bebekli hayat güzel mi

Dertleşme amaçlı yazıyorum. Kınayan eleştiren yorum yapmasın.
Daha öncede bebekli hayatın zorluğuna dem vurmuştum, yine benzer birşeyden bahsedeceğim.
bebek yokken Lütfen bir bebeğim olsun diye hıçkıra hıçkıra ağlamıştım, bebek oldu (bin şükür) ama şimdide neden bu kadar erken oldu diye deliriyorum. Çok yorgun, çok bunalmış, bitmiş, tükenmiş hissediyorum. İnternetten bakıyorum 2-3-4 çocuklu aileler var ve çok mutlular. Bende mutlu olmaya çalışıyorum ama rol yapıyorum. Bebeksiz aileler var diyorum haline şükret diyorum sonra içimden şu geçiyor ( ben anne olmak için ideal bir kadın değilim) nasihat istemiyorum tecrübe istiyorum. Aynı şeyleri yaşayanlar bana yazsın lütfen

benim yaklaşık 4 ve 2 yaşlarında iki çocuğum var ve onları çok seviyorum. yine de, bu çocuk işini 10 yıl sonraya mı ertelemeliydik diye kendime sormadan edemiyorum kimi zaman. elbette çocuksuz hayat daha kolay, daha özgür, çocuk sahibi olmak geri dönülemez bir yola girmek demek, bir karar verirken senden önce başkasının gelmesi demek; ama evlat sahibi olmak da bana göre sevmenin daha önce idrak edilmemiş tüm derinliğini ve saflığını taşıyor.

çocuk varken de kendinize mümkün olduğunca zaman ayırın, öteki türlü bu bir yüke dönüşüyor

İlk zamanlar tabi ki zor Ama geçecek karamsarlığa kapılmayın. Benimde yaklaşık 4 ve 1 yaşında 2 kızım var elhamdülillah. Tabiki bunaldığım yıprandığım oluyor ama geçecek inanın. Tadını çıkarmaya çalışın geçen günler tekrar gelmeyecek. Büyük kızım 4 yaşına girecek o bile hüzünlendiriyor beni , zor geçti ama yinede çabuk büyümeleri insana koyuyor. Şükredin ve evladınızı bir amaç uğruna yetiştirmeye çalışın. Kendinize vakit ayırmayabilirsiniz. Ben ayıramıyorum ama bi kaç seneye okula gidecekler kreşe gidecekler ve benim artık kendime ayıracak vaktim olacak. İyiyi görmeye çalışın

Bebekli hayat, hem sorumluluklari paylasma hem duygusal destek verme noktasinda elinden geleni yapmaya istekli, sevgi dolu bir esle mumkun bana kalirsa.

Bir de yeni durumu kabulleniş :)

Bebekten once alistiginiz rutinleriniz, sizce makul olan bir hayat standardiniz vardi. Sizin icin hayatin tek normali oydu. Su an eski normalinizle ilgisi olmayan ve cok surprizli bir hayat yasiyorsunuz. Ve muhtemelen surekli yeni hayatinizla eski hayatinizi kiyasliyorsunuz. Eskisinden az uyudugunuz icin yeni hayat iyi degil, eskisi kadar ozgurce plan yapamadiginiz icin yeni hayat iyi degil gibi. Kiyaslama yapmayi birakip hep boyle yasiyormus gibi bakabildiginizde rahatliyorsunuz. Ben ilk cocugumda her sabah uyanir uyanmaz gece kac saat uyudugumu hesaplardim. 3 saat. Yarim saatte bir bolunmus, boluk porcuk uc saat. Eskiden en az 8 saat uyurdum. Boluk porcuk uc saat uyuyup kim iyi olabilir ki? O zaman isyan etmeye hakkim var, isleri tamamen birakmaya hakkim var, sinirli olmaya ve esime surat yapmaya zaten hakkim var cunku o benim kadar yorulmuyor. Hani kalbi kotu insanlar hic mutlu olamaz ya, kendi kendilerini surekli negatife bogar ve sadece mutsuz olmaya odaklidirlar ya ben de oyleymisim bir parca diyorum simdi eskiye bakinca. Su an ikinci cocugumu buyutuyorum, 15 aylik. Ne sabah kalkinca kac saat uyuyabildigimi hesaplarim ne gun icinde yasadigim zorluklari listelerim kafamda. Sadece o an yapabilecegim ne varsa onu yaparim. Minimum seviyede ev isi yaparim. Cocuklarimla cocuk olur oynarim. Onlari parka cikaririm, parkta tanistigim annelerle iki lafin belini kirarim. Pencere onunde, balkonda bitki yetistiririm, cocuklarlimla kavga ede ede onlarin bakimini yapariz. Esim geldiginde cocuklari ustune atar dikis makinemin basina gecer bir seyler dikerim. Buyugum okula gittiginde kucugum gunduz uykusuna yatar, o sirada dunyalar benim olmus gibi kahvaltimi yapar, ayni zamanda youtubeda mudavimi oldugum kanallarin yeni yayinlarini izlemeye calisirim, kimi zaman sadece dinlerim. Gun icinde kendime hic zaman ayiramadiysam cocuklar uyuyunca buralarda bir seyler okurum, instagramda takip ettigim bloglar var oralari kurcalarim. Yani kendine zaman ayirmak sadece cikip tek basina kafede kutuphanede zaman gecirmek degil, onu idrak edebildim. Bu yeni hayatimda da kendim icin cok sey yapabiliyorum.

Bir de su var. Bir insan yetistiriyorsunuz. Mimarinin siz oldugu bir sanat eseri. O elinize bir cevher olarak verilmis ve siz onu kendi yeteneklerinizi kullanarak sanat eseri gibi gun gun isliyorsunuz. Bunu dusunmek bana cok haz verici geliyor.

gunebakan_ .!.:

Bebekli hayat, hem sorumluluklari paylasma hem duygusal destek verme noktasinda elinden geleni yapmaya istekli, sevgi dolu bir esle mumkun bana kalirsa.

Bir de yeni durumu kabulleniş :)

Bebekten once alistiginiz rutinleriniz, sizce makul olan bir hayat standardiniz vardi. Sizin icin hayatin tek normali oydu. Su an eski normalinizle ilgisi olmayan ve cok surprizli bir hayat yasiyorsunuz. Ve muhtemelen surekli yeni hayatinizla eski hayatinizi kiyasliyorsunuz. Eskisinden az uyudugunuz icin yeni hayat iyi degil, eskisi kadar ozgurce plan yapamadiginiz icin yeni hayat iyi degil gibi. Kiyaslama yapmayi birakip hep boyle yasiyormus gibi bakabildiginizde rahatliyorsunuz. Ben ilk cocugumda her sabah uyanir uyanmaz gece kac saat uyudugumu hesaplardim. 3 saat. Yarim saatte bir bolunmus, boluk porcuk uc saat. Eskiden en az 8 saat uyurdum. Boluk porcuk uc saat uyuyup kim iyi olabilir ki? O zaman isyan etmeye hakkim var, isleri tamamen birakmaya hakkim var, sinirli olmaya ve esime surat yapmaya zaten hakkim var cunku o benim kadar yorulmuyor. Hani kalbi kotu insanlar hic mutlu olamaz ya, kendi kendilerini surekli negatife bogar ve sadece mutsuz olmaya odaklidirlar ya ben de oyleymisim bir parca diyorum simdi eskiye bakinca. Su an ikinci cocugumu buyutuyorum, 15 aylik. Ne sabah kalkinca kac saat uyuyabildigimi hesaplarim ne gun icinde yasadigim zorluklari listelerim kafamda. Sadece o an yapabilecegim ne varsa onu yaparim. Minimum seviyede ev isi yaparim. Cocuklarimla cocuk olur oynarim. Onlari parka cikaririm, parkta tanistigim annelerle iki lafin belini kirarim. Pencere onunde, balkonda bitki yetistiririm, cocuklarlimla kavga ede ede onlarin bakimini yapariz. Esim geldiginde cocuklari ustune atar dikis makinemin basina gecer bir seyler dikerim. Buyugum okula gittiginde kucugum gunduz uykusuna yatar, o sirada dunyalar benim olmus gibi kahvaltimi yapar, ayni zamanda youtubeda mudavimi oldugum kanallarin yeni yayinlarini izlemeye calisirim, kimi zaman sadece dinlerim. Gun icinde kendime hic zaman ayiramadiysam cocuklar uyuyunca buralarda bir seyler okurum, instagramda takip ettigim bloglar var oralari kurcalarim. Yani kendine zaman ayirmak sadece cikip tek basina kafede kutuphanede zaman gecirmek degil, onu idrak edebildim. Bu yeni hayatimda da kendim icin cok sey yapabiliyorum.

Bir de su var. Bir insan yetistiriyorsunuz. Mimarinin siz oldugu bir sanat eseri. O elinize bir cevher olarak verilmis ve siz onu kendi yeteneklerinizi kullanarak sanat eseri gibi gun gun isliyorsunuz. Bunu dusunmek bana cok haz verici geliyor.

Genişletmek için tıkla...

çok güzel yazmışsınız tebrik ediyorum güzel bir düzen oturmuş. Ben herşeyden şikayetçiyim. uykusuzluğa. öğün atlamaya. cilt-saç bakımı yapmamaya herşeye şikayet ediyorum. Ben çok rahattım öğlene kadar uyur yemek yer tekrar uyurdum akşam üzeri yemek hazırlar makyajımı yapar eşimin eve gelmesini beklerdim. yeteneksiz beceriksiz bir kadın portresi çizmek istemem ama kafam öğrenci kafası gibi çalışıyor. şimdi bu geniş hayata bir bebek geldiğini düğünün yapabildiklerimin hiç birini yapamıyorum. isyan edince günah şikayet edince huysuz diyorlar

newmommy .!.:

çok güzel yazmışsınız tebrik ediyorum güzel bir düzen oturmuş. Ben herşeyden şikayetçiyim. uykusuzluğa. öğün atlamaya. cilt-saç bakımı yapmamaya herşeye şikayet ediyorum. Ben çok rahattım öğlene kadar uyur yemek yer tekrar uyurdum akşam üzeri yemek hazırlar makyajımı yapar eşimin eve gelmesini beklerdim. yeteneksiz beceriksiz bir kadın portresi çizmek istemem ama kafam öğrenci kafası gibi çalışıyor. şimdi bu geniş hayata bir bebek geldiğini düğünün yapabildiklerimin hiç birini yapamıyorum. isyan edince günah şikayet edince huysuz diyorlar

Genişletmek için tıkla...

Bebeginiz biraz daha buyuyup ailecek aktiveler yapabileceginiz zamanlar geldiginde yeni hayatinizi benimsemis olacaksiniz merak etmeyin. Su an sadece sizden bakim isteyen bir organizma olarak algiliyorsunuz onu. Aranizda guclu bir sosyal bag olusmadi. Onunla konusamasa bile sohbet edebileceginiz zamanlar geldiginde annelikten haz almaya basliyorsunuz. Iste o zaman anı yasamaya baslayip gecmisle bugunu kiyaslamayi unutuyorsunuz. Biraz zaman verin kendinize.