Artık her şeyden umudumu kestim.Hayat gayelerimin teker teker gözümün önünde soldu gitti ışığı.
Hayal kurabilmek,bir hayal için heyecanlanmak benim için imkansız oldu.
Yaşam enerjim bitti kızlar tükendim ben. Bir şeyler için çabalamak istemiyorum artık gücüm takatim bitti.
Saçmasapan hayatımda güç bela bitirdiğim bir okuldan başka bir şeyim yok. Onda da iş yok bulamıyorum.Evde oturuyorum.
Dolayısıyla ne param var ne gezecek kafa dağıtacak halim.24 yaşında hala ele bakım yaşıyorum. Gideyim dedim başka bir yerde çalışayım market vs.virüs laneti çıktı ailem korkuyor izin vermiyor. Evde dura dura tartışıyorum sürekli aram onlarla da bozuk.
Sevgili olayları bana en uzak konu. Bu yönden de
yüzüm gülmüyor.Hiç sevgilim olmadı. Ne kadar sağlıksız bir durum değil mi ?
tüm hatayı kusuru kendimde arıyorum diyorum ki demek ki bende noksan bir şeyler var demek ki ben sevilmeye layık değilim..
Bir tane arkadaşım vardı akraba vasıtasıyla almanyaya gitti benle aynı yaşta mesleğimiz aynı orada çalışıyor başladı bile parasını kazanmaya. Hayalimi yaşıyor. Evet onu kıskanıyorum. Ama şansını kıskanıyorum. Onu seven bir sevgilisi harika imkanları var. Daha da çok olsun ama neden bana da şans hiçbir yerden gülmüyor diye üzülüyorum.. Sürekli bana yaşadığı şeyleri anlatıyor psikolojim iyice bozuldu fotoğraf falan atıyor.. Engellemek istiyorum artık inanın çok kötü hissettiriyor bana.
Hayatım durdu. İlerlemiyor. Diyenleriniz olacaktır daha çok gençsin hallolur ama benim içim öldü. Her iki günde bir intihar etmek geçiyor aklımdan. İnancım bitti benim. Ölmüşüm de gömmeyi unutmuşlar gibi bir haldeyim. Tek duam uzun bir hayatımın olmaması artık. Yaşamak bana ağır geliyor. Ne ailemle aram iyi ne bir işim param var ne beni seven biri sevgime karşılık bulduğum biri hiçbiri hiçbir şey yok.
Sağlık ? Şükredemiyorum elim ayağım tutuyor falan diye artık. Başkalarına yağan güzellikleri gördükçe bu derece şükürsüz oldum. Umarım herles çok güzel hayatlar yaşamaya devam eder ama biri beni de duysun görsün artık. Kafamdaki intihar düşüncelerine yenik düşmekten korkuyorum ben artık kendimden korkuyorum.
Çaresiz kaldım. Yaşamaktan da bıktım bilmiyorum ne olacak..
Benim gibi olup kurtulup bir öneri verecek var mı ?
Prozac kullandım pek işe yaramadı. Ne yapsam nasıl yoluna koysam hayatımı? Çıkabilecek miyim bu çukurdan ?
Hayal kurabilmek,bir hayal için heyecanlanmak benim için imkansız oldu.
Yaşam enerjim bitti kızlar tükendim ben. Bir şeyler için çabalamak istemiyorum artık gücüm takatim bitti.
Saçmasapan hayatımda güç bela bitirdiğim bir okuldan başka bir şeyim yok. Onda da iş yok bulamıyorum.Evde oturuyorum.
Dolayısıyla ne param var ne gezecek kafa dağıtacak halim.24 yaşında hala ele bakım yaşıyorum. Gideyim dedim başka bir yerde çalışayım market vs.virüs laneti çıktı ailem korkuyor izin vermiyor. Evde dura dura tartışıyorum sürekli aram onlarla da bozuk.
Sevgili olayları bana en uzak konu. Bu yönden de
yüzüm gülmüyor.Hiç sevgilim olmadı. Ne kadar sağlıksız bir durum değil mi ?
tüm hatayı kusuru kendimde arıyorum diyorum ki demek ki bende noksan bir şeyler var demek ki ben sevilmeye layık değilim..
Bir tane arkadaşım vardı akraba vasıtasıyla almanyaya gitti benle aynı yaşta mesleğimiz aynı orada çalışıyor başladı bile parasını kazanmaya. Hayalimi yaşıyor. Evet onu kıskanıyorum. Ama şansını kıskanıyorum. Onu seven bir sevgilisi harika imkanları var. Daha da çok olsun ama neden bana da şans hiçbir yerden gülmüyor diye üzülüyorum.. Sürekli bana yaşadığı şeyleri anlatıyor psikolojim iyice bozuldu fotoğraf falan atıyor.. Engellemek istiyorum artık inanın çok kötü hissettiriyor bana.
Hayatım durdu. İlerlemiyor. Diyenleriniz olacaktır daha çok gençsin hallolur ama benim içim öldü. Her iki günde bir intihar etmek geçiyor aklımdan. İnancım bitti benim. Ölmüşüm de gömmeyi unutmuşlar gibi bir haldeyim. Tek duam uzun bir hayatımın olmaması artık. Yaşamak bana ağır geliyor. Ne ailemle aram iyi ne bir işim param var ne beni seven biri sevgime karşılık bulduğum biri hiçbiri hiçbir şey yok.
Sağlık ? Şükredemiyorum elim ayağım tutuyor falan diye artık. Başkalarına yağan güzellikleri gördükçe bu derece şükürsüz oldum. Umarım herles çok güzel hayatlar yaşamaya devam eder ama biri beni de duysun görsün artık. Kafamdaki intihar düşüncelerine yenik düşmekten korkuyorum ben artık kendimden korkuyorum.
Çaresiz kaldım. Yaşamaktan da bıktım bilmiyorum ne olacak..
Benim gibi olup kurtulup bir öneri verecek var mı ?
Prozac kullandım pek işe yaramadı. Ne yapsam nasıl yoluna koysam hayatımı? Çıkabilecek miyim bu çukurdan ?
