- 22 Ağustos 2019
- 265
- 418
- 33
Evlendiğim ilk günden beri hep anne olmak istedim. Eşime her zaman bu isteğimi söyledim ama o ısrarla karşı çıkıyor çocuk istemiyordu. Çokta mantıklı duygu yüklü bir sebebi vardı aslında, babasız büyümenin ne olduğunu bildiğinden, bebeği olduğunda hep yanında olmak istiyordu. Ama işi yoktu askerliğini yapmamıştı ve bizi geçindirebilecek maddi güce sahip değildi... Geceler boyu hep ağlardım,evdekilerden gizli aynanın karşısına geçip karnımı şişirir hamile olsam nasıl olurum diye bakar hayal kurardım. Korunduğumuz halde, kendimi her ay hamile olduğuma inandırırdım. psikolojikmen canım bişeyler isterdi, karnımı okşardim. Ama her ay hüsran ile sonuçlanır hastalanır yine aynı kederi yaşardım. Anne olan arkadaşlarımla konuşur anneliği öğrenmeye çalışırdım. Arada ilçeye gittiğimde doktora gider Bi sorun olup olmadığına bakardım. Yoktu çok şükür Bi sorunum ama yanlışlıkla bile hamile kalamıyordum eşim çok dikkat ediyordu maalesef 
Ben kendi içimde bunun acısını yaşarken etrafımdaki herkesten de kısır damgası yemeye başladım. Artık alenen yüzüme söyleniyordu asla anne olamayacağım kayınvalidem, eltim, görümcelerim ve arkadaşlarım dahil... Hatta Bi kere kardeş gurubunda yazışırken kardeşim yeter sende çocuk yap artık kaç sene oldu, olmuyorsada açıkça söyle beklemeyelim demişti. İçim nasıl acımıştı anlatamam. Kardeşim beni üzmek için söylememişti fakat benim bu duruma ne kadar üzüldüğümü de bilmiyordu çünkü herkesten saklamıştım iç dünyamı. Aylar yıllar böyle geçtı eşim askere gidip geldikten sonra çocuk yapmaya karar verdi artık benim kadar çok istiyordu çünkü Bi engeli kalmamıştı. Yine aynı serüven başladı her ay hamile olduğuma inanıp hayal kırıklığı yaşamak beni iyice psikolojik ve fizyolojik olarak yormuştu. Yine Bi ay sonu hastalandiğimda dünyam başıma yıkılmış alelacele anneannemlere gitmiştim. Bu zamanlarda bana kuzenlerim ve yengem çok iyi geliyordu.o gece Eşimin gözlerinde ki üzüntüyü asla unutamam. Gözü yaşlı anneannemlere gittim. Ablamla telefonda konuştuk hissettiklerimi anlattım. Bana yapmam gereken tek şeyin takmamak olduğunu söyledi. Anı yaşa çocuğu düşünme dedi. Zor oldu bunu yapmak ama başarmıştım. O ay sonunda gecikmiştim üstelik belirtilerim de vardı ama aynı hayal kırıklığı yaşamamak için bekledim.9 gün geciktiğim halde test yapmadım Nasılsa yarın adana ya gidecektim hastahaneye gidip test yapabilirdim. O gün kendimi çok fazla zorladım ve lekelenme oldu. Bu durum hamile olmadığımı gösteriyor deyip daha da ağır işler yaptım. Ertesi gün adana ya gittim ve tam 20 gün ölürcesine sancı ve aşırı kanama çektim. Hastahaneye gitmem gerekiyordu bu normal bir regl değildi çünkü. Gittim ve doktor beni muayene etme gereği duymadan infertilite bölümüne gönderdi dışarı çıkıp deli gibi ağladım. Yanıma Bi kadın geldi ikiz çocukları ile. Neden ağladığımı sorduğunda anlattım ve bana başka hastahanede akrabası olduğunu, onun yanına gitmemi söyledi. Üstelik kendisi de tüp bebek tedavisi ile ikiz sahibi olduğunu ekledi. Hemen dediği hastahaneye gittim ve muayene oldum düşük yaptığımı öğrendim. Çok zorlandığım için. Hem sevinci hem üzüntüyü beraber yaşadım. Sevindim çünkü çocuk sahibi olabiliyordum. Üzüntümün zaten sebebi belliydi....
Çocuğa ara verdik ve ben psikolojik olarak çok iyi duruma gelmiştim tabi düştükten sonra adet düzensizliği başlamıştı sürekli gecikme yaşıyordum. Eylül ayında Ankaraya taşındık. Yine çocuk için sıkı yönetime başlamıştık. O ayda geciktim test yaptım negatifti. Sonraki iki ayda öyle geçti. Artık psikolojik olarak o kadar rahattım ki aman olursa olur olmasa yapacak bir şey yok kıvamına gelmiştim. Bu rahatlığım eşimi son derece kızdırıyordu
vee Aralık ayında regl beklerken geciktm, her zaman ki gibi umursamadım. Eşim ısrarla hamile olduğumu içine doğduğunu Söylüyor,karnımı okşuyordu test yapmam için baskı yapıyor ama ben biraz daha beklememiz gerektiğini, kendini bu duyguya kaptırmaması gerektiğini söylüyordum. Vee 2 ocak 2018 de artık dayanamayıp test yaptım. Sonuç pozitifti inanamadım.hemen eşime ablama anneme kardeşime söyledim. Benden çok sevindiklerine yemin edebilirim. Ertesi gün hastaneye gidip kan verdim sonuç doğruydu hamileydim ama kese gözükmüyordu. Sık sık gelmeliydim dış gebelik olabilirdi. İki günde bir her gittiğimde doktorum kese gözükmediğini yüksek ihtimal dış gebelik olduğunu aldırmamı söylüyordu. Ben ise ısrarla bekleyeceğimi kendiliğinden düşene kadar hiçbir müdahaleye izin vermeyeceğimi söylüyordum. Belirtilerim çok artmış iyice zayıflamıştım. Ve çokta korkuyordum her gece Allaha dua ediyor ikinci bebeğimi de almaması için yalvarıyordum. Nihayetinde artık kese görünmüş normal gebelik olduğu anlaşılmıştı. Ama ilk 3 ay benim için çok tehlikeli olduğu her an düşük yapabileceğimi söylüyordu doktor. Hep içimde kaybetme korkusu, ilaçla tedavi altına alınamayacak kadar fazla bulantılarım ile 4 ayı devirdik. Ve çok şükür artık herşey yoluna girmişti.Doktorumu değiştirdim. Aslında korkacak kadar tehlikeli durumda olmadığımı, doktorumun özensiz davranışından dolayı yok yere korkutulduğumu çok sonradan Bi doçent tarafından duydum. Eğer doktoruma inansaydım çocuğumu alacaktı. Ne diyim Allah iyilerle karşılaştırsın iyi ki o doktorun dolduruşuna gelmeyip bebeğimi bekledim.. 4 Eylül 2018de zorlu bir doğumdan sonra bebeğimi kucağıma aldım çok şükür 
Sonuç 26 aylık Bebeğim var şimdi. Umudunuzu kaybetmeyin nefes aldıkça umut hep vardır... Rabbim herkesin evladını bağışlasın hayırlı evlat olsun, isteyen herkese de hayırlı evlatlar nasip etsin inşallah 
Ben kendi içimde bunun acısını yaşarken etrafımdaki herkesten de kısır damgası yemeye başladım. Artık alenen yüzüme söyleniyordu asla anne olamayacağım kayınvalidem, eltim, görümcelerim ve arkadaşlarım dahil... Hatta Bi kere kardeş gurubunda yazışırken kardeşim yeter sende çocuk yap artık kaç sene oldu, olmuyorsada açıkça söyle beklemeyelim demişti. İçim nasıl acımıştı anlatamam. Kardeşim beni üzmek için söylememişti fakat benim bu duruma ne kadar üzüldüğümü de bilmiyordu çünkü herkesten saklamıştım iç dünyamı. Aylar yıllar böyle geçtı eşim askere gidip geldikten sonra çocuk yapmaya karar verdi artık benim kadar çok istiyordu çünkü Bi engeli kalmamıştı. Yine aynı serüven başladı her ay hamile olduğuma inanıp hayal kırıklığı yaşamak beni iyice psikolojik ve fizyolojik olarak yormuştu. Yine Bi ay sonu hastalandiğimda dünyam başıma yıkılmış alelacele anneannemlere gitmiştim. Bu zamanlarda bana kuzenlerim ve yengem çok iyi geliyordu.o gece Eşimin gözlerinde ki üzüntüyü asla unutamam. Gözü yaşlı anneannemlere gittim. Ablamla telefonda konuştuk hissettiklerimi anlattım. Bana yapmam gereken tek şeyin takmamak olduğunu söyledi. Anı yaşa çocuğu düşünme dedi. Zor oldu bunu yapmak ama başarmıştım. O ay sonunda gecikmiştim üstelik belirtilerim de vardı ama aynı hayal kırıklığı yaşamamak için bekledim.9 gün geciktiğim halde test yapmadım Nasılsa yarın adana ya gidecektim hastahaneye gidip test yapabilirdim. O gün kendimi çok fazla zorladım ve lekelenme oldu. Bu durum hamile olmadığımı gösteriyor deyip daha da ağır işler yaptım. Ertesi gün adana ya gittim ve tam 20 gün ölürcesine sancı ve aşırı kanama çektim. Hastahaneye gitmem gerekiyordu bu normal bir regl değildi çünkü. Gittim ve doktor beni muayene etme gereği duymadan infertilite bölümüne gönderdi dışarı çıkıp deli gibi ağladım. Yanıma Bi kadın geldi ikiz çocukları ile. Neden ağladığımı sorduğunda anlattım ve bana başka hastahanede akrabası olduğunu, onun yanına gitmemi söyledi. Üstelik kendisi de tüp bebek tedavisi ile ikiz sahibi olduğunu ekledi. Hemen dediği hastahaneye gittim ve muayene oldum düşük yaptığımı öğrendim. Çok zorlandığım için. Hem sevinci hem üzüntüyü beraber yaşadım. Sevindim çünkü çocuk sahibi olabiliyordum. Üzüntümün zaten sebebi belliydi....
Çocuğa ara verdik ve ben psikolojik olarak çok iyi duruma gelmiştim tabi düştükten sonra adet düzensizliği başlamıştı sürekli gecikme yaşıyordum. Eylül ayında Ankaraya taşındık. Yine çocuk için sıkı yönetime başlamıştık. O ayda geciktim test yaptım negatifti. Sonraki iki ayda öyle geçti. Artık psikolojik olarak o kadar rahattım ki aman olursa olur olmasa yapacak bir şey yok kıvamına gelmiştim. Bu rahatlığım eşimi son derece kızdırıyordu
vee Aralık ayında regl beklerken geciktm, her zaman ki gibi umursamadım. Eşim ısrarla hamile olduğumu içine doğduğunu Söylüyor,karnımı okşuyordu test yapmam için baskı yapıyor ama ben biraz daha beklememiz gerektiğini, kendini bu duyguya kaptırmaması gerektiğini söylüyordum. Vee 2 ocak 2018 de artık dayanamayıp test yaptım. Sonuç pozitifti inanamadım.hemen eşime ablama anneme kardeşime söyledim. Benden çok sevindiklerine yemin edebilirim. Ertesi gün hastaneye gidip kan verdim sonuç doğruydu hamileydim ama kese gözükmüyordu. Sık sık gelmeliydim dış gebelik olabilirdi. İki günde bir her gittiğimde doktorum kese gözükmediğini yüksek ihtimal dış gebelik olduğunu aldırmamı söylüyordu. Ben ise ısrarla bekleyeceğimi kendiliğinden düşene kadar hiçbir müdahaleye izin vermeyeceğimi söylüyordum. Belirtilerim çok artmış iyice zayıflamıştım. Ve çokta korkuyordum her gece Allaha dua ediyor ikinci bebeğimi de almaması için yalvarıyordum. Nihayetinde artık kese görünmüş normal gebelik olduğu anlaşılmıştı. Ama ilk 3 ay benim için çok tehlikeli olduğu her an düşük yapabileceğimi söylüyordu doktor. Hep içimde kaybetme korkusu, ilaçla tedavi altına alınamayacak kadar fazla bulantılarım ile 4 ayı devirdik. Ve çok şükür artık herşey yoluna girmişti.Doktorumu değiştirdim. Aslında korkacak kadar tehlikeli durumda olmadığımı, doktorumun özensiz davranışından dolayı yok yere korkutulduğumu çok sonradan Bi doçent tarafından duydum. Eğer doktoruma inansaydım çocuğumu alacaktı. Ne diyim Allah iyilerle karşılaştırsın iyi ki o doktorun dolduruşuna gelmeyip bebeğimi bekledim.. 4 Eylül 2018de zorlu bir doğumdan sonra bebeğimi kucağıma aldım çok şükür Sonuç 26 aylık Bebeğim var şimdi. Umudunuzu kaybetmeyin nefes aldıkça umut hep vardır... Rabbim herkesin evladını bağışlasın hayırlı evlat olsun, isteyen herkese de hayırlı evlatlar nasip etsin inşallah Son düzenleme:
Etrafın baskısı sürekli çocuk muhabbeti, etrafımda başkalarının eşin dostun akrabaların o verdiği bebek mujdesi gerçekten herşeyden herkesden uzak durmak istiyorum..
