Ben de hiç özlemiyorum. Hatta çoğu şeyin boş olduğunu düşünüyorum, bu da beş kıtada gezmiş biri olarak söylüyorum, daha az haz alıyorum falan.Sorumluluk olsa gerek. Evet eskiden yaptıklarımı eskisi kadar yapamıyorum ama olduğu kadar yapabiliyorum. O bile canımı sıkıyor. Sabah 6 gibi eşim gitti bebeğin yanına yattı, 2-3 saat kesintisiz uyuyayım diye herhalde kapıları da kapatmış. Normalde bebek uyuyunca ben de uyurum o ağlayana kadar ama çok tedirgin olup hiç uyuyamadım. Ne yaptı, besledi mi, altını açtı mı, üzeri açıldı mı, kızıp söylendi mi vs vs...
Veya film izlemiyor değilim ama açınca şimdi uyanır, uyanmak üzeredir, Allah Allah neden uyanmadı gibi dşünceler.
Kitap okuyorum, çocuk bakımı ve bebekle ilgili...başka bir şey okusam bile aklımda hep bebekle ilgili şeyler.
Geçen kayınvalideme bırakıp sinemaya gittik, o bile bana boş geldi. İyice uykusuz kaldım, şimdi o uyuyodur ben de uyuyabilirdim ne sineması diye kendimi yedim içten içe.
Hayatımı ele geçirmiş gibi ve bu yüzden bir şey yapsam bile zevk alamıyorum. Sürekli diken üzerindeymişim hissiyatı ve eski sorumsuz günleri özleme şeklinde benimki...
Zaten emzirme zamanları da olmasa ne olur bilmem ben de o aralar bir şeyler izleyebiliyorum.Ben de hiç özlemiyorum. Hatta çoğu şeyin boş olduğunu düşünüyorum, bu da beş kıtada gezmiş biri olarak söylüyorum, daha az haz alıyorum falan.
Ama çocuğu emzirken game of thrones izlediğim doğrudur
Zamanla uyum sağlarsınız bir anda değişim beklemeyin.
Annesiniz ama insansinizda kadinsinizda ... mecbur istekleriniz arzulsriniz hobilerinizi yapin yinede :)Sorumluluk olsa gerek. Evet eskiden yaptıklarımı eskisi kadar yapamıyorum ama olduğu kadar yapabiliyorum. O bile canımı sıkıyor. Sabah 6 gibi eşim gitti bebeğin yanına yattı, 2-3 saat kesintisiz uyuyayım diye herhalde kapıları da kapatmış. Normalde bebek uyuyunca ben de uyurum o ağlayana kadar ama çok tedirgin olup hiç uyuyamadım. Ne yaptı, besledi mi, altını açtı mı, üzeri açıldı mı, kızıp söylendi mi vs vs...
Veya film izlemiyor değilim ama açınca şimdi uyanır, uyanmak üzeredir, Allah Allah neden uyanmadı gibi dşünceler.
Kitap okuyorum, çocuk bakımı ve bebekle ilgili...başka bir şey okusam bile aklımda hep bebekle ilgili şeyler.
Geçen kayınvalideme bırakıp sinemaya gittik, o bile bana boş geldi. İyice uykusuz kaldım, şimdi o uyuyodur ben de uyuyabilirdim ne sineması diye kendimi yedim içten içe.
Hayatımı ele geçirmiş gibi ve bu yüzden bir şey yapsam bile zevk alamıyorum. Sürekli diken üzerindeymişim hissiyatı ve eski sorumsuz günleri özleme şeklinde benimki...
Kendimi gördüm yazdıklarında, ilk çocuğumda depresyonun dibini yaşadım kısaca en derin duygum aşırı pişmanlık çocuksuzluğa özlemdi. Bişey hissetmiyorum. 9 yıl sonra dönüp baktığımda normal olduğunu Ke dimi neden bu kadar parçalayıp kötü hissettiğimi anlamıyorum. Hepsi geçecek emek verdikçe bağlanacaksın .... Kızımla şuan o kadar mutluyuz ki iyi ki doğurdum. Üstüne bir tane daha yaptım 8 yıl sonra ama... Benim hatırladığım kızım 1 veya 1.5 yaşındayken tamamen geçmişti umarım senin daha kısa sürer... Sadece şunu bil çok normal hissettiklerin kendini suçlamaBen de çok üzülüyorum, yazık yani insanlar başlarında taşırken benimki kesinlikle hissediyordur benim duyguları, mutsuzluğum gerginliğim yansıyordur. Ne düşünğyordur ne hissediyordur acaba benim durum geçer mi, onda kalıcı bir problem yaratır mı diye çok üzülüyorum.
Evet sıkılıyorsun ama ne kadarda çok düşünüyorsun çocuğunu,Bu çantayı kayınvalideme giderken hazırlamıştım öyle de kaldı. Hiç bozmadım tekrar tekrar doldur boşalt zor geldi.
Geçen gün oradan dönüşte biraz yürüyelim dedik inanılmaz soğuk oldu hava, sıcak su torbasına su koyup ayağının altına koydum mesela. Bazen oturmaya gittiğimiz ev de soğuk oluyor, üşüyünce gazı oluyor, ayağının altına ılık yapıp torbayı koyuyorum gibi.
Aman o eski günleri özlemediğini söyleyen yalan söylüyordur net. Anneyiz diye şöyle bir uzaklara dalıp iç geçirmeye de mi hakkımız yok :) işe başlamak beni çok yormustu ama insan içine karışma fikri bile çok iyi gelmişti bana. Çocuk pişmanlık değil ama yıpratıcı bir şey. Benim oğlanin şimdiki halleri en sevimli zamanları bence. 3 yaşına girdi uykusunda canım annem diye sayıkladı. Sizinle iletişime geçmeye başladıkça eşinizde babalık duygusu sizde de annelik duygusu artacak. Genelde öyle oluyor. Ben hayatınızda göreceğiniz en anaç kadın değilim. Çocuk sevmem. Uzaktan cee yaparım o kadar. Akraba çocuğunu falan kucağıma alıp sevme hiç olmadı. Çocuk görünce içimin kıpır kıpır olduğu zaman da demek benim de vaktim geldi deyip çocuk yaptım zaten.Sorumluluk olsa gerek. Evet eskiden yaptıklarımı eskisi kadar yapamıyorum ama olduğu kadar yapabiliyorum. O bile canımı sıkıyor. Sabah 6 gibi eşim gitti bebeğin yanına yattı, 2-3 saat kesintisiz uyuyayım diye herhalde kapıları da kapatmış. Normalde bebek uyuyunca ben de uyurum o ağlayana kadar ama çok tedirgin olup hiç uyuyamadım. Ne yaptı, besledi mi, altını açtı mı, üzeri açıldı mı, kızıp söylendi mi vs vs...
Veya film izlemiyor değilim ama açınca şimdi uyanır, uyanmak üzeredir, Allah Allah neden uyanmadı gibi dşünceler.
Kitap okuyorum, çocuk bakımı ve bebekle ilgili...başka bir şey okusam bile aklımda hep bebekle ilgili şeyler.
Geçen kayınvalideme bırakıp sinemaya gittik, o bile bana boş geldi. İyice uykusuz kaldım, şimdi o uyuyodur ben de uyuyabilirdim ne sineması diye kendimi yedim içten içe.
Hayatımı ele geçirmiş gibi ve bu yüzden bir şey yapsam bile zevk alamıyorum. Sürekli diken üzerindeymişim hissiyatı ve eski sorumsuz günleri özleme şeklinde benimki...
Üzgünüm koalina,senin durum geçer mi bilmiyorum ama,eğer geçmezse bebeğinin yaşayacağı duyguları biliyorum.Ben de çok üzülüyorum, yazık yani insanlar başlarında taşırken benimki kesinlikle hissediyordur benim duyguları, mutsuzluğum gerginliğim yansıyordur. Ne düşünğyordur ne hissediyordur acaba benim durum geçer mi, onda kalıcı bir problem yaratır mı diye çok üzülüyorum.
Tum yorumlari okudum, ama en cok sizin dusunceniz bana yakin. Zira ayni seyleri yazacaktim ama dogru cumleleri bulamamistim. Konu sahibini incitmemek adina yazmadim o sebeple.Sanirim cocuklar buyudugunde onlara mukemmel anne herseyini dusunen iyi egitim veren ebebeyinler degilde, icten yurekten gelen bir sefkat sevgi beklediklerini farkediyorlar. Imkan ve olanaklar onlari mutlu etmeye yetmiyor malesef. Dediginiz gibi belli bir yasa geldiklerinde de o mesafeyi onlar koruyor, ve oyle bir koruyorlarki siz istesenizde artik sevginiz sevkatiniz onlari mutlu etmiyor. Cunku artik karakterleri iyi veya kotu oturmus. Ve farkindaliklari had safhada oluyor. Buraya da bazen konu acan uyeler var hem cocukluklarindan dem vuruyorlar ve o boslugu ne kendi ailesiyle ne de kendi cocuguyla dolduramiyorlar. Hep bir yanlari eksik,ara ara duygusal cokuntu hali vb. Konu sahibi de boyle olucak diye yazmadim elbet yorumunuz cok hosuma gitti onun uzerinden genelleme yaptim sadece. Umarim Allah tez zamanda yar ve yardimcisi olur.Aman o eski günleri özlemediğini söyleyen yalan söylüyordur net. Anneyiz diye şöyle bir uzaklara dalıp iç geçirmeye de mi hakkımız yok :) işe başlamak beni çok yormustu ama insan içine karışma fikri bile çok iyi gelmişti bana. Çocuk pişmanlık değil ama yıpratıcı bir şey. Benim oğlanin şimdiki halleri en sevimli zamanları bence. 3 yaşına girdi uykusunda canım annem diye sayıkladı. Sizinle iletişime geçmeye başladıkça eşinizde babalık duygusu sizde de annelik duygusu artacak. Genelde öyle oluyor. Ben hayatınızda göreceğiniz en anaç kadın değilim. Çocuk sevmem. Uzaktan cee yaparım o kadar. Akraba çocuğunu falan kucağıma alıp sevme hiç olmadı. Çocuk görünce içimin kıpır kıpır olduğu zaman da demek benim de vaktim geldi deyip çocuk yaptım zaten.
Çocuk doğunca bakıp Allah Allah bu benim çocuğum mi diye kalakaldım. Ay sevgisi içime akti şöyle sevdim diyemem. Emzirirken içimi titreten bir korku olurdu ama. Nasıl ya bana bir şey olursa bu çocuk ne yapacak endişesi. Hiç tanımadığım ağır bir sorumluluk. Hala da geçmiyor. Geçmeyecek de. Bence hala çocuk yapmak mantıklı insan işi değil. Ama güzel işte. Her işi de mantıklı olduğu için mi yapıyoruz sanki?
Ben de çok üzülüyorum, yazık yani insanlar başlarında taşırken benimki kesinlikle hissediyordur benim duyguları, mutsuzluğum gerginliğim yansıyordur. Ne düşünğyordur ne hissediyordur acaba benim durum geçer mi, onda kalıcı bir problem yaratır mı diye çok üzülüyorum.
yanlis kisiyi alintiladim. Sizin yorumunuz demek istemistim.Üzgünüm koalina,senin durum geçer mi bilmiyorum ama,eğer geçmezse bebeğinin yaşayacağı duyguları biliyorum.
Duygularını gözlerinde görecek,sevdiğin birşeye bakarken ya da sevdiğin birşeyi yaparken ki pırıl pırıl bakışlarının,ona yönelince gayriihtiyarı matlaştığını acı acı farkedecek
Doyuracaksın,vitaminine üşümemesine dikkat edeceksin,ama kalbin hep reddedecek, o da bunu bilecek koalina,ve birgün parçaları birleştirecek
Ve seninle arasındaki mesafeyi ondan sonra da o koruyacak,aranıza buzdan,görünmeyen ama varlığı daima hissedilen duvarlar örecek,seni kucaklasa da bileceksin ki artık kalbi buz kristalleriyle dolu,sıcaklığını hissedemeyeceksin,
Seni affetse bile
Mükemmel anne olmak fikri yanlış bence. İnsanız ve bunu kabul etmeliyiz. Gerektiğinde çocuğa kızıp gerektiğinde sarılacağız olağan şeyler bunlar. Herkes aynı duygu yoğunluğunu aynı şekilde yaşayamıyor. Ben konu sahibinin çocuğuna iyi bir anne olacağına inanıyorum. Öncelikle kendi durumunu anlamaya çalışıyor. Hasiralti etmiyor mesela. Sadece biraz rahatlamasi gerek. Çocuk biraz daha ele avuca gelsin anne babayı tanisin duygusal bağları da gelişecek. Sadece zaman ve kendini çocuğa bırakma. Çocukla eğlendikce kendini iyi hissedecek.Tum yorumlari okudum, ama en cok sizin dusunceniz bana yakin. Zira ayni seyleri yazacaktim ama dogru cumleleri bulamamistim. Konu sahibini incitmemek adina yazmadim o sebeple.Sanirim cocuklar buyudugunde onlara mukemmel anne herseyini dusunen iyi egitim veren ebebeyinler degilde, icten yurekten gelen bir sefkat sevgi beklediklerini farkediyorlar. Imkan ve olanaklar onlari mutlu etmeye yetmiyor malesef. Dediginiz gibi belli bir yasa geldiklerinde de o mesafeyi onlar koruyor, ve oyle bir koruyorlarki siz istesenizde artik sevginiz sevkatiniz onlari mutlu etmiyor. Cunku artik karakterleri iyi veya kotu oturmus. Ve farkindaliklari had safhada oluyor. Buraya da bazen konu acan uyeler var hem cocukluklarindan dem vuruyorlar ve o boslugu ne kendi ailesiyle ne de kendi cocuguyla dolduramiyorlar. Hep bir yanlari eksik,ara ara duygusal cokuntu hali vb. Konu sahibi de boyle olucak diye yazmadim elbet yorumunuz cok hosuma gitti onun uzerinden genelleme yaptim sadece. Umarim Allah tez zamanda yar ve yardimcisi olur.
Aslında çoğumuz Sultan Süleyman sabrına sahip değiliz, mükemmel de değiliz ama konu annelik olunca kimse kendini açık etmek istemiyor çünkü anneliğe öyle bir kutsiyet ve mana yükleniyor ki anne cefakar, fedakar, gık demeyen, oflamayan, çocuğunun etrafında pervane olan insan diye tanımlanıyor, çocuğunun bir öğününü bile atla veya herkesin yedirdiğini yedirme o zaman bile kötü anne oluyorsun, ağlatıyorsan kötüsündür, koynunda büyütmediysen kötüsündür :)Mükemmel anne olmak fikri yanlış bence. İnsanız ve bunu kabul etmeliyiz. Gerektiğinde çocuğa kızıp gerektiğinde sarılacağız olağan şeyler bunlar. Herkes aynı duygu yoğunluğunu aynı şekilde yaşayamıyor. Ben konu sahibinin çocuğuna iyi bir anne olacağına inanıyorum. Öncelikle kendi durumunu anlamaya çalışıyor. Hasiralti etmiyor mesela. Sadece biraz rahatlamasi gerek. Çocuk biraz daha ele avuca gelsin anne babayı tanisin duygusal bağları da gelişecek. Sadece zaman ve kendini çocuğa bırakma. Çocukla eğlendikce kendini iyi hissedecek.
Anladım,sorun değil.yanlis kisiyi alintiladim. Sizin yorumunuz demek istemistim.
Haklısınız. Olması gereken ilk önce anneye destek olmak. Eleştirirken kimsenin aklına o zorlandığı zamanlar gelmiyor ne demek sıkılmak anasın sen anaaa diye başlıyoruz eleştirmeye. Hiçbirimiz uykusuzluktan keçileri kaçırmadık mı? O okuduğumuz kitaplar her çocuğa söküyor mu bakalım? Toplum baskısı da anneyi buna sürüklüyor. Her şeyde böyle. Çocuk olur öf diyemeyiz toplum ayıplar. Şöyle edersek toplum kızar falan filan. Dün bir öğrencim kompozisyon yazmış. Annesi şehit olmuş. Annesinin acısını çektiği, annesini özlediği için vicdan azabı çekiyor. Neden önce vatan demediği için... Biz toplum olarak insanın en tabii duygularini yaşamasını bile engelliyor acımasızca en yakın komşumuzun, akrabamizin hata yapmasını bekliyoruz ki bize eleştirecek bir şeyler çıksın. Bazen akıl vermek bile insanı incitiyor anlamıyoruz. Bazen sadece susup dinlemeliyiz ama yapmıyoruz. Böylesi zevkli değil çünkü.Aslında çoğumuz Sultan Süleyman sabrına sahip değiliz, mükemmel de değiliz ama konu annelik olunca kimse kendini açık etmek istemiyor çünkü anneliğe öyle bir kutsiyet ve mana yükleniyor ki anne cefakar, fedakar, gık demeyen, oflamayan, çocuğunun etrafında pervane olan insan diye tanımlanıyor, çocuğunun bir öğününü bile atla veya herkesin yedirdiğini yedirme o zaman bile kötü anne oluyorsun, ağlatıyorsan kötüsündür, koynunda büyütmediysen kötüsündür :)
Kızımı yalnız büyüttüm, yani eşimle beraber ama aile büyükleri yoktu, aylarca yatak yüzü görmedim, sabaha kadar uyumayan gün ışıyınca uykuya dalan bir bebekti kızım, karyolasında yatmaz, bebek arabasında durmaz, hava alırsa iyi gelir diye bebek arabasına koyar dışarı çıkarırım öyle bir ağlar ki sanırsınız etinden et kopuyor, hadi kucağına al, bir elinde bebek bir elinde puset yorgunluktan ölmüş halde eve dönerdim, illa yapışık ikiz gibi olacağız uykusunda bile kucağımda uyur, karnını doyururum, altını değiştiririm, gazını çıkarırım, ateşi yok hasta değil ama öyle bir ağlardı ki kucağımdan başka yerde susması imkansız, uykusuzluktan ve yemek yemeye vakit bulamamaktan 1 ayda 40 kiloya düşmüştüm, çok aciz hisseder o ağladıkça ben beceremiyorum anneliği diyerek ağlardım, komşularım yine sabaha kadar ışığın açıktı bebeğin durmadı sabahladın mı yine deyince yine ağlardım.
Annelik kolay değil zor, deliriyorsunuz, sabrınız tükeniyor, bu bebeğinizi sevmediğiniz anlamına gelmiyor veya zarar vereceğiniz, zarar vermedim, büyüdü erişkin oldu, şimdi bir annem demesine dünyayı değişmem ama kadın anne oldu diye hemen uyum sağlayamayabilir, bazen başka nedenlerde eklenince uzun süren lohusa depresyonları olabiliyor, kendini öldürenler var
Bebeğe zaten empati yapılıyor ama Koalina'ya da empati yapılmalı, bu kız iyi bir anne olmak istiyor, bebeği cami avlusuna bırakacağım demiyor, çıkış yolu arıyor, ne var yardım etsek?
Katılıyorum mune,sorunu farketmeyen çözüm aramaz,arayan da en sonunda bir çıkış yolu bulur.Aslında çoğumuz Sultan Süleyman sabrına sahip değiliz, mükemmel de değiliz ama konu annelik olunca kimse kendini açık etmek istemiyor çünkü anneliğe öyle bir kutsiyet ve mana yükleniyor ki anne cefakar, fedakar, gık demeyen, oflamayan, çocuğunun etrafında pervane olan insan diye tanımlanıyor, çocuğunun bir öğününü bile atla veya herkesin yedirdiğini yedirme o zaman bile kötü anne oluyorsun, ağlatıyorsan kötüsündür, koynunda büyütmediysen kötüsündür :)
Kızımı yalnız büyüttüm, yani eşimle beraber ama aile büyükleri yoktu, aylarca yatak yüzü görmedim, sabaha kadar uyumayan gün ışıyınca uykuya dalan bir bebekti kızım, karyolasında yatmaz, bebek arabasında durmaz, hava alırsa iyi gelir diye bebek arabasına koyar dışarı çıkarırım öyle bir ağlar ki sanırsınız etinden et kopuyor, hadi kucağına al, bir elinde bebek bir elinde puset yorgunluktan ölmüş halde eve dönerdim, illa yapışık ikiz gibi olacağız uykusunda bile kucağımda uyur, karnını doyururum, altını değiştiririm, gazını çıkarırım, ateşi yok hasta değil ama öyle bir ağlardı ki kucağımdan başka yerde susması imkansız, uykusuzluktan ve yemek yemeye vakit bulamamaktan 1 ayda 40 kiloya düşmüştüm, çok aciz hisseder o ağladıkça ben beceremiyorum anneliği diyerek ağlardım, komşularım yine sabaha kadar ışığın açıktı bebeğin durmadı sabahladın mı yine deyince yine ağlardım.
Annelik kolay değil zor, deliriyorsunuz, sabrınız tükeniyor, bu bebeğinizi sevmediğiniz anlamına gelmiyor veya zarar vereceğiniz, zarar vermedim, büyüdü erişkin oldu, şimdi bir annem demesine dünyayı değişmem ama kadın anne oldu diye hemen uyum sağlayamayabilir, bazen başka nedenlerde eklenince uzun süren lohusa depresyonları olabiliyor, kendini öldürenler var
Bebeğe zaten empati yapılıyor ama Koalina'ya da empati yapılmalı, bu kız iyi bir anne olmak istiyor, bebeği cami avlusuna bırakacağım demiyor, çıkış yolu arıyor, ne var yardım etsek?
Tabii yorulduk hizuran,elbet bunaldık,ama duyduğumuz sevgi bunu bastırdı.Haklısınız. Olması gereken ilk önce anneye destek olmak. Eleştirirken kimsenin aklına o zorlandığı zamanlar gelmiyor ne demek sıkılmak anasın sen anaaa diye başlıyoruz eleştirmeye. Hiçbirimiz uykusuzluktan keçileri kaçırmadık mı? O okuduğumuz kitaplar her çocuğa söküyor mu bakalım? Toplum baskısı da anneyi buna sürüklüyor. Her şeyde böyle. Çocuk olur öf diyemeyiz toplum ayıplar. Şöyle edersek toplum kızar falan filan. Dün bir öğrencim kompozisyon yazmış. Annesi şehit olmuş. Annesinin acısını çektiği, annesini özlediği için vicdan azabı çekiyor. Neden önce vatan demediği için... Biz toplum olarak insanın en tabii duygularini yaşamasını bile engelliyor acımasızca en yakın komşumuzun, akrabamizin hata yapmasını bekliyoruz ki bize eleştirecek bir şeyler çıksın. Bazen akıl vermek bile insanı incitiyor anlamıyoruz. Bazen sadece susup dinlemeliyiz ama yapmıyoruz. Böylesi zevkli değil çünkü.
Ay ben çok dolmuşum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?