Ben kızıma dışarıdaki kimseye dokundurtmuyorum. Buna çocuklar dahil. Yalnız her şeyi söylemenin bir üslubu var, 'Öpme diyorum be' diyeni bile okudum, bence bu çok yanlış bir tutum. 'Çok hassas derisi, biz bile dokunmuyoruz zorunda kalmadıkça', 'Rahatsız oluyor dokununca, huysuzuz bu konuda biraz' falan diyerek en sevimli gülümsemem ile insanların yüzüne bakınca ne karşımdaki kırılıyor ne de ben sinirleniyorum. Benim eşim Rus ve kızım halasının bebekliğinin aynısı, dolayısıyla daha fazla dikkat çekiyoruz dışarıda, yine de kimseyi kırmadan dokundurtmamaya gayret ediyorum.
Bunun yanında çocuğunu akrabaları ve en yakın arkadaşlarından sakınan insanları ben anlamıyorum. Ben sakınmıyorum ama evin kapısı dahil dört yerde ellerini yıkamadan beni sevme lütfen yazıyor :) Ben de rica ediyorum, sonra da pürel veriyorum ondan sonra istedikleri gibi kucaklarına alabilirler. Bazı kişilere abartı gelebilir ancak biz eşimle kendi kızımızı bile aynı aşamadan geçmeden sevmiyoruz.
Öpmek çok başka bir boyut, ben kızımın 1. yaş gününden önce yakın çevremi tembihledim, 'Öpebilir miyim?' , 'Dokunabilir miyim?' diyerek yaklaşın lütfen diye. Neyse ki uyuyorlar, uymayanla zaten görüşmem. Şu an 16 aylık kızım ve yeni yeni tepki vermeye başladı, öptürmek istemezse kaçıyor, o zaman ben bile öpmüyorum. Bedeninin özel olduğunu ve kimsenin onun isteği dışında dokunamayacağını öğrenmesinin ilk adımı olarak görüyorum bunu.