Bebeğimi 7 ay hamileyken zehirlenme sonucu kaybettim daha ilk hamilelik olunca o kadar çok hayalim vardı beşiğini kıyafetlerini o kadar özenle sevgiyle seçtim ki bı anda herşey gelişti ve onu toprağa verdiğime hâlâ inanamiyorum ya da inanmak istemiyorum bilmiyorum hiç isyan etmedim onun saçının teline kiyamazdim yine de neden ben demedim ama şu içim öyle acıyor ki 5 ay geçti üstünden hâlâ bı bebek görsem gözlerim doluyor, geceleri çoğu zaman uyuyamıyorum yaşadıklarım hamileyken elimi karnıma koyup konuşmam sonra ameliyat masasından kalkınca herkese bebeğimi soruşum anı anına herşey gözümün önünden geçiyor sahi nasıl unutabilirim ki onu kucağıma almadım ama hamile olduğumu öğrendiğim günden beri onu çok sevdim varlığı bana yalnız değilsin diyordu sanki şimdi ise öyle acı öyle büyük boşluk var ki içimde eşimi çok seviyorum üzülmüyüm diye bı çok şey yaptı nerdeyse her gün ağlsyasim var ama bende ona hatırlatıp uzup durmak istemiyorum hayat ne kadar garip acıdan için de çekilse yine de hiç bişey olmamış gibi devam etmek zorunda bırakıyor seni ilk hamileliğimi böyle acı bı tecrübeyle geçirince bı bebek çok istememe rağmen gerçekten hamilelik hiç istemiyorum içimde tonlarca korku ve acı var çünkü bebeğimde ne bende hiç bı sorun yoktu bı anda bıraktı annesini bu dünya da kendi bu dünyanın acısını kirini görmeden cennete acele etti..
Bilirim geçmez kimse alıp sökemez içimde ki acıyı ama işte belki iyi gelecek bişeyler vardır bı tecrübesi olan vardır diye paylaşmak istedim
Bı de şey çocuklarınıza sımsıkı sarılın ve onları üzmeyin inanın bana deli gibi isteyip içi acıya acıya bütün hayallerini bı anda toprağa veren çok insan var
Bilirim geçmez kimse alıp sökemez içimde ki acıyı ama işte belki iyi gelecek bişeyler vardır bı tecrübesi olan vardır diye paylaşmak istedim
Bı de şey çocuklarınıza sımsıkı sarılın ve onları üzmeyin inanın bana deli gibi isteyip içi acıya acıya bütün hayallerini bı anda toprağa veren çok insan var