Bir çocuğum var fiziki ve psikolojik şiddet görüyorum ancak boşanmaya cesaretim yok.

Guclukizben .!.:

Merhaba ben 8 yıldır görev yapan bir öğretmenim. Ortak arkadaş sayesinde şehirlerimiz yakın diye eşim ile tanıştırıldım. Görünüşü o kadar çok hoşuma gitmişti ki bu çocuk bana bakmaz bile diyordum ancak huyu berbatmış geç öğrendim. Evliliğimiz ilk yılında 3-4 bulaşık sabaha kaldı diye beni aşağıladı, kadın dediğin mutfaktan belli olur ne biçim kadınsın diye. Benden habersiz 2 kredi çekti maaşı sadece bunları ödemeye yeterdi benim maaşıma güvendi ama bana haber bile vermedi. Tartışmalar ilk aylarda bunlardan başladı. Aşağılaması hiç bitmedi. Yemeklerimi severek yer ancak okuldan çok yorgun döndüğüm için yemekleri yaparken ondan geldiğinde salata yapmasını istedim diye beni mi bekledin yaptırmak için diyen birisi. Ben evi süpürüp silmeye başlayınca arkadaşları ile buluşmaya gider. Hep hayallerim vardı benim gibi öğretmen olsun eve beraber gelir her şeyi beraber yaparız, gezeriz mutlu oluruz diyordum ama evin içindeki her iş kadının göreviymiş. O evin dışındakileri yaparmış o da alışverişmiş. Bir eğitimci nasıl bu kadar cahil olabilir hala aklım almıyor. Anlatamıyorum, sabredemiyorum, katlanamıyorum dayanamıyorum. İlk aylarda o beni aşağıladı sustum, vurdu sustum . Kades uygulamasına bastım, polisler geldi eşimin memurluğu yanmasın diye yanlışlıkla bastım dedim. Polisler de önemsemedi zaten. 3. yılda yaşadığım şiddet ve hakaretin dolmuşluğuyla kapının kilidini değiştirdim boşanacağım bu sefer dedim. Ama anneme bile söylemedim çünkü öncesinde beni kötüsü gidip iyisi gelmez diye geri göndermiş bir insan. Yani annem bile arkamda durmamıştı. İlk gün ailesinde kaldı 2. gün de ailesi benimle konuşmak için geldi ve bizi barıştırdılar. İlk günler güzeldi sonra yine hakaret, aşağılama, şideet başlıyordu kendine hakim olamıyordu ve artık ben de çıldırmış gibiydim Vileda sapını onun sırtında kırdım. Benim gücüm ona yetmiyordu ve o sinirle hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyordum. Balkondan kendimi atmayı düşündüm, günahından korktum. 4. yılımızda kredi ile ev satın aldık ve hamileydim de her şey çok güzel olacak dedik. Annem benimle ilgilenmeye geldi, taşınmaya yardım etmek için düşük tehlikem vardı. Eşim evde şortla gezmiyormuş kendi evinde mülteci gibi olmuş diye benimle tartışmaya başladı. Oysa kendi ailesi ile aynı mahalledeyiz ve benim annem başka şehirden ben doğum yapacağım diye gelmiş kalmak zorunda. Zaten kendimi çok yalnız hissediyorum bu şehirde. Annem 17 gün kaldı diye kavga çıktı hamileydim gözümü morarttı. Aileme de hep hakaret ediyor onları aşağılıyor. Bebeğim doğdu annem 3 gün görebildi sadece torununu ona dokundurmadı bile annem ağlaya ağlaya beni bırakıp gitmek zorunda kaldı. Annesi gelip bana hiç destek olmadı. Sezeryanla doğum yaptım 2 gün hastanede yattım evde 2. günden başladım iş yapmaya. Annem eşimin şimdiki hallerini görünce boşanmamı destekliyor ama şimdi de ben bebeğimden dolayı cesaret edemiyorum. A*ına koyiyim or*spu dedi bana bugün bebeğimin yanında. Bebeğim kucağımdayken saçımı yolduu, tekmeler attı ama ben de boş durmadım karşılık verdim. Sevgi saygı tamamen bitmiş bizde. Düzelir mi ya da nasıl boşanacağım. Evin kredisi benim üzerime 4 yılı var ödemelerimin, şimdi ücretsiz izindeyim bebeğimle ilgileniyorum . Benim burada kimsem yok. Tayin istesem memleketime asla tayinim çıkmaz. Burada da kalmak istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Boşanamıyorum işte çok rezil bir durumdayım biliyorum her şey benim yüzümden ama çok yalnızım nereden başlayacağım ilk ne yapacağım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Merhaba ben 8 yıldır görev yapan bir öğretmenim. Ortak arkadaş sayesinde şehirlerimiz yakın diye eşim ile tanıştırıldım. Görünüşü o kadar çok hoşuma gitmişti ki bu çocuk bana bakmaz bile diyordum ancak huyu berbatmış geç öğrendim. Evliliğimiz ilk yılında 3-4 bulaşık sabaha kaldı diye beni aşağıladı, kadın dediğin mutfaktan belli olur ne biçim kadınsın diye. Benden habersiz 2 kredi çekti maaşı sadece bunları ödemeye yeterdi benim maaşıma güvendi ama bana haber bile vermedi. Tartışmalar ilk aylarda bunlardan başladı. Aşağılaması hiç bitmedi. Yemeklerimi severek yer ancak okuldan çok yorgun döndüğüm için yemekleri yaparken ondan geldiğinde salata yapmasını istedim diye beni mi bekledin yaptırmak için diyen birisi. Ben evi süpürüp silmeye başlayınca arkadaşları ile buluşmaya gider. Hep hayallerim vardı benim gibi öğretmen olsun eve beraber gelir her şeyi beraber yaparız, gezeriz mutlu oluruz diyordum ama evin içindeki her iş kadının göreviymiş. O evin dışındakileri yaparmış o da alışverişmiş. Bir eğitimci nasıl bu kadar cahil olabilir hala aklım almıyor. Anlatamıyorum, sabredemiyorum, katlanamıyorum dayanamıyorum. İlk aylarda o beni aşağıladı sustum, vurdu sustum . Kades uygulamasına bastım, polisler geldi eşimin memurluğu yanmasın diye yanlışlıkla bastım dedim. Polisler de önemsemedi zaten. 3. yılda yaşadığım şiddet ve hakaretin dolmuşluğuyla kapının kilidini değiştirdim boşanacağım bu sefer dedim. Ama anneme bile söylemedim çünkü öncesinde beni kötüsü gidip iyisi gelmez diye geri göndermiş bir insan. Yani annem bile arkamda durmamıştı. İlk gün ailesinde kaldı 2. gün de ailesi benimle konuşmak için geldi ve bizi barıştırdılar. İlk günler güzeldi sonra yine hakaret, aşağılama, şideet başlıyordu kendine hakim olamıyordu ve artık ben de çıldırmış gibiydim Vileda sapını onun sırtında kırdım. Benim gücüm ona yetmiyordu ve o sinirle hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyordum. Balkondan kendimi atmayı düşündüm, günahından korktum. 4. yılımızda kredi ile ev satın aldık ve hamileydim de her şey çok güzel olacak dedik. Annem benimle ilgilenmeye geldi, taşınmaya yardım etmek için düşük tehlikem vardı. Eşim evde şortla gezmiyormuş kendi evinde mülteci gibi olmuş diye benimle tartışmaya başladı. Oysa kendi ailesi ile aynı mahalledeyiz ve benim annem başka şehirden ben doğum yapacağım diye gelmiş kalmak zorunda. Zaten kendimi çok yalnız hissediyorum bu şehirde. Annem 17 gün kaldı diye kavga çıktı hamileydim gözümü morarttı. Aileme de hep hakaret ediyor onları aşağılıyor. Bebeğim doğdu annem 3 gün görebildi sadece torununu ona dokundurmadı bile annem ağlaya ağlaya beni bırakıp gitmek zorunda kaldı. Annesi gelip bana hiç destek olmadı. Sezeryanla doğum yaptım 2 gün hastanede yattım evde 2. günden başladım iş yapmaya. Annem eşimin şimdiki hallerini görünce boşanmamı destekliyor ama şimdi de ben bebeğimden dolayı cesaret edemiyorum. A*ına koyiyim or*spu dedi bana bugün bebeğimin yanında. Bebeğim kucağımdayken saçımı yolduu, tekmeler attı ama ben de boş durmadım karşılık verdim. Sevgi saygı tamamen bitmiş bizde. Düzelir mi ya da nasıl boşanacağım. Evin kredisi benim üzerime 4 yılı var ödemelerimin, şimdi ücretsiz izindeyim bebeğimle ilgileniyorum . Benim burada kimsem yok. Tayin istesem memleketime asla tayinim çıkmaz. Burada da kalmak istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Çünkü bu hayatta ben en çok anne olmayı istedim. Hem de 3 yıl boyunca.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Merhaba ben 8 yıldır görev yapan bir öğretmenim. Ortak arkadaş sayesinde şehirlerimiz yakın diye eşim ile tanıştırıldım. Görünüşü o kadar çok hoşuma gitmişti ki bu çocuk bana bakmaz bile diyordum ancak huyu berbatmış geç öğrendim. Evliliğimiz ilk yılında 3-4 bulaşık sabaha kaldı diye beni aşağıladı, kadın dediğin mutfaktan belli olur ne biçim kadınsın diye. Benden habersiz 2 kredi çekti maaşı sadece bunları ödemeye yeterdi benim maaşıma güvendi ama bana haber bile vermedi. Tartışmalar ilk aylarda bunlardan başladı. Aşağılaması hiç bitmedi. Yemeklerimi severek yer ancak okuldan çok yorgun döndüğüm için yemekleri yaparken ondan geldiğinde salata yapmasını istedim diye beni mi bekledin yaptırmak için diyen birisi. Ben evi süpürüp silmeye başlayınca arkadaşları ile buluşmaya gider. Hep hayallerim vardı benim gibi öğretmen olsun eve beraber gelir her şeyi beraber yaparız, gezeriz mutlu oluruz diyordum ama evin içindeki her iş kadının göreviymiş. O evin dışındakileri yaparmış o da alışverişmiş. Bir eğitimci nasıl bu kadar cahil olabilir hala aklım almıyor. Anlatamıyorum, sabredemiyorum, katlanamıyorum dayanamıyorum. İlk aylarda o beni aşağıladı sustum, vurdu sustum . Kades uygulamasına bastım, polisler geldi eşimin memurluğu yanmasın diye yanlışlıkla bastım dedim. Polisler de önemsemedi zaten. 3. yılda yaşadığım şiddet ve hakaretin dolmuşluğuyla kapının kilidini değiştirdim boşanacağım bu sefer dedim. Ama anneme bile söylemedim çünkü öncesinde beni kötüsü gidip iyisi gelmez diye geri göndermiş bir insan. Yani annem bile arkamda durmamıştı. İlk gün ailesinde kaldı 2. gün de ailesi benimle konuşmak için geldi ve bizi barıştırdılar. İlk günler güzeldi sonra yine hakaret, aşağılama, şideet başlıyordu kendine hakim olamıyordu ve artık ben de çıldırmış gibiydim Vileda sapını onun sırtında kırdım. Benim gücüm ona yetmiyordu ve o sinirle hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyordum. Balkondan kendimi atmayı düşündüm, günahından korktum. 4. yılımızda kredi ile ev satın aldık ve hamileydim de her şey çok güzel olacak dedik. Annem benimle ilgilenmeye geldi, taşınmaya yardım etmek için düşük tehlikem vardı. Eşim evde şortla gezmiyormuş kendi evinde mülteci gibi olmuş diye benimle tartışmaya başladı. Oysa kendi ailesi ile aynı mahalledeyiz ve benim annem başka şehirden ben doğum yapacağım diye gelmiş kalmak zorunda. Zaten kendimi çok yalnız hissediyorum bu şehirde. Annem 17 gün kaldı diye kavga çıktı hamileydim gözümü morarttı. Aileme de hep hakaret ediyor onları aşağılıyor. Bebeğim doğdu annem 3 gün görebildi sadece torununu ona dokundurmadı bile annem ağlaya ağlaya beni bırakıp gitmek zorunda kaldı. Annesi gelip bana hiç destek olmadı. Sezeryanla doğum yaptım 2 gün hastanede yattım evde 2. günden başladım iş yapmaya. Annem eşimin şimdiki hallerini görünce boşanmamı destekliyor ama şimdi de ben bebeğimden dolayı cesaret edemiyorum. A*ına koyiyim or*spu dedi bana bugün bebeğimin yanında. Bebeğim kucağımdayken saçımı yolduu, tekmeler attı ama ben de boş durmadım karşılık verdim. Sevgi saygı tamamen bitmiş bizde. Düzelir mi ya da nasıl boşanacağım. Evin kredisi benim üzerime 4 yılı var ödemelerimin, şimdi ücretsiz izindeyim bebeğimle ilgileniyorum . Benim burada kimsem yok. Tayin istesem memleketime asla tayinim çıkmaz. Burada da kalmak istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Çünkü bu hayatta ben en çok anne olmayı istedim. Hem de 3 yıl boyunca.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Çünkü bu hayatta ben en çok anne olmayı istedim. Hem de 3 yıl boyunca.

Genişletmek için tıkla...

Guclukizben .!.:

Annem eşimin şimdiki hallerini görünce boşanmamı destekliyor ama şimdi de ben bebeğimden dolayı cesaret edemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Nurpnrr .!.:

Boşancak olsanız önceden yapardiniz siz onu boşanmaya gönlünüz yok anneniz sizi geri göndermiş oda bahane olmuş koşa koşa gitmişsiniz çalışan kadınısiniz kime ihtiyaciniz vardı boşanmak için bebek olmadan önce burda hani çalışmayan kadınlara laf eden bazı kadınlar var ya ilerde kocan dövse aldatsa vs calismazsan kendi ayaklarının üzerinde durmazsan nasıl yapacaksın diye söylenen bu bayan çalışıyor öğretmende ne olmuş işte o tamamen kişinin kafasında öz cesaretinde kendine olan saygısı ile alakalı bir durum bir kez daha anlamış oldik

Genişletmek için tıkla...