- 20 Ekim 2021
- 1.207
- 1.664
-
- Konu Sahibi LeucotheaThemis
- #21
Bu ben
Bu ben14 ya da 15 aylık filandı kanguruyu artık yanıma almamaya başladım. Bi yerde bi kriz çıkar diye kullanmasam da 2 ay öyle taşıdım.Bebek arabasını hiiiç sevmezdi. Kabin boy benim bari ben onu tasıyayım araba da çantamı tasısın der öyle gezerdim. ama durmadım yani kangurumla gezdim ben de sokaklarda her gün mutlaka çıktım. Önümüz kış küçük deme markete de olsa illa ki çık mahallede.
Orası öyle ilk 50 gün hiç geçmeyecek gibiydi şu anki sıkıntılars bakınca o günlere kıyasla çok kolay aslında. Yarın da bu güne kıyasla kolay olacak eminim ama bazen mucize bekliyoruz herhalde( mucize dediğim işte şöyle güzel bir duşun ardından 3 saatlik temiz bir uyku ve bunları yaptıktan sonra bütün günü gülücük ve agularla keyifli bi şekilde tamamlayabilmiş bebek)O kadar sürmez merak etme. Tamam büyüdükçe başka sıkıntılar çıkıyor kabul ama şuanki durumundan daha iyiye gidiyorsun bence.
Ben şahsen kabullenince işler daha da kolaylamıştı. Tama demiştim benim bebeğim böyle kısa kısa uyuyacak kucağımdan inmeyecek ve ağlayacak. Belli bir süre bu kabullenmişlikle geçmişti. Beklentiye girince insan daha fazla üzülüyor ve yıpranıyorOrası öyle ilk 50 gün hiç geçmeyecek gibiydi şu anki sıkıntılars bakınca o günlere kıyasla çok kolay aslında. Yarın da bu güne kıyasla kolay olacak eminim ama bazen mucize bekliyoruz herhalde( mucize dediğim işte şöyle güzel bir duşun ardından 3 saatlik temiz bir uyku ve bunları yaptıktan sonra bütün günü gülücük ve agularla keyifli bi şekilde tamamlayabilmiş bebek)
Ben kabullenmeyi reddediyorum şu anda farkındayım. Eski hayatımı istemiyorum da bebeğim hayatıma uyum sağlayabilir bunun bi yolu olmalı arayışını bırakamadım. Buraya yazmak son çırpınışım sanırım.Ben şahsen kabullenince işler daha da kolaylamıştı. Tama demiştim benim bebeğim böyle kısa kısa uyuyacak kucağımdan inmeyecek ve ağlayacak. Belli bir süre bu kabullenmişlikle geçmişti. Beklentiye girince insan daha fazla üzülüyor ve yıpranıyor
Naçizane tavsiyem akışa teslim olun. Ben bebeklerin bizim alıştırmalarımızla büyüdükleri masalına inanmıyorum bi karakteri var hepsinin. Kendine yüklenmeyi ve bebeğinden karakteri dışında bir şey beklemeyi bırak.Ben kabullenmeyi reddediyorum şu anda farkındayım. Eski hayatımı istemiyorum da bebeğim hayatıma uyum sağlayabilir bunun bi yolu olmalı arayışını bırakamadım. Buraya yazmak son çırpınışım sanırım.
Ben o masala inanmayı oğlan 2 haftalıkken bıraktım. Gürültüye alıştırayım diye uğraşmaya çalıştım baktım bu alıştırılabilecek bir şey değilmiş çocuk sese duyarlıysa ne yaparsan yap uyanıyormuşNaçizane tavsiyem akışa teslim olun. Ben bebeklerin bizim alıştırmalarımızla büyüdükleri masalına inanmıyorum bi karakteri var hepsinin. Kendine yüklenmeyi ve bebeğinden karakteri dışında bir şey beklemeyi bırak.
Canım üzülme bu günler geçecek sabretmemiz gerek benim oğlumda 77 günlük bir gün çok iyiyiz bir gün kıyamet tek değilsin hepimiz bu yollardan geçiyoruz önemli olan bebeklerimizin sağlıklı olması kimseyle kendini kıyaslama asla kötüde baksak biz onların annesiyiz bizi istiyorlarKızlar merhaba, aranızda hatırlayanlar olur belki hamileliğimizi kimilerinizle birlikte beklemiş, herkesten önce burda birbirimizle paylaşmıştık mutlu haberi. Ben hamileliğimin başlarında bazı sorunlar yaşayınca bir nevi totem yaptım ve sosyal medyayı da burayı da bir anda kapattım. Bugün 4 aylık bir tosuncuk kucağımda döndüm diyebilir miyim bilmiyorum ama niyet ettim diyeyim. Umarım herkes ve bütün birlikte bekledğimiz bebişler iyidir.
Gel gelelim döndüm de boş dönmedim. 40. Haftada asla kanala girmeyip yan duran 4.500lük tosunum en son kakasını da yapınca acil sezaryenle aramıza katıldı ve hamileliğin o büyülü atmosferi de üstümden hızla uçtu gitti. Bebişin doğumuyla birlikte deyim yerindeyse herkes aklını kaybetti. Neticede herkesten bol trip yemeli, bol ağlamalı kaynanayla kavga edip küsüşmeli ağırından bir lohusa depresyonu geldi geçti üzerimden. Tabi sarılıktan hastaneye yatmamız, kolik sancıları vs saymıyorum bile o dönemler buraya dönecek vaktim bile yoktu.
Oğlum pek çok bakımdan kolay bir bebek değil. En basiti yüksek sesle ve katılma nöbetinin sınırında ağlamayı tercih ediyor. Bebek arabası ve beşik denen o pis şeyleri sevmiyor. Ana kucağını ise bazen beni kırmamak adına kabul ediyor. Oyun halısı ile arası iyiydi ona da son 2 haftadır fena küstü. Uyku düzenimiz aslında fena değil eğer meme önünde açıksa ve ben kapsama alanından çıkmadıysam bir dd veyaz gürültü açıksa güzel uyuyor. Ama oldu ya tuvalete gittiysem, Uyuduğu odadan uzaklaştıysam kızılca kıyamet kopuyor. Fakat ben tükendim tükeniyorum. Bebeğime yalnız bakıyorum eşim çok yoğun çalışıyor, kv zaten gelmesin birbirimize iyi gelmiyoruz benim annem de çalışıyor. Ama bebeğime yalnız bakarken kendimi bir şeyleri eksik/yanlış yapıyomuş gibi hissediyorum. Aynı dönem doğum yapan arkadaşlarım var, bebekleriyle geziyolar, tozuyorlar. Evleri temiz, yemek yapıyolar, dışarda çay kahve içiyolar. Ben hiçbir şey yapamıyorum. Bende bir sorun olduğuna eminim artık. Hadi bu düzene alışmıştım son 1 haftadır bir de çığlık atmayı öğrendi sesi yeterince çıkmıyomuş gibi şimdi hem hiçbir aktiviteyi kabul etmiyo hem de sürekli öfkeli çığlıklar atıyo ve bu çığlıkları ağlama krizlerine dönüyo. Hamileyken 30 kilo almıştım ayakta pşş pşş geze geze 35 kilo verdim öyle diyeyim. Yardım edin kızlar, bacılar, ablalarçok yorgunum, çok yalnızım, çok zorlanıyorum. Siz neler yapıyorsunuz, bu işin bir püf noktası var mı??
O sizin huzurluğunuzu da hissediyor bebekler öyledir siz sakinlerseniz o da sakinleşir.. üzülmeyin geçiyor mesela en azından sağlıklısınız ve çocuğunuzu kollarınıza alabiliyorsunuz şu an ben çocuğu taşımak istememe rağmen alamıyorum kucağıma ve o da bunu hissedip huzurlaşıyor..Son 1 haftadır o kadar öfkeli bir bebek oldu ki kendimi çok çaresiz hissetmeye başladım. Bir sorun var gözden mi kaçırıyorum, bir şeyleri yanlış mı yapıyorum diye dönüp dönüp kendimi sorguluyorum. Youtube anneleri/instamomlar gibi olmayı zaten geçtim de çocuğum benden memnun değil sanki4. Ayda uyku gerilemesi vardı evet ama böyle agresiflik normal mi? Gerçekten geçecek mi
Hic kimse kucucuk bebegiyle tek basina hem evini tertemiz tutup hem de gezip tozamaz emin ol. Benim kizim da ayni. Beni gormese aglamaktan kiyameti koparir. Ben de yaninda duruyorum iyice dalip uyuyana kadar. Bakiyorum gozlerini acmadi bir sure sivişiyorum. İlk baslarda sık sık kontrol ederdi yaninda miyim diye. Ama bakti ayrilmiyorum yanindan hic umursamadan uyuyor artik masallahKızlar merhaba, aranızda hatırlayanlar olur belki hamileliğimizi kimilerinizle birlikte beklemiş, herkesten önce burda birbirimizle paylaşmıştık mutlu haberi. Ben hamileliğimin başlarında bazı sorunlar yaşayınca bir nevi totem yaptım ve sosyal medyayı da burayı da bir anda kapattım. Bugün 4 aylık bir tosuncuk kucağımda döndüm diyebilir miyim bilmiyorum ama niyet ettim diyeyim. Umarım herkes ve bütün birlikte bekledğimiz bebişler iyidir.
Gel gelelim döndüm de boş dönmedim. 40. Haftada asla kanala girmeyip yan duran 4.500lük tosunum en son kakasını da yapınca acil sezaryenle aramıza katıldı ve hamileliğin o büyülü atmosferi de üstümden hızla uçtu gitti. Bebişin doğumuyla birlikte deyim yerindeyse herkes aklını kaybetti. Neticede herkesten bol trip yemeli, bol ağlamalı kaynanayla kavga edip küsüşmeli ağırından bir lohusa depresyonu geldi geçti üzerimden. Tabi sarılıktan hastaneye yatmamız, kolik sancıları vs saymıyorum bile o dönemler buraya dönecek vaktim bile yoktu.
Oğlum pek çok bakımdan kolay bir bebek değil. En basiti yüksek sesle ve katılma nöbetinin sınırında ağlamayı tercih ediyor. Bebek arabası ve beşik denen o pis şeyleri sevmiyor. Ana kucağını ise bazen beni kırmamak adına kabul ediyor. Oyun halısı ile arası iyiydi ona da son 2 haftadır fena küstü. Uyku düzenimiz aslında fena değil eğer meme önünde açıksa ve ben kapsama alanından çıkmadıysam bir dd veyaz gürültü açıksa güzel uyuyor. Ama oldu ya tuvalete gittiysem, Uyuduğu odadan uzaklaştıysam kızılca kıyamet kopuyor. Fakat ben tükendim tükeniyorum. Bebeğime yalnız bakıyorum eşim çok yoğun çalışıyor, kv zaten gelmesin birbirimize iyi gelmiyoruz benim annem de çalışıyor. Ama bebeğime yalnız bakarken kendimi bir şeyleri eksik/yanlış yapıyomuş gibi hissediyorum. Aynı dönem doğum yapan arkadaşlarım var, bebekleriyle geziyolar, tozuyorlar. Evleri temiz, yemek yapıyolar, dışarda çay kahve içiyolar. Ben hiçbir şey yapamıyorum. Bende bir sorun olduğuna eminim artık. Hadi bu düzene alışmıştım son 1 haftadır bir de çığlık atmayı öğrendi sesi yeterince çıkmıyomuş gibi şimdi hem hiçbir aktiviteyi kabul etmiyo hem de sürekli öfkeli çığlıklar atıyo ve bu çığlıkları ağlama krizlerine dönüyo. Hamileyken 30 kilo almıştım ayakta pşş pşş geze geze 35 kilo verdim öyle diyeyim. Yardım edin kızlar, bacılar, ablalarçok yorgunum, çok yalnızım, çok zorlanıyorum. Siz neler yapıyorsunuz, bu işin bir püf noktası var mı??
Seni okadar iyi anlayabiliyorum ki. Şuan bebeğim 15 aylık ve benim 3. Bebeğim hala yemeğimi yapamiyorum hala uyuyamıyorum hala bazen kendim ağlama krizleri yaşıyorum . 4. aylarda oturmama bile izin vermezdi hiç bir yerde durmazdi ana kucağı ,bebek arabası ,bebek salıncagi,yok en fazla 5 sn. Oralara koyduğum da poposunu kaydırarak inerdi istediğini yapardı. Kucakta gezdirerek duruyordu akşamları eşimle nobetlese geziniyorduk evi . Birtek emzirirken rahat oturuyordum osira Birde üstüne meme reddi başladı ozamn bile rahat vermedi kucakda pospsi Ali Baba şarkılar söyleyerek emzirebiliyordum uzun. Yani kısacası bazı bebekler böyle birine şikayet etsem cevapları hazır dogurmasaydin.Yemegimi hala eşim işten gelince yapiyorum.iki kızım böyle değildi uslu uslu oynardilar. Valla tavana boş boş bakasim var onu bile yaapcak vaktim olmuyor. Sürekli ona bakmamai,oyun oynamamı, kitap okumamami emzirmemi istiyor gündüz 1 saat uyuyor alel acele yemeğini yapıyorum hop gene uyanıyor yediriyorum basliyor mesaim. Gece 9 da uyutuyorum ama 11 de yanından cikiyorum 2 saat olmadan gene uyanıyor derin uykuya 3 de dalıyor sabah 7 de ayaktaKızlar merhaba, aranızda hatırlayanlar olur belki hamileliğimizi kimilerinizle birlikte beklemiş, herkesten önce burda birbirimizle paylaşmıştık mutlu haberi. Ben hamileliğimin başlarında bazı sorunlar yaşayınca bir nevi totem yaptım ve sosyal medyayı da burayı da bir anda kapattım. Bugün 4 aylık bir tosuncuk kucağımda döndüm diyebilir miyim bilmiyorum ama niyet ettim diyeyim. Umarım herkes ve bütün birlikte bekledğimiz bebişler iyidir.
Gel gelelim döndüm de boş dönmedim. 40. Haftada asla kanala girmeyip yan duran 4.500lük tosunum en son kakasını da yapınca acil sezaryenle aramıza katıldı ve hamileliğin o büyülü atmosferi de üstümden hızla uçtu gitti. Bebişin doğumuyla birlikte deyim yerindeyse herkes aklını kaybetti. Neticede herkesten bol trip yemeli, bol ağlamalı kaynanayla kavga edip küsüşmeli ağırından bir lohusa depresyonu geldi geçti üzerimden. Tabi sarılıktan hastaneye yatmamız, kolik sancıları vs saymıyorum bile o dönemler buraya dönecek vaktim bile yoktu.
Oğlum pek çok bakımdan kolay bir bebek değil. En basiti yüksek sesle ve katılma nöbetinin sınırında ağlamayı tercih ediyor. Bebek arabası ve beşik denen o pis şeyleri sevmiyor. Ana kucağını ise bazen beni kırmamak adına kabul ediyor. Oyun halısı ile arası iyiydi ona da son 2 haftadır fena küstü. Uyku düzenimiz aslında fena değil eğer meme önünde açıksa ve ben kapsama alanından çıkmadıysam bir dd veyaz gürültü açıksa güzel uyuyor. Ama oldu ya tuvalete gittiysem, Uyuduğu odadan uzaklaştıysam kızılca kıyamet kopuyor. Fakat ben tükendim tükeniyorum. Bebeğime yalnız bakıyorum eşim çok yoğun çalışıyor, kv zaten gelmesin birbirimize iyi gelmiyoruz benim annem de çalışıyor. Ama bebeğime yalnız bakarken kendimi bir şeyleri eksik/yanlış yapıyomuş gibi hissediyorum. Aynı dönem doğum yapan arkadaşlarım var, bebekleriyle geziyolar, tozuyorlar. Evleri temiz, yemek yapıyolar, dışarda çay kahve içiyolar. Ben hiçbir şey yapamıyorum. Bende bir sorun olduğuna eminim artık. Hadi bu düzene alışmıştım son 1 haftadır bir de çığlık atmayı öğrendi sesi yeterince çıkmıyomuş gibi şimdi hem hiçbir aktiviteyi kabul etmiyo hem de sürekli öfkeli çığlıklar atıyo ve bu çığlıkları ağlama krizlerine dönüyo. Hamileyken 30 kilo almıştım ayakta pşş pşş geze geze 35 kilo verdim öyle diyeyim. Yardım edin kızlar, bacılar, ablalarçok yorgunum, çok yalnızım, çok zorlanıyorum. Siz neler yapıyorsunuz, bu işin bir püf noktası var mı??