güzel söylüyorsunuzda şöyle sırtımı sıvazlayıp bana destek verecek beni ayakta tutacak birilerine ihtiyacım var bu neden ailem olmasınyaşadığınız kader değil, bir seçim.
iki yolunuz var, çocuğunuzu yanınıza alıp güç de olsa bir şekilde hayatınızı kurarsınız ya da kocanızın yanında kalıp bu şekilde hayıflanarak ama hayatınızı toparlamak için hiçbir şey yapmadan devam edersiniz
seçim gayet basit aslında da seçimin getirecekleri zor, onları göğüsleyemiyorsanız da hatalı olan ne aileniz ne de kocanız, o cümlenin öznesi başka.
Ama yok, olmayan bir şeyi bekleyerek bir ömür mü geçireceksiniz?güzel söylüyorsunuzda şöyle sırtımı sıvazlayıp bana destek verecek beni ayakta tutacak birilerine ihtiyacım var bu neden ailem olmasın
söyleyecektim lakin burada hazır söylenmişi var:güzel söylüyorsunuzda şöyle sırtımı sıvazlayıp bana destek verecek beni ayakta tutacak birilerine ihtiyacım var bu neden ailem olmasın
olsaydı güzel olurdu elbette ama yok, olmayınca ne yapacaksınız, ya sizin beklentiniz değişecek ya ailenizin yapısı, ikincisi imkansıza yakın olduğuna göre, cevap ortada değil mi?Ama yok, olmayan bir şeyi bekleyerek bir ömür mü geçireceksiniz?
izin verse de vermese de bir yerlerden iş aratsanız en olmadı evde yapılacak işlerin peşine düşsenizeşimden bıktım arkama bakmadan çekip gitmek onu beynimden silmek istiyorum ama çocuğum var arkam yok bazen diyorum çocuğumu bırakıp herşeye rağmen ben baba evine döneyim bazende diyorum sana sahip çıkmayan insanlardan gidipde ne yapacan ha eşin ha ailen bu zamana kadar çocuğum için katlandım ama artık bu yükü taşıyamıyorum çocuğuda ona bıraksamda gitsem diyorum çocuğuma acıyorum
eviyle benimle çocuğuyla ilgisiz maddi manevi hep kısıtlı insani ilşkileri ne bizimle ne başkasıyla var hiçbir sosyal hayat yok ilgi yok sevgi saygı hiçbiri yok çalışayım diyorum istemiyor kapana kısılmış gibi hissediyorum kendimi
çok bunaldım allahdan başka sığınacak kapım yok aailemdende nefret ediyorum bana sahip çıkmıyorlar keşke gidebileceğim bir kapım olsaydı bunları yazdım kimseyle paylaşamıyorum karedeşlerimle bile... içime ata ata verem olacam beni şu hayatta tek umutlandıran şey çocuğum ama o da yarın birgün kendi hayatını kuracak peki ya ben.........
eşinizin her lafını uygulamak zorunda değilsiniz. çalışmamı istemiyor diye çalısmama gibi bir seçenege yönelmeyın. zaten sevgi yok zaten saygı yok bırakın evı basınıza da yıksa gidin çalısın. kaybedecegınız ne var?? bir yıl kadar birikim yapın ardından yavas yavas kendı duzenınızı kurun eşiniz olmadan.eşimden bıktım arkama bakmadan çekip gitmek onu beynimden silmek istiyorum ama çocuğum var arkam yok bazen diyorum çocuğumu bırakıp herşeye rağmen ben baba evine döneyim bazende diyorum sana sahip çıkmayan insanlardan gidipde ne yapacan ha eşin ha ailen bu zamana kadar çocuğum için katlandım ama artık bu yükü taşıyamıyorum çocuğuda ona bıraksamda gitsem diyorum çocuğuma acıyorum
eviyle benimle çocuğuyla ilgisiz maddi manevi hep kısıtlı insani ilşkileri ne bizimle ne başkasıyla var hiçbir sosyal hayat yok ilgi yok sevgi saygı hiçbiri yok çalışayım diyorum istemiyor kapana kısılmış gibi hissediyorum kendimi
çok bunaldım allahdan başka sığınacak kapım yok aailemdende nefret ediyorum bana sahip çıkmıyorlar keşke gidebileceğim bir kapım olsaydı bunları yazdım kimseyle paylaşamıyorum karedeşlerimle bile... içime ata ata verem olacam beni şu hayatta tek umutlandıran şey çocuğum ama o da yarın birgün kendi hayatını kuracak peki ya ben.........