Bebeğimin down oldugunu dogsuktan sonra öğrendim

3 hafta önce dogum yaptım dogumdan sonra bebegimin down sendromlu oldugunu öğrendim. Aklımı kaybetmek üzerwyim kabullenemiyorum bu olanları bundan önce hiç derdim olmamış bwnim kaçıp gitmeyi düşünüyorum herseyi bırakıp sonra gözlerinin içine bakıyorum bebegimin ne ona kıyabiliyorum ne kendim içün bişey yapamıyorum. Ben hamilelik sürecimde doktora gittiğimde ikili test için süremin gectiğini istersem üçlü test uapabilcegimi ama onunda cok güven vermediğini söyledi doktor ve cevreden hep oyle diyorlardı benimkine down dediler 9 ay üzüşdüm sonra biç bişeyi yoktu bebegimin diyen okadar coktuki bende korktum hamilelik boyu o düşünceyle yasamaktan ve olsada aldırmam düşüncesindeydim. İnsan basına gelmez gibi düşünüyor birde cok bilinçli degiliz bu sendrom konusunda.

Falar dogumdan sonra bunları yasayınca kendim basta olmak üzere tüm herkesi suçlar oldum ne doktor beni dogru dürüst yönlendirdi ne ben üzerine düşüp cok aramamısım ilk gebeliğim tecrübesizdim . Bebegimi kabullenemiyorum kafayı yemek üzereyim allahım canımı al diyorum artk o hale geldim. Bu durumu yasayan var mı nasıl aştınız?

Allah bağışlasın. Hissettiklerinizi anlıyorum fakat bu saatten sonra onu bırakamazsınız düşünürsünüz ama yapamazsınız. Lütfen isyan etmeyin.

Siz kendinizde soylemissiniz oyle olsa bile aldirmayacagizi o sizin bebeginiz caninizdan bi parca

Lütfen kendinizi suçlamayın lohusalık dönemi zaten zor bir dönem birde siz bu şekilde kendinize yüklenirseniz çok daha zor geçer. Bebeğinizin bu dünyada nasibi varmış siz neyaparsınız yapın bazı şeyler olacağına varıyor. Test yaptırsanızda belkide yine bebeğinizden vazgeçemiyecektiniz. Yada test sonucu doğru çıkmayacaktı bilemeyiz. O sizin canınızın parçası ne durumda olursa olsun siz onu çok seveceksiniz ve ona alışacaksınız buda zamanla ve durumu kabullenerek olacak ve yıllar sonra bugün böyle düşündüğünüz için kendinize kızıp üzüleceksiniz. Şimdi onun down sendromlu olduğunu unutun ve bebeğinize odaklanın.

Downlu muhteşem çocuklar var.

Yaşadıgınız duygu durumuna üzüldüm. Down sendromlu bebeklerin diger bebeklerden gercekten bir farkı yok. Zamanında özel bireylerle calısma fırsatı buldugum icin söylüyorum tek fark kromozom fazlalıgı. Duygusal, sevecen sevgi dolu bireyler oluyorlar. Özel egitimle birlikte çalışan okuyan bireyler de var. Cocugunuzu farklı bir bebek gibi görmeyin lütfen. Lohusa oldugunuz icin de bu durum sizi cok etkilemis. Cevrenizde size şu dönemde yardımcı olacak birileri var mı? Hem bakım konusunda hem ruhen ilgiye yardıma ihtiyacınız var. Şu an kabullenememe inkar dönemindesiniz psikolojik olarak ama zamanla gececek

Zaten teşhis konulsa da aldırmayacağınızı yazmışsınız belki detaylı ultrasonda söyleseler psikolojik olarak kendinizi hazırlardınız. Bu hassas zamanda kendinizi daha fazla üzmeyin zaten lohusasınız eğer alabilirseniz psikolojik destek alın

Birde daha önce okuduğum bir hikaye var Hollanda ya hoşgeldiniz internette arayıp buldum okumak isterseniz belki bakış açınız değişir aşağıya ekliyorum


"Hollanda'ya hoş geldiniz" (İlk bölüm)


Bir bebek sahibi olacağınızı anladığınızda yaşadığınız duygu, İtalya' ya güzel bir seyahat planı yapmaya benzer. İtalya hakkında bir sürü rehber kitap alırsınız ve harika planlar yapmaya başlarsınız. Coliseum, Mikalanjelo'nun David’i, Venedik’teki gondollar… İtalyanca birkaç sözcük bile öğrenirsiniz. Her şey çok heyecan vericidir.

Aylar süren beklemeden sonra, o gün gelir çatar. Bavullarınızı toplar, yola çıkarsınız. Birkaç saat süren yolculuktan sonra, uçağınız havaalanına iner. Hostes mikrofonu eline alır ve "Hollanda'ya hoş geldiniz" der. “Hollanda mı?” diye sorarsınız. "Ne demek istiyorsunuz? Ne Hollanda'sı? Ben İtalya'ya bilet almıştım. Benim İtalya’ ya gitmem gerek. Tüm yaşamım boyunca İtalya’ya gitmenin düşünü kurdum ben." Fakat uçuş rotasında bir değişiklik yapmışlardır. Hollanda’ya inmişsinizdir ve orada kalmanız gerekir. Önemli olan sizi korkunç, iğrenç ve pis bir yere, açlığın ve hastalıkların ortasına bırakmamışlardır. Sadece farklı bir yerdesinizdir. Bu yüzden çıkıp yeni kitaplar almanız ve yepyeni bir dil öğrenmeniz gerekmektedir. Ve daha önce hakkında hiçbir şey bilmediğiniz insanlar tanımak zorundasınızdır. Gittiğiniz yer sadece farklı bir yerdir. Oradaki yaşam, İtalya’dakinden daha yavaş tempoludur ve İtalya kadar gösterişli değildir.
Ancak bir süre orada kaldıktan sonra nefesinizi tutar ve çevrenize bir bakarsınız...

Ve Hollanda'nın değirmenlerini fark edersiniz... Ve lâlelerini…

Hollanda'nın Rembrandları bile vardır. Fakat tanıdığınız herkes İtalya'ya gidip gelmektedir... Sürekli orada geçirdikleri güzel günleri anlatmaktadır. Ve yaşamınız boyunca "Evet benim de gitmem gereken yer orasıydı. Ben de aynı planı yapmıştım." dersiniz. Bu nedenle duyduğunuz acı asla, asla dinmez... Çünkü yitirdiğiniz düş çok önemli bir düştür.

Ancak… Eğer tüm yaşamınızı İtalya' ya gidemediğiniz için üzülerek geçirirseniz, Hollanda'nın güzelliklerinin hiçbirinin tadını çıkaramazsınız…

Merhabalar,burada ya da sosyal medyada hamilelikte riskli olanlar yazdığında herkes altına yorum yazıyor bana da öyle dediler çıkmadı falan diye,ve ben her defasında kızıyorum çünkü onda çıkmadı diye sizde de çıkmayacak anlamına gelmiyor.Doktorlar her konuda uyarmak zorunda ama uyarınca doktordan kötüsü olmuyor.
Siz takipli degilmiydiniz doktorunuz mutlaka söylerdi 12.haftada ikiliye gelin diye.Nifty hakkında artık çoğu doktor riskli olmasa bile öneriyor ve detaylı ultrasonda oluyor yirmili haftalarda.
Bebeği aldirmazdiniz ama doğduğunda böyle bir durumla karşılaşmaktansa biraz kendinizi hazırlardiniz ,eğer takipliyseniz ve doktorunuz bütün bunları onermediyse hatalı davranmış ama ben sanmıyorum.Bir de gerçekten çevreden hamilelere ben de bir şey çıkmadı diyip doktordan çok doktorculuk oynayanlar var.
Lahusalik başlı başına çok zor bir dönem.Siz şu an sendromu olmayan bir bebek de dogursaydiniz böyle hissedecektiniz.Kendinizi ya da başkalarını suçlamadan bebeğinize sarılın.Normal bir bebekten hiç farkı yok .Anneye muhtaç sadece annesini isteyen bir bebek.Sizden şu an farklı bir şey istemiyor her bebek gibi.İsterseniz psikolojik bir destek alın .Down sendromlu çocuk anneleriyle konuşun,bilin ki onlar da ilk günlerde ağladılar uzulduler ama sonra o günleri bu şekilde geçirdiklerine uzulduler.
Mis kokulu bebeğinizi güle güle büyütün.Sizi kocaman kucaklıyorum.

Yaşadığınız duygu durumuna üzüldüm umarım toparlanmışsınızdır size kendi gördüğüm örneği vermek isterim. Üç sene down sendromlu bir çocuğa öğretmenlik yaptım ve o benim hayatımda tanıdığım en sevgi dolu cocuk ayrıca annesi babası memur ve onun her şeyiyle o kadar iyi ilgilenmişlerki kaynaştırma öğrencisi olarak ilkokulu bitirdi. Özel egitim sınıfına gitmedi bile. Okuma yazması var. Şarkıları tam ritminde,dogru söyler. Ritim hissi kuvvetlidir, resim çok güzel çizer. Bilinçli anne baba olduğunda onlar için en şanslı durum olmuş oluyor, yavrunuzu sağlıkla ve sevgi ile büyütün inşallah. Ben de size kocaman sarılmak istedim şuan

esmercikk .!.:

3 hafta önce dogum yaptım dogumdan sonra bebegimin down sendromlu oldugunu öğrendim. Aklımı kaybetmek üzerwyim kabullenemiyorum bu olanları bundan önce hiç derdim olmamış bwnim kaçıp gitmeyi düşünüyorum herseyi bırakıp sonra gözlerinin içine bakıyorum bebegimin ne ona kıyabiliyorum ne kendim içün bişey yapamıyorum. Ben hamilelik sürecimde doktora gittiğimde ikili test için süremin gectiğini istersem üçlü test uapabilcegimi ama onunda cok güven vermediğini söyledi doktor ve cevreden hep oyle diyorlardı benimkine down dediler 9 ay üzüşdüm sonra biç bişeyi yoktu bebegimin diyen okadar coktuki bende korktum hamilelik boyu o düşünceyle yasamaktan ve olsada aldırmam düşüncesindeydim. İnsan basına gelmez gibi düşünüyor birde cok bilinçli degiliz bu sendrom konusunda.

Falar dogumdan sonra bunları yasayınca kendim basta olmak üzere tüm herkesi suçlar oldum ne doktor beni dogru dürüst yönlendirdi ne ben üzerine düşüp cok aramamısım ilk gebeliğim tecrübesizdim . Bebegimi kabullenemiyorum kafayı yemek üzereyim allahım canımı al diyorum artk o hale geldim. Bu durumu yasayan var mı nasıl aştınız?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

3 hafta önce dogum yaptım dogumdan sonra bebegimin down sendromlu oldugunu öğrendim. Aklımı kaybetmek üzerwyim kabullenemiyorum bu olanları bundan önce hiç derdim olmamış bwnim kaçıp gitmeyi düşünüyorum herseyi bırakıp sonra gözlerinin içine bakıyorum bebegimin ne ona kıyabiliyorum ne kendim içün bişey yapamıyorum. Ben hamilelik sürecimde doktora gittiğimde ikili test için süremin gectiğini istersem üçlü test uapabilcegimi ama onunda cok güven vermediğini söyledi doktor ve cevreden hep oyle diyorlardı benimkine down dediler 9 ay üzüşdüm sonra biç bişeyi yoktu bebegimin diyen okadar coktuki bende korktum hamilelik boyu o düşünceyle yasamaktan ve olsada aldırmam düşüncesindeydim. İnsan basına gelmez gibi düşünüyor birde cok bilinçli degiliz bu sendrom konusunda.

Falar dogumdan sonra bunları yasayınca kendim basta olmak üzere tüm herkesi suçlar oldum ne doktor beni dogru dürüst yönlendirdi ne ben üzerine düşüp cok aramamısım ilk gebeliğim tecrübesizdim . Bebegimi kabullenemiyorum kafayı yemek üzereyim allahım canımı al diyorum artk o hale geldim. Bu durumu yasayan var mı nasıl aştınız?

Genişletmek için tıkla...

Merhaba ,benim de bir kızım var down sendromlı 16 aylık,bende doğumdan sonra öğrendim ,çok üzüldüm ağladım,kimseyle dertleşemedim,konusunun açılmasını dahi istemiyordum,üzülmemeye çalışın ,sakin olun ,tevekkürlü olun ,sorunuz olursa cevaplarım

NurgulEren .!.:

Merhaba ,benim de bir kızım var down sendromlı 16 aylık,bende doğumdan sonra öğrendim ,çok üzüldüm ağladım,kimseyle dertleşemedim,konusunun açılmasını dahi istemiyordum,üzülmemeye çalışın ,sakin olun ,tevekkürlü olun ,sorunuz olursa cevaplarım

Genişletmek için tıkla...

Simdi nasılsınız acaba atlatabildiniz mi sizinde testelerde cıkmadımı yoksa yapmamısmıydınız test

Merhaba yeni gördüm msjnızı,bende yaptırmadım test ,sadece detaylı ultrasona girdim ordada ters bişey görmedi bakan uzman ,doğumdan sonra bilmiş doktor hemen ,benim bebeğim doğar doğmaz yoğun bakıma alındı ,bana da söylemediler böyle bir durum olduğunu ,yaklaşık bir ay sonra hastaneden çıkınca öğrendim ,dünya başıma yıkıldı çok üzüldüm ağladım ,hala daha üzgünüm ama bebeğim çok güzel bir kız çocuğu ,gelişimi diğer bebeklere göre biraz geri sadece ,sizede üzülmeyin dicem ama elde olmuyor biliyorum.kabullenmek gerekiyor ,biz yaklaşık bir yaşında fizik tedaviye başladık ,siz daha erken danışıp başlayabilirsiniz ,çok sevimli ve güzel çocuklar bu çocuklar bolca sevin öpün koklayın ,sizin üzüntünüzü anlarlar ,normal bi süreçmiş gibi davranın bebeğinize