- 6 Ağustos 2008
- 649
- 2
- 96
- Konu Sahibi uzun beyaz bulut
- #1
sonunda bende doğum hikayemi sizlerle paylaşacağım vakit ayırıp okuyan yorum yazan arkadaşlara şimdiden çok teşekkür ederim.
doğumumla ilgili hayallerim vardı. birgün önceden kuaföre gidecek saçıma fön çektirecektim .evdençıkma anından hastaneye gidene kadar her anı kameraya alacak kızımla ilgili düşüncelerimi kızıma anı olsun diye paylaşacaktım tabii bunların hiçbiri olmadı benim minik yaramaım annesinin bütün planlarını bozdu .gelelim doğum hikayemize.
22.12.2008 pazartesi günü normal kontrollerimiz için doktorlarımızın yolunu tuttuk .doktorlarımızın diyorum çünkü hamilelik şekerim vardı ve insülin oluyordum. ilk önce diyabet doktoruma gittik .yeni insülin ayarlamalarım yapıldı.doktorum doğuma ne kadar kaldığını sordu.35+1 olduğumu hatırlattım .iyi üç haftan kalmış bitmiş sayılır dedi. tabii ne doktor nede ben bir iki saat sonra doğuma gideceğimi tahmin bile edemezdik. daha sonra kadın doğum doktoruma çıktım .doktorum nasıl olduğumu sorduğunda birkaç gündür sancılarımın olduğunu söyledim ultrasonla muaynede bebeğin iyice aşağıya indiğini söyledi. çatı muaynesi yapacağını diğer masaya geçmemi istedi .ben hemen itiraz ettim sezeryanda çatı muynesi oluyormu diye doktorum açılma olup olmadığına bakması gerktiğini söyledi tabi bende kuzu kuzu çıktım masaya .canım çok yandı dr açılmamın olduğunu bebeğin kafasınıun tam kavrandığını söyledi bu arada bana beni nst odasına yönlendirdi .nstde bebeğin kalp atışlarında yavaşlamalar vardı .tekrar dr odasına gittiğimde dr bebeği alacaklarını riske atamayacağını söyledi tabii ben başladım ağlamaya o an bebeğimn kuvöze gireceğini biliyordum çok küçüktü yavrum çünkü
ben eve gidip gelebilirmiyim dediğimde dr ne eve gitmesi seni hemen doğuma alacğız bir süre birşeye ihtiyacın olmayacak dedi .ve beni apar topar odama aldılar bir yandan kan alıyorlar bir yandan tansiyonuma bakıyor birisürekli sorular soruyor. resmen bir panik havası var.ben rüyada gibiyim bir susuyor bir ağlıyorum eşim ne yapacağını şaşırmış durumda .annemleri arayıp hülyayı doğuma alıyorlar anne dediğinde evdekiler bile inanmamış. beni sedyeye yatırıp ameliyathanenin yolunu tuttuk asansörün kapıssında erkek kardeşim ve gelinimizle karşılaştık bana dua edin dedim .bana dua edin
ameliyathanede serum takıldı kalp cihazları bağlandı .anastezi verildi ve ben gitmişim.
erkannn bebeğim diye bağırdığımı hatırlıyorum .erkannn bebeğim biri bebeğin iyi dedi sancım var canım yanıyor birazdan geçecek dediler .gözümü açtığımda başımın hizasındabir bebek vardı temizliyorlardı bu bebek dedim senin değil dediler seninki yukarda neyse çok uzattım beni yukarı aldılar. herkes beni bekliyordu ben yine ağlıyorum anne bebeğim dedim bebeğin iyi kuvözde dediler. o kadar tuhaf bir duyguki dikişlerim ağrıyor ama insa kendini doğum yapmış gibi hissetmiyor sanki hala kızım içimde uzun süre elim karnımda uymaya devam ettim ben.doğuma girmeden 95 olan şekerim 350 fırlamış bu arada hemşirenin biri girdi biri çıktı odaya kilolarca serum taktılar ama inanın gözü hiçbirini görmüyor.
doğumdan iki saat sonra ayakta bebek yoğun bakımın önündeydim uzaktanda olsa kızımı görmek için .iki gün boyunca odamda boş bir beşikle yattım. ikinci gündü bebeğime süt sağıyordum birden odamın kapısında bir bebek sesi duydum kalbimin atışını yüreğimin kanatlanışını anlatamam tabii ses uzaklaştı benim boynum büküldü.
allahıma şükürler olsun kızımla artık evimizdeyiz. rabbim ömür boyunca bizi ve kimseyi evladından ayırmasın .kimseyi evladı ile sınamasın.sonuçta 22.12.2008de 12:15 de kızım liya ceylin 35+1haftalık olarak dünyaya gözlerini açtı. bizim masalımız mutlu sonla bitti .darısı tüm anne adaylarını ve anne olmak için uğraşanların olsuna.s.
kızımın fotoğraflarını görmek isterseniz albümler bölümünde bulabilirsiniz
doğumumla ilgili hayallerim vardı. birgün önceden kuaföre gidecek saçıma fön çektirecektim .evdençıkma anından hastaneye gidene kadar her anı kameraya alacak kızımla ilgili düşüncelerimi kızıma anı olsun diye paylaşacaktım tabii bunların hiçbiri olmadı benim minik yaramaım annesinin bütün planlarını bozdu .gelelim doğum hikayemize.
22.12.2008 pazartesi günü normal kontrollerimiz için doktorlarımızın yolunu tuttuk .doktorlarımızın diyorum çünkü hamilelik şekerim vardı ve insülin oluyordum. ilk önce diyabet doktoruma gittik .yeni insülin ayarlamalarım yapıldı.doktorum doğuma ne kadar kaldığını sordu.35+1 olduğumu hatırlattım .iyi üç haftan kalmış bitmiş sayılır dedi. tabii ne doktor nede ben bir iki saat sonra doğuma gideceğimi tahmin bile edemezdik. daha sonra kadın doğum doktoruma çıktım .doktorum nasıl olduğumu sorduğunda birkaç gündür sancılarımın olduğunu söyledim ultrasonla muaynede bebeğin iyice aşağıya indiğini söyledi. çatı muaynesi yapacağını diğer masaya geçmemi istedi .ben hemen itiraz ettim sezeryanda çatı muynesi oluyormu diye doktorum açılma olup olmadığına bakması gerktiğini söyledi tabi bende kuzu kuzu çıktım masaya .canım çok yandı dr açılmamın olduğunu bebeğin kafasınıun tam kavrandığını söyledi bu arada bana beni nst odasına yönlendirdi .nstde bebeğin kalp atışlarında yavaşlamalar vardı .tekrar dr odasına gittiğimde dr bebeği alacaklarını riske atamayacağını söyledi tabii ben başladım ağlamaya o an bebeğimn kuvöze gireceğini biliyordum çok küçüktü yavrum çünkü
ben eve gidip gelebilirmiyim dediğimde dr ne eve gitmesi seni hemen doğuma alacğız bir süre birşeye ihtiyacın olmayacak dedi .ve beni apar topar odama aldılar bir yandan kan alıyorlar bir yandan tansiyonuma bakıyor birisürekli sorular soruyor. resmen bir panik havası var.ben rüyada gibiyim bir susuyor bir ağlıyorum eşim ne yapacağını şaşırmış durumda .annemleri arayıp hülyayı doğuma alıyorlar anne dediğinde evdekiler bile inanmamış. beni sedyeye yatırıp ameliyathanenin yolunu tuttuk asansörün kapıssında erkek kardeşim ve gelinimizle karşılaştık bana dua edin dedim .bana dua edin
ameliyathanede serum takıldı kalp cihazları bağlandı .anastezi verildi ve ben gitmişim.
erkannn bebeğim diye bağırdığımı hatırlıyorum .erkannn bebeğim biri bebeğin iyi dedi sancım var canım yanıyor birazdan geçecek dediler .gözümü açtığımda başımın hizasındabir bebek vardı temizliyorlardı bu bebek dedim senin değil dediler seninki yukarda neyse çok uzattım beni yukarı aldılar. herkes beni bekliyordu ben yine ağlıyorum anne bebeğim dedim bebeğin iyi kuvözde dediler. o kadar tuhaf bir duyguki dikişlerim ağrıyor ama insa kendini doğum yapmış gibi hissetmiyor sanki hala kızım içimde uzun süre elim karnımda uymaya devam ettim ben.doğuma girmeden 95 olan şekerim 350 fırlamış bu arada hemşirenin biri girdi biri çıktı odaya kilolarca serum taktılar ama inanın gözü hiçbirini görmüyor.
doğumdan iki saat sonra ayakta bebek yoğun bakımın önündeydim uzaktanda olsa kızımı görmek için .iki gün boyunca odamda boş bir beşikle yattım. ikinci gündü bebeğime süt sağıyordum birden odamın kapısında bir bebek sesi duydum kalbimin atışını yüreğimin kanatlanışını anlatamam tabii ses uzaklaştı benim boynum büküldü.
allahıma şükürler olsun kızımla artık evimizdeyiz. rabbim ömür boyunca bizi ve kimseyi evladından ayırmasın .kimseyi evladı ile sınamasın.sonuçta 22.12.2008de 12:15 de kızım liya ceylin 35+1haftalık olarak dünyaya gözlerini açtı. bizim masalımız mutlu sonla bitti .darısı tüm anne adaylarını ve anne olmak için uğraşanların olsuna.s.
kızımın fotoğraflarını görmek isterseniz albümler bölümünde bulabilirsiniz
Son düzenleme:
