Merhaba kızlar arada konuların altına yazdım ama birde burda başlıkta anlatmaya karar verdim hikayemi dinmiyor çünkü içimin yangını anlattıkça paylaştıkça benim gibi anneleri gördükçe sanki az biraz rahatlıyor gibiyim. Amacım kimseyi üzmek değil sadece paylaşmak.Doktorum cesaretlendirirdi beni normal doğum yapabilirsin diye çatı muayenesi bile yaptı her şey yolunda sen normal doğum yapabilrsin dedi ve tam gününde geldi sancılarım hastaneye gittiğimde iki tane ebe il gittik doğuma (bu detayları pek anlatmak istemiyorum ) 4 saat sancı sonunda beni sezeryana aldılar yavrım o esnada kakasını yutmuş hem de uzun süre karnımda oksijensiz kalmış dogudugunda aglamıyormuş hemen küveze aldılar ordan tam teşekküllü bir üniversite hastanesine ardından yorgun, acı ile dolu bir 3 ay 3 ay bekledim yavrumu her gün bi tahlil her gün bi test beyi yok erimiş dediler yaşamaz bu çocuk dediler elbet birgün ölecek dediler ölmezse de sizle birlikte her gün ölecek hemşire ablasıyla birlikte ben yapamam ki dedim her tarafında cihaz var yavrumun ya birisi değiştirdim haltını dile diler allahım bu nasıl bir acıdır dedim lohusalık falan hikaye dikişlerimi bile aldırmdan koşup gidiyordum yanına o hastane koridorlarında doktorlardan bir umut bekliyordum yok yok yok uyuyor meleğim tatlı talı hiç aklımdan gitmiyor gözleri burnu dudakları yüzü hep aklımda ilk başlarda ağlamaktan bi hal oluyordum yanında sonra dedimki hayır annesi kızınla geçireceğin belki az bir vaktin kaldı onu da güzel geçir konuş, öp, kokla hepsini yaptım altını bile değiştirdim kuzumun hemşire ablası geldi gel beraber değiştirelim dedi ben yapamam dedim her tarafı cihazlara bağlı ya kaldırırken bir şey olursa dedim korkma ben yardım ederim dedim oyyy ölürüm onun popsuna temizledim sardım altını öylee uyuyordu miniğim eline dokundukça bazen tepki veriyordu refleks diyordu doktorlar umutlanmayın , allahım sen istersen yaparsın kızıma verirsin sağlık sıhhat diye çok dua ettim ama olmadı demekki küçük kuzumu daha çok istemiş allahım yanına almayı dedim...Sonra birgün geldi o kötü haber bebeği kaybettik diye, oyyyyyy dedim yavrum benim dayanamadı daha fazla kuzum gittik defnettik seneye mezar yaptıracağım tatlıma...işte böyle kızlar aslında o kadar çok şey var ki anlatacağım içim çok yanıyo annem geliyor beni öpüyo kokluyor anne diyorum bende öpüp koklayacaktım yavrumu niye böyle oldu diyorum o kadar çok neden aradım ki bi dönem kendimi suçladım ilk başta istememiştik bebeği çünkü plansızdı ama sonra çok sevdim onu çok alıştım ona acaba ondan mı bıraktı bizi dedim, çok hassas bi hamielelik geçirmiştim çok ağlamıştım acaba ondan mı gitti dedim bir sürü bir şey dedim hala da diyorum sanki kızım bana kızmış gibi geliyo babasıyla kavga ederdik acaba onlara mı kızdı diyorum mantıksız gelebilir ama işte geliyo insanın aklına ...