- 14 Ocak 2020
- 451
- 810
- 53
Merhabalar...
Ben bir süredir bebek sahibi olmak için çabalayıp duruyordum. İğneler, ilaçlar, vitaminler.sonrasında aşılama,en son tüp bebek. Ama tüm bu çabaların sonucu olumsuz oldu. Ben olumsuz tüp bebek denemesinden sonra daha da çok istemeye başladım bebek sahibi olmayı. Dünyadaki tek amacım buydu sanki. Anne olmalıydım. ama olmadı işte.
Biraz ara verelim hem psikolojik hem fiziksel hem de maddi açıdan toparlanalım diye karar aldık eşimle. Ben daha çabuk toparlanmak için spora başladım. Yürüyüş yaptım. Yaza kadar ertelenmiştik tedaviyi. Kafam rahattı.
Tam o sırada hamile olduğumu öğrendim. İnanamadım. Dünyalar benim olmuştu. Çok ama çok mutluydum. Bebeğimin kalp atışını duyduk. Dünyanın en güzel sesi bu olmalıydı. Mutluluktan gözyaşlarımı tutamamıştım. Herşey yolundaydı. Bebeğime çok iyi bakıyorduk. Çok dikkatli davranıyordum. Ama..
Tam 11 haftalıkken kaybettim bebeğimi. 15 gün oldu. Çok üzüldüm. Çok ağladım. Yüreğim cayır cayır yandı. Eşim bana çok destek oldu. Şimdi ilk günlerdeki gibi değilim. Düzelmek için çok çabaladım,çok dua ettim.
Şimdi ben bir iki gündür çok farklı şeyler hissediyorum. Bebek isteğim geçti. Hatta bebek istemiyorum. Neden o kadar uğraşmışım ki diyorum. Bundan sonra ye iç gez toz diyorum. İçimde acı var kaybettiğim yavrum için. Ama yeniden hamile kalmak bebek sahibi olmak hiç ama hiç istemiyorum.
Bu duygum normal mi. Benim yaşadıklarımı yaşayan ve böyle bir duyguya kapılan var mı. Eşimle paylaşamadım bu hissimi. Daha fazla endişe etmesini üzülmesini istemedim. Bu duygum geçer mi. Normal mi. Ben iyi miyim. Yoksa profesyonel bir desteğe mi ihtiyacım var.
Başından geçen kardeşlerim yardımcı olur musunuz.
Ben bir süredir bebek sahibi olmak için çabalayıp duruyordum. İğneler, ilaçlar, vitaminler.sonrasında aşılama,en son tüp bebek. Ama tüm bu çabaların sonucu olumsuz oldu. Ben olumsuz tüp bebek denemesinden sonra daha da çok istemeye başladım bebek sahibi olmayı. Dünyadaki tek amacım buydu sanki. Anne olmalıydım. ama olmadı işte.
Biraz ara verelim hem psikolojik hem fiziksel hem de maddi açıdan toparlanalım diye karar aldık eşimle. Ben daha çabuk toparlanmak için spora başladım. Yürüyüş yaptım. Yaza kadar ertelenmiştik tedaviyi. Kafam rahattı.
Tam o sırada hamile olduğumu öğrendim. İnanamadım. Dünyalar benim olmuştu. Çok ama çok mutluydum. Bebeğimin kalp atışını duyduk. Dünyanın en güzel sesi bu olmalıydı. Mutluluktan gözyaşlarımı tutamamıştım. Herşey yolundaydı. Bebeğime çok iyi bakıyorduk. Çok dikkatli davranıyordum. Ama..
Tam 11 haftalıkken kaybettim bebeğimi. 15 gün oldu. Çok üzüldüm. Çok ağladım. Yüreğim cayır cayır yandı. Eşim bana çok destek oldu. Şimdi ilk günlerdeki gibi değilim. Düzelmek için çok çabaladım,çok dua ettim.
Şimdi ben bir iki gündür çok farklı şeyler hissediyorum. Bebek isteğim geçti. Hatta bebek istemiyorum. Neden o kadar uğraşmışım ki diyorum. Bundan sonra ye iç gez toz diyorum. İçimde acı var kaybettiğim yavrum için. Ama yeniden hamile kalmak bebek sahibi olmak hiç ama hiç istemiyorum.
Bu duygum normal mi. Benim yaşadıklarımı yaşayan ve böyle bir duyguya kapılan var mı. Eşimle paylaşamadım bu hissimi. Daha fazla endişe etmesini üzülmesini istemedim. Bu duygum geçer mi. Normal mi. Ben iyi miyim. Yoksa profesyonel bir desteğe mi ihtiyacım var.
Başından geçen kardeşlerim yardımcı olur musunuz.