Ben biraz daha şanslıydım galiba, benim de mutlu bir yuvam olsun istemiştim, mutlu bir evliliğim ve bana anne diyen çocuklarım olsun istemiştim ve bu umutlarla girmiştim dünya evine, ben 3 yıl sabredemedim, sadece 1,5 ay katlanabildim, arkama bakmadan kaçtım, üstelik yanımda çocuğum yoktu. Ama yinede kırgındım, yaralıydım, umutlarım bitmişti. Şimdi tam 7 yıl geçti üzerinden, 7 mutsuz yıl... O günden sonra da cesaret edemedim evlenmeye, hayat bazen insana çok acımasız olabiliyor. 7 yıl geçmiş olmasına rağmen hala içimde yaradır yaşadıklarım. Hala nefret doluyum bütün erkeklere...