- 27 Mayıs 2013
- 723
- 1.138
- Konu Sahibi portakalsuyuu
- #1
Kızlar bir kaç zamandır içimdeki iyiliği kaybettiğimi fark ettim aslında eskisi gibi olmadığımın uzun süredir farkındaydım ama son zamanlarda iyice içimdeki iyilik yok oldu anlayış tahammül insanlara tebessüm ile yaklaşan portakalsuyu yok artık .şimdi düşünüyorumda eskiden ermiştim herhalde iyilik yapmaktan zevk alırdım biri bana bağırsa bile onunla öyle sakin konuşurdum ki karşımdaki ile bir şekilde iletişime geçer sorunu çözerdim. Herkes gibi benimde haksızlığa uğradığım zamanlarım elbette olmuştur ama öyle şeyler başıma geldi ki O zamanlar için Rabbim korumus diyorum . Misal bir örnek verecek olursam.
Ankara'da üniversitesi okuduğum yıllar ucuz bilet olsun öğrenciyim diye İzmir'den Ankara giden yol otobüsüne bilet kestim. Yol otobüsü dediğimiz misal veriyorum İzmir'den kalkmıyor da İzmir'de yolcu alıyor ve Ankara son durağı değil oradan ankaradan başka il'e geçiyor. Neyse o zamanlar 20 li yaşlarım otobüse bindim ama cahillik varış saatine bakmadım meğer gece 3 te iniyormuşum. Otobüse binince öğrendim olsun dedim nasılsa otogarda inerim bir sürü insan var oradanda Ankara'nın ücretsiz otogar otobüsleri var ona binip yurduma geçerim. Neyse ben uykuya kalınca muavin beni uyardı Ankara'ya girdik diye sonra konuşmalara şahit oldum bir iki yolcu var inecek olan binecek kimsede yok boş yere otogar ücreti ödemeyelim muhabbeti yaptılar ama ben hala beni otogarın önünde indirirler sanıyorum. Tabi otogara girmeden yolcu indirmek yasak bunlar otagara yaklaştık burda inin deyip beni ve bir genç çocuk sanırım o da askerlik için gelmişti onu otobanin kıyısında indirdiler ve sesim çıkmadı. İnince fark ettim ki otogarla aradamda neredeyse bir saat yürüme mesafesi vardı. Hiç çocukla muhattap olmadan sırt cantamla yolda yürümeye devam ettim inanın ne kadar yürüdüm bilemiyorum o yolda başıma bişey gelmemiş olması hep bana çok şanslı olduğumu ve daha önceki iyi niyetimden olduğunu düşündürtü. Bırakın laf atan birini korna çalan bile yoksa kimse kafasını çevirip bakmıyordu bile. Sanki yoktum ve kimse beni görmüyordu oysa Ankara'da kalın askılı giydim diye gündüz vakti laf yemişligim vardır. Şimdi düşünüyorum da şu an o otobüs beni yol kenarında bıraksın alnını karışlarım parçalarım be onları. Tabi ki bu benim kendimi savunmam o zaman çok safmışım galiba ama şimdi ise çok çirkefim ya da normal biriyim bilemiyorum. Ama eski portakalsuyunun saflığını sessizliğini istemiyorum ama merhametini özlüyorum bir çocuk düştüğünde benim canım yanardı şimdi merhametli olduğum tek şey kaldı elimde hayvanlar. Hiç bir insana karşı merhametli kalmadı önceleri biri derdini anlatsa o acıyı içimde hissederdim şimdi hiç birşey yok. Sokakta mendil satan çocuklar görsem için acırdı gidip o öğrenci halimle yemek alıp onlarla yerdim şimdi ise içimden hiç öyle şeyler gelmiyor. Aslında dahası da var ama anlatmaya dilim varmıyor kızlar sizce ben kötü biri mı oldum yoksa büyüdüm mü. Ne oldu bana psikiyatrist e mı gitmeliyim gizli depresyonda falan mıyım. Kimseye merhametim yok sizinde başınız a böyle bişey geldi mi?
Ankara'da üniversitesi okuduğum yıllar ucuz bilet olsun öğrenciyim diye İzmir'den Ankara giden yol otobüsüne bilet kestim. Yol otobüsü dediğimiz misal veriyorum İzmir'den kalkmıyor da İzmir'de yolcu alıyor ve Ankara son durağı değil oradan ankaradan başka il'e geçiyor. Neyse o zamanlar 20 li yaşlarım otobüse bindim ama cahillik varış saatine bakmadım meğer gece 3 te iniyormuşum. Otobüse binince öğrendim olsun dedim nasılsa otogarda inerim bir sürü insan var oradanda Ankara'nın ücretsiz otogar otobüsleri var ona binip yurduma geçerim. Neyse ben uykuya kalınca muavin beni uyardı Ankara'ya girdik diye sonra konuşmalara şahit oldum bir iki yolcu var inecek olan binecek kimsede yok boş yere otogar ücreti ödemeyelim muhabbeti yaptılar ama ben hala beni otogarın önünde indirirler sanıyorum. Tabi otogara girmeden yolcu indirmek yasak bunlar otagara yaklaştık burda inin deyip beni ve bir genç çocuk sanırım o da askerlik için gelmişti onu otobanin kıyısında indirdiler ve sesim çıkmadı. İnince fark ettim ki otogarla aradamda neredeyse bir saat yürüme mesafesi vardı. Hiç çocukla muhattap olmadan sırt cantamla yolda yürümeye devam ettim inanın ne kadar yürüdüm bilemiyorum o yolda başıma bişey gelmemiş olması hep bana çok şanslı olduğumu ve daha önceki iyi niyetimden olduğunu düşündürtü. Bırakın laf atan birini korna çalan bile yoksa kimse kafasını çevirip bakmıyordu bile. Sanki yoktum ve kimse beni görmüyordu oysa Ankara'da kalın askılı giydim diye gündüz vakti laf yemişligim vardır. Şimdi düşünüyorum da şu an o otobüs beni yol kenarında bıraksın alnını karışlarım parçalarım be onları. Tabi ki bu benim kendimi savunmam o zaman çok safmışım galiba ama şimdi ise çok çirkefim ya da normal biriyim bilemiyorum. Ama eski portakalsuyunun saflığını sessizliğini istemiyorum ama merhametini özlüyorum bir çocuk düştüğünde benim canım yanardı şimdi merhametli olduğum tek şey kaldı elimde hayvanlar. Hiç bir insana karşı merhametli kalmadı önceleri biri derdini anlatsa o acıyı içimde hissederdim şimdi hiç birşey yok. Sokakta mendil satan çocuklar görsem için acırdı gidip o öğrenci halimle yemek alıp onlarla yerdim şimdi ise içimden hiç öyle şeyler gelmiyor. Aslında dahası da var ama anlatmaya dilim varmıyor kızlar sizce ben kötü biri mı oldum yoksa büyüdüm mü. Ne oldu bana psikiyatrist e mı gitmeliyim gizli depresyonda falan mıyım. Kimseye merhametim yok sizinde başınız a böyle bişey geldi mi?
