Arkadaşlar ben kendimle ilgili bir şeyi paylaşmak istiyorum..
Ben 28 yaşında evlenmiş biri olarak, hep o güne kadar bir şekilde EVLENME fikriyle büyütüldüm. Annem okulu bitirince, çeyizimi hemen hemen tamamlamıştı bile. Bana gelince zaten başka bir seçeneğim yokmuş gibi tamamen evlenmeye odaklanmıştım. Neyse öyle böyle derken önce nişan sonra düğün iki yıldır sevgilim olan kişiyle EVLENDİM.
Bugün düşünüyorum da eğer böyle bir ailenin ve ülkenin bir parçası olmasaydım EVLENMEZDİM. Yooo yooo sakın yanlış anlamayın. Eşimi çok seviyor ve onun seçebileceğim en doğru kişi olduğunu düşünüyorum. Beni çok seviyor ve mutlu ediyor. Üstüne üstlük birde dünyalar tatlısı bir kızımız var. (Allah herkesin evladını bağışlasın.)
Geçen gün artık kendini kolaylıkla ifade edebilen 26 aylık kızım elinde bebekle oynuyordu. Bebek üzerinde bir gece kıyafeti giymiş olanlardandı. Bende ona bir yandan katılıyor bir yandan da akşam yemeğiyle uğraşıyordum. Sonra bir fark ettim ki kızıma elindeki bebeği GELİN diye nitelendiriyor, birde üstüne üstlük BENİM KIZIMDA BÜYÜYÜNCE GELİN OLACAK diyordum. Cümlemi algıladığımda pilavın dibini tutturduğumu farkedene kadar durakladım.
Bende AYNI ŞEYİ yapıyordum. annem gibi kızımı evlenmeye hazırlıyor bu bir ödülmüş gibi konuşuyordum. Belki evlenmek kızımı çok mutlu edecek. Ama kim bilebilir ki... Ya o sırf ben onu şartlamışım diye evlenirse.. Ya aslında evlenmek ona göre birşey değilse. Ya gözbebeğime kötülük yapıyorsam...
Neden çocuklarımızı gelecekte olması gerektiğini düşündüğümüz şeylere şartlıyoruz? Ya bizim düşündüğümüz gibi olmaz da, biz iyilik yapalım derken kötülük yapıyorsak?
Sizler de böyle şeyler yapıyormusunuz çocuklarınıza??