Köpeğimi barınağa vermeyeceğim. Ölür çünkü. Barınaklar malesef iyi yerler değil. Mutlu olacağı bir aile olabilir.
Babaannemler konusunda da evlenmek istediğimi söyleyince onlar benimle konuşmalıydı, tantana çıktıktan sonra gidip konuşmam...
Baban çok sevseydi, evliliğinize onay verseydi, halan babannen hep yanında olsalardı bu süreçte, köpeğin nişanlını çok sevseydi, onu gördüğünde taklalar atsaydı... BİLE PİŞMAN OLMA OLASILIĞIN HEP OLACAKTI. Tıpkı senin dediğin gibi, hayat bu..
Sevgiliniz, aileniz, bunlar sizin bileceğiniz iş. Ben sadece köpeğinize üzülürüm. Bu kadar yıldır sizi kayıtsız şartsız seven ve tek ailesi olduğunuz canlıyı hayatınıza biri girdiği için veriyorsunuz çünkü. benim de iki köpeğim var ve muhtemelen çoğu üye beni bu konuda sert bulacaktır ama açıkçası bu durumda beni tek ilgilendiren, 7 aylık sevgili için gözden çıkarılan 3 yaşındaki köpek.
Bisey diyim mi. Yaniliyor olabilirim elbette sen daha iyi bilirsin ama sevgilini babanin kabullenememesinden cok kopeginin kabullenememesi dusundurdu beni. Cunku hayvanlar ozellikle de kopekler insanlari anlayabiliyorlar. Bu yorumuma siz ve daha bir cok kisi ne alakasi var diyip tepki gosterecek ya da dalga gececek ama yerinizde olsam kopegimin sevgilime davranislarini bir irdeler iki kere dusunurdum. onlar insanlarin duygularini tepkilerini anlayabiliyorlar belki sizi koruma icgudusuyle hareket ediyor kiskanclik olmadigina gore sebep. Ne bileyim hakikaten acaba derdim
Hakikaten evlilik için yaşın küçük..kendini hayatı insanlaŕı, sevgilini daha iyi tanımalısın.ekonomik ve sosyal koşullar olgunlaşmış olmaĺı yoksa dediğin gibi evlilikler yüŕümüyor..erkek için 27 de çok erken zaten geç olgunlaşıyorlar.şimdi yok benimki çok olgun deme aynı eve girince daha iyi anlaşılıyor.Sevgilimle 5 aydır beraberiz. Yaşlarımız 23 ve 27. Aynı iş yerinde çalışıyoruz, komşuyuz. Şartlar devamlı beraber olmaya çok müsait olduğu için ilişkimiz hızlı ve güzel ilerledi. İkimiz de evliliği kesinlikle düşünmeyen insanlarken (ilişki öncesi 2 aylık bir arkadaşlığımız var birbirimizi tanıma süremiz) 1,5 ay içinde evlenme kararı aldık. Eksik olan tüm yanlarımı onda bulabiliyorum.
Annemle babam ayrı. Annem sevgilimi tanıdıktan sonra onay verdi evlenmemize. Ki evlenmemiz zaten aşağı yukarı bir sene sürecekti. Tanımadan olumlu ya da olumsuz yaklaşmadı. Babamsa öğrendiği anda kıyameti kopardı. Yok sevgilim şirkette genel müdür değilmiş, yok kürtmüş, (kürt değil ve olsa kime ne açıkçası? 23 senedir trakyalıyım ve herhangi bir ekmeğini yemedim bu durumun?) yok çok kalabalık aileymiş (ben tek çocuğum) olmazmış. 5-6 sene beklemeliymişiz biribirimizi tanıma açısından. Ben de bu tavrından rahatsız oldum çünkü bana son 5 senede kuruş vermiş, ya da bayramlar dışında görüşmüş insanlar değiliz. Tanımıyor ki beni.
Annem yine de baban sonuçta dedi, aldı karşısına konuştu. Neyse uzatmayayım. Kız istemede, sözümde yoktu babam. Hatta son anda nişanı aradan çıkardığımız için nişanda da yoktu dolaylı yoldan. O olmayınca halalarım ve babannem de gelmedi. Ki tek torunlarıyım, gelmediler işte. Kızları gibiydim, değilmiş. Kırıldım ama nispeten geçti.
Yani sevgilim için baba tarafımdan vazgeçmiş oldum. Babamla aram kötüydü ama diğerleri ile iyiydi. Sevgilimin bir suçu yok, ama buna mecbur kaldım.
Benim bir köpeğim var, barınaktan aldığım, gözüm gibi baktığım. 3 yaşını bitirecek. Çok uyumlu bir köpekti. Ama sevgilime alışamadı. Kıskançlık ya da başka bir şey değil. Sevmiyor. Her gün görüyor ve alışmıyor. Saldırganlık başladı ve eve tuvaletini yapmaya başladı. Hani ona tepki gösteriyor. İş dönüşü bizi eve almak istemiyor, bizi görünce mutsuz oluyor. Dedim ya eve tuvaletini yapmaya başladı diye, annemin karaciğer rahatsızlığı var evcil hayvan kaynaklı. Toza, hayvan kakasına falan dokunmaması gerekiyor ama ben işten gelene kadar temizlemek zorunda kalıyor. 5 haftadır bu durum var ve annemin karaciğer enzimleri yine çıldırmış durumda. Evlendikten sonra annemde kalmasını planlıyoduk, çünkü uyumlu bir köpekti. Şimdi değil ve doktor uyumlu olsa bile annemi kötü etkileyeceğini söylüyor. Biz alalım desek, hayvan bizden nefret ediyor mutsuz olacak. Sahiplendirmeye karar verdik.
Evlenmeye karar vermesem bir şekilde oğlumu sahiplendirmem gerekmezdi gibime geliyor. Annem-oğlum-benken bi sıkıntımız yoktu çünkü. Hastalık durumu bu hale gelir miydi bilemiyorum. Yani ben sevgilim için köpeğimden de vazgeçmek zorunda kaldım, içten içe onu suçluyorum.
Zaten hayatımda çok şeye sahip biri değildim. Annem var, yanımda olmasa da babam vardı, babaannemle halalarım vardı, köpeğim vardı. Bi'de işim işte. Çalıştığım yer de sevgilimin dayısının gerçi, girerken alakam olmasa da normal bir eleman değilim artık burada, "bizim gelin"im. Ben neden bu kadar çok kayıp vermek zorunda kalıyorum?
Sevgilime güveniyorum. Yani hem sevgili, hem baba, hem koca olabilecek yapıda biri. Her konuda güvenebilirim ona. Bana karşı en başından dürüsttü, yani yalan değil yaşıtlarımdan bulabileceğim en adam gibi birini buldum. Aşka inanmıyorum ve hayatım boyunca yanımda taşımak istediğim adam bu.
Ama dünyanın da binbir türlü hali var be. Ne bileyim annemle babam da boşanmak için evlenmemişlerdi ki. İleride yaptıklarımdan pişman olmaktan çok korkuyorum.
Bu tarz durumlarda olup da pişmanlık yaşamayan var mı?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?