- 19 Mayıs 2020
- 991
- 2.246
- 32
-
- Konu Sahibi KeriminHilali
- #1
Bu kadar mesafe ve seviye çok iyi değil işte.Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok .
Herkes kötü olamaz siz demekki fazla mesafelisiniz. İş molalarinda sohbet esin insanlarla illaki samimiyet kuracak biri cikar. Esinizin evli arkadaslarini yemege çaya davet edin esleriyle tanişın. O guzel oluyir baya hem ailece görüşülüyor. Tabi iyi insanlar bulmak lazım. Çocuklu komşu yok mu karsilasımca kahveye falan davet edin numara alim verin. Çocuklu herkes gidecek kapi ariyor bence cocuga değişiklik olsun diye.Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Karşı komşunun yardım istegini neden geri çevirdiniz?Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Komsunuza hangi olayda taviz vermediniz anlamadım. Bide bunu kendınıze hak berir şekilde ifade etmenizi garipsedim ben. İnsan komsusunada taviz vermiyorum diyorsa burdan ne tavsiye istiyosunuz ki siz. Kendınizi geliştirin insan sevin insan birazKızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Çocuk biraz büyüyünce parkta bahçede kreşte okulda arkadaş çevresi istemeseniz de oluyor.Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Mesafeli olmakla itici olmak arasındaki çizgiyi aşmışsınız sanki, insanlara biraz sıcak davranabilirsinizKızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Kesinlikle aynı kişi olabiliriz. Ben insanlarla iyi ilişkiler kurmayı çok seven biriyim. Lakin onlardan kötü söz duyucam korkusuyla ya da kafa yapisi, yaşayış olarak benzemedigimiz için ister istemez uzaklaşıyorum. Çünkü birileri için kendimden taviz vermek bana acı veriyor. Bu mesafeyi biz koyuyoruz herkeste farkında. Eşimin ailesiyle bende sorunlar yaşadım. Arayıp sormadım. Eşim bana destek olsa da ister istemez iki tarafın arasında kaldı. Bu da aramızda soğukluk getirdi. Sonra kendime kızdım. Azıcık alttan alsaydim dedim, eşim için birazda olsa onlara sabretseydim dedim, zaten uzaktayiz iki hoş laf edip kapatsaydim dedim. Böylece onlarla arayı düzelttim. Sonra eşimle sıkı sıkı baglandik. Ardından eşime sıcaklik hissedince insanları evimde davet edip ağırlamak istedim. Evet insanlarla bağ istiyorsak onlara ilk sinyali yine biz vermeliyiz. Ama işte onlardan gelebilecek zararları dedikoduları fitneyi minimuma indirerek. Yeri geliyor arkadassizlik en büyük rahatlık. Ama insanız işte. Sosyal bir varlık olarak herkese ihtiyacımız var. Yavaş yavaş ona da başladım. Açıkça söyleyeyim. Biz değişmek istemezsek feriştahı gelse bize yardım edemez.Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.