Kizlar
Yas oldu 34, hic bir es adayi yok, 4 senedir ciddi bir iliskim olmadi. Yanlizligi ve aski bir kenara biraktim, ama artik anne olmak istiyorum, etrafimdaki cogu kisi 3. cocugunu dunyaya getiriyor, ve ben artik hamile olanlara imreniyorum, uzuluyorum kendim icin, belki hic cocugum olmicak diye, hic hamileligi yasamiyacagim diye. Benim gibi dusunenler varmi
evi olup ya da evlenecek üzere olan kişiler bile cocugunun olmayacagını bılerek ya da duyarak; ve hep evlı cocuklu ınsanları gorup kendını eksık gıbı hıssederek ama sızden daha guclu olmaya calısıyor.
bekarsınız, ıs hayatınız, sevgılınız, hobılerınız, hayallerınıze odaklansınıza. yıllarca cocuk tedavısı gordum hem de 26 yasında basladı, ustelık 26 yasında erken menopoz dedıler ki bıldıgınız uzere sadece cocuk degıl , kendı tum saglıgımı ılgılendıren bır zorlu surece gırdım. 42 yasındayım, ve hatta 2. evlılıgım
hayatta yasadıklarım, gorduklerım, ınsanların deneyimleri...
ne evlılık, ne cocuk ... amac olamaz, eger dogru sartlar, zaman ve kısıler varsa tum bu hıkayede, annelık de es olmak da ınsanı mutlu eden deneyımler olur sadece. Hem kadın, hem Turkiye'de kadınsanız; evladınızın bile size vereceği bir sürü zorluk olabiliyor, başka bir erkek, onun ailesi vs o konulara hiç girmiyorum bile.
süpriz yumurta gibi evlilik. ne adam, ne o cocukla nasıl bır hayatınız olacak asla tahmın edemezsınız. şu donemde maddı manevı bu kadar zorluk ıcerısınde cocuk sahıbı olmak; omur boyu maddı ve manevı her konuda paranoyak bir insan olunmasına neden olacak bir gerçek üstelik.