E
EU1
Ziyaretçi
- Konu Sahibi EU1
-
- #1
Gecenin kör karanlığında yapılan bir iç yüzleşme ve sonuç...
Bu gece kendimi bulmalıydım. Gecenin ilerleyen saatleri. Oturdum balkona...Sessiz ve serinden bir rüzgar esiyor.İçim dolu, duygularım gelgit yaşıyor. Kendimi tanıyamıyroum...Daha önce tanıyormuydum acaba? Muamma.
Yaşadıklarım benim seçimim mi? Yargılıyorum kendimi. Avukat benim, hakim de ben. Kuruldu bir mahkeme. Beynimle kalbim karşı karşıya. Başladım çocukluğumdan sorgulamaya.
Sordu avukat:
-Mutlu muydun çocukken?
Cevabım yoktu verecek. Sustum. Kalbim susma anlat dedi, beynim galip geldi. Sustum.
Avukat sordu:
-Bugüne kadar iyi diyebileceğin ne yaptın?
Beynim savunmaya geçti.
-Ailenin istediği gibi biri oldun. Okudun, üniversiteyi bitirdin. İyi bir iş buldun. Hiç bir suç işlemedin. İyi bir vatandaş oldun. İnsanlara yardım ettin.
-Ya kalp, sen ne diyorsun?
Durdu bir süre öylece. Baktı karanlığa. Esen rüzgarı hissetti, gözleri doldu. Bunu yapmak istedi ve beyin bunu yapmak zorunda kaldı. Demek ki söz geçirebiliyorum beynime. Herşey mantık değilmiş demek ki...
Duyguları sel oldu. Dökmeliydi içini. Bu fırsat bir daha geçmeyebilirdi eline.
-Ben hiç yaşamadım şimdiye kadar. Ne dedilerse onu yaptım, doğru olan bu sanıyordum. Ama hep eksik kaldı bir yarım. Bensiz yarımdın sen! Duyguların ben de saklı kaldı, taşıyamıyorum artık.Sevilmedin hiç, belki hiç sevmedin de! Yaşadıkların senin karşındakinde görmek istediklerindi. Bakmadın benim gözlerimle, dinlemedin beni. Sevdiğini sandın, sevgi aradın yıllarca. Hep hüsran oldu sonu. Anlatamadım sana. Üzüldün. Acıttın beni. Hırpaladın kendini. Nedenlerin hep cevapsız kaldı. Yanlış soruları soruyordun oysa! Farkında değildin sadece.
Sevgi bendim. Göremedin beni. Beynin iyi birisin desede inanamadın ona, çünkü yarımdın biliyordun. Ama nedeni yoktu sana göre. Vardı nedeni.BENDİM!
İhmal ettin beni. Duygularını dinlemedin. Kaçtın savaştan, kendinden. Erteledin yüzleşmeyi. Kabul et artık beni.
Aradığın sevgi içindeydi. Yanlış yerlerde , yanlış kişilerde aradın. Kendini sevmelisin. Seni benden daha fazla seven olmaz ki. Seni incitmem, bilirim ki ben de incinirim o zaman.
Sana zarar veren başkaları değildi. Yalnızca sendin! Aç gözlerini, bak benim gözümle dünyaya. Ne gördün? Yoğun ve karmaşık duygular yumağı değil mi? Sen değerlisin benim için. İnkar edemezsin varlığımı. Sev kendini...
Hatırlıyor musun? Bir tren yolculuğundaydı. Ayrılmıştın sevdiğim dediğin kişiden ve memleketinden. O zaman da kaçmıştın. Sevilmediğini görmek, bilmek, umutsuzca ağlamak, konuşamamak, kilitlenip öylece kalakalmak. Söz geçirememiştin beynine. İşte hissettiğin bendim o zaman !
Kapat gözlerini , kulaklarını ve beyninle yapabileceklerini. Beni gör içinde. Bak burdayım!
Kalbinle gör dünyayı, çoğu insan yapamasa da.
Avukat sustu, hakim de.
Ayağa kalktım. Baktım karanlığa, dinledim sessizliği, gördüm kalbimle.
Anlamalıydım.
SONSUZLUĞUN ÖTESİ İÇİMDE!
Bu gece kendimi bulmalıydım. Gecenin ilerleyen saatleri. Oturdum balkona...Sessiz ve serinden bir rüzgar esiyor.İçim dolu, duygularım gelgit yaşıyor. Kendimi tanıyamıyroum...Daha önce tanıyormuydum acaba? Muamma.
Yaşadıklarım benim seçimim mi? Yargılıyorum kendimi. Avukat benim, hakim de ben. Kuruldu bir mahkeme. Beynimle kalbim karşı karşıya. Başladım çocukluğumdan sorgulamaya.
Sordu avukat:
-Mutlu muydun çocukken?
Cevabım yoktu verecek. Sustum. Kalbim susma anlat dedi, beynim galip geldi. Sustum.
Avukat sordu:
-Bugüne kadar iyi diyebileceğin ne yaptın?
Beynim savunmaya geçti.
-Ailenin istediği gibi biri oldun. Okudun, üniversiteyi bitirdin. İyi bir iş buldun. Hiç bir suç işlemedin. İyi bir vatandaş oldun. İnsanlara yardım ettin.
-Ya kalp, sen ne diyorsun?
Durdu bir süre öylece. Baktı karanlığa. Esen rüzgarı hissetti, gözleri doldu. Bunu yapmak istedi ve beyin bunu yapmak zorunda kaldı. Demek ki söz geçirebiliyorum beynime. Herşey mantık değilmiş demek ki...
Duyguları sel oldu. Dökmeliydi içini. Bu fırsat bir daha geçmeyebilirdi eline.
-Ben hiç yaşamadım şimdiye kadar. Ne dedilerse onu yaptım, doğru olan bu sanıyordum. Ama hep eksik kaldı bir yarım. Bensiz yarımdın sen! Duyguların ben de saklı kaldı, taşıyamıyorum artık.Sevilmedin hiç, belki hiç sevmedin de! Yaşadıkların senin karşındakinde görmek istediklerindi. Bakmadın benim gözlerimle, dinlemedin beni. Sevdiğini sandın, sevgi aradın yıllarca. Hep hüsran oldu sonu. Anlatamadım sana. Üzüldün. Acıttın beni. Hırpaladın kendini. Nedenlerin hep cevapsız kaldı. Yanlış soruları soruyordun oysa! Farkında değildin sadece.
Sevgi bendim. Göremedin beni. Beynin iyi birisin desede inanamadın ona, çünkü yarımdın biliyordun. Ama nedeni yoktu sana göre. Vardı nedeni.BENDİM!
İhmal ettin beni. Duygularını dinlemedin. Kaçtın savaştan, kendinden. Erteledin yüzleşmeyi. Kabul et artık beni.
Aradığın sevgi içindeydi. Yanlış yerlerde , yanlış kişilerde aradın. Kendini sevmelisin. Seni benden daha fazla seven olmaz ki. Seni incitmem, bilirim ki ben de incinirim o zaman.
Sana zarar veren başkaları değildi. Yalnızca sendin! Aç gözlerini, bak benim gözümle dünyaya. Ne gördün? Yoğun ve karmaşık duygular yumağı değil mi? Sen değerlisin benim için. İnkar edemezsin varlığımı. Sev kendini...
Hatırlıyor musun? Bir tren yolculuğundaydı. Ayrılmıştın sevdiğim dediğin kişiden ve memleketinden. O zaman da kaçmıştın. Sevilmediğini görmek, bilmek, umutsuzca ağlamak, konuşamamak, kilitlenip öylece kalakalmak. Söz geçirememiştin beynine. İşte hissettiğin bendim o zaman !
Kapat gözlerini , kulaklarını ve beyninle yapabileceklerini. Beni gör içinde. Bak burdayım!
Kalbinle gör dünyayı, çoğu insan yapamasa da.
Avukat sustu, hakim de.
Ayağa kalktım. Baktım karanlığa, dinledim sessizliği, gördüm kalbimle.
Anlamalıydım.
SONSUZLUĞUN ÖTESİ İÇİMDE!