bizim uyku sorunumuz yoktu gece sabaha kadar uyurdu herkes oh ne güzel derdi , gel gelelim en çok emme proplemimiz oldu , daha bir günlük bebekken beni itti memeyi almadı kafasını geri attı hep ama açlıktan ağlıyordu buna ragmen memeyi almadı.
sütümü sağdım benden uzaklaşmasın diye biberonla değil kaşıkla verdim.
sütüm çok fazlaydı ama çocuk emmiyordu benim sütler emmeyince boşa akıyordu.
sağdım biriktirdim hep
bu şekilde olmasına rağmen iki yaşına kadar sütümü verdim uğraştım
toplamda bir kutu mama yemedi, bazen sağdım kaşıkla verdim bazen uyurken uyku sersemi mememi verdim ağzına öyle böyle bir şekilde uğraştım
ama bunların hiç biri ;
-neden emmiyor?
-niye kaşıkla veriyorsun?
-seni istemiyorsa süt annesi bulalım ,
-niye bireronla veriyorsun?
-sütün yok mu senin
-aaa anne sütü çok önemli, vs..
gibi çevreden duydugum yaralayıcı sözler kadar zorlamadı beni
tamam anne sütü çok önemli ama sonuçta anne sütü almayan çocuk ölmüyor , şimdiki aklım olsa evet yine uğraşırdım çocugum için ama kendimi bu kadar yıpratmazdım, insan yeni doğum yapmış çok duygusal hassas oluyor tecrübesiz oluyor milletin çocuklarını görürdüm annesinin kokusunu alınca rahatlayan kuzu gibi emen ama benimki emmezdi , benim ki kafasını geri atardı çocugun yüzünü bile kendime döndüremezdim ben emzirecek sanıyordu heralde kafayı arkaya atardı ,
bu çocuk beni istemiyor derdim ağlardım
en çok bunlar zorladı beni
Ben de zirvede bırakmıştım ama oğlumun kardeş diye yalvarmaları karşısında dayanamadım.
