Eşimin kız ve erkek kuzenleri bizde kalıyorlardı ve günüm 4 gün geçmişti kız kuzeniyle takıldık onun 6. hissi kuvvetlidir kesin hamilesin dedi yok dedim geçen ay da geçti ama bişe yoktu kan testi verdim sağlık ocagında kuzenim çalışıyordu ilk o öğrenmiş bana müjdeyi telefonda verdi ne yapacağımı şaşırdım elim ayağıma dolaşmıştı
bu güzel haberi sabırsızlıkla bekleyen babana verdim çok mutlu olmuştu sarılmıştık birbirimize bir can doğacak bizden diye...
Ve sorunlarım başlamıştı ilk 4,5 ay hiç birşey yemedim 2 kilo vermiştim yediğim sadece az miktarda meyve idi...sürekli istifar ediyordum baban kendi yemeğini kendi yapıyordu mutfağa dahi giremiyordum...
tam mide bulantım geçtı derken kaburga ağrılarım başladı sürekli sorunlarla karşılaşıyorum çok yukarıda idin ve ben nefes almakta zorlanıyordum...
sonrasında şişkinliklerim başladı yoluma yürüyemez oldum günde 15 dk yürümeye çalısıyordum ki aşağı inesin de rahatlıyayım diye ama sen inmiyordun...
sürekli kaburgalarımın ordaydın
ekimin son haftası için gün vermişlerdi o hafta doğurursun demişlerdi uzak yollardan annanenler geldi bekliyorlar ama hala ben de tık yok hiç doğum yapacak havam yoktu ne bi ağrı ne sancı
son günüme kadar çarşı pazar o gün senin bu gezme benim gezdim 4 kasım perşembe günü teyzemlere oturmaya gittik çok takıldılar bana karnın inmemiş sen bu gidişle doğurmayıp karnında bekletecen diye
bende yerınde rahat demekki diyor ama bı yandanda gelmeni seni görmeyi cok istiyordum ve o gece saat 1 sularında kanamam olmuştu hemen temizlenip banyo yaptım valizim zaten çoktannn hazırdı
sancıların sıklaşmasını beklemeden (daha ilk bebeğim acemilik) babanene haber verdım oda dedene annanene babana derken herkesi haberdar ettik bi tek baban hariç herkes hasteneye geldiler saat 02:30 3 cm açıklıkla yatırdılar beni
baban ilçede idi saat 5 de otobüs vardı ve ona binip ancak 8 de yanımızda olacaktı o gelmeden doğum yapmayayım diye dua ettım oda olsun istiyordum yanımda...
geceden itibaren sancılarım devam ediyordu gidip gelip muayeneler bıraz daha çabala demeler benim ağlamalarım yeter artık kurtarın diye bağırmalarım bi türlü tam açıklık olmuyordu sezeryan diye yalvarıyordum (kendi annem bırakmadı)
doktor gelip muayene edince 8 cm olmus bıraz daha çabalasan alıcaz doğum haneye dedi tuttum koluna yapıştım nolur kurtarın beni dayanacak gücüm kalmadı bitiyorum artık dedım 5 kasım saat 13:00 e kadar çabaladım
tamam dedi doktorum yarım saat sonra alalım
o öyle dedi ya sanki dünyalar benim oldu tamam bitecek sancılar diye düşünüyorum yarım saat sonra gelip beni aldılar ama karnım hala yukarda hiç inme olmadıki dıyorlar yürüyerek gıdelımde aşagı insin gidecek halim yok sandalye ile götürdüler beni herkes hazırlandı hazırmısın ?
tamam hazırım ıkın deyınce ıkın bir ıkındım olmadı sonra hemsire sagolsun o olmasa doğuramıycaktım herhalde :))
o bastırdı ben ıkındım ve sonsuz rahatlık :)
kordon bağı kısa hemen keselim ondan aşağı inmemiş dedi..
ve bebeğim yavrumun sesini duydum hemn temizleyip cicilerini giydirdiler o sırada benim dikiişler atıldı ve kucağıma verdiler...
ilk söylediğim BU benim mi?
gözleri kocaman kocaman kıllı mı kıllı dünya tatlısı bi bebek kokladım onu öptüm içime çeke çeke...
ve doğumhanenin önünde bekleyen benim canım ailem hepsi bi bana bide kuzuma bakıyorlardı gözleri dolan kocacım odama gülümü çiçeğimi ve çikolatamı koymustu beni öptü ve bu mucizeyi veren Rabbime binlerce kez şükrettik....
canım oğlum şimdi 21 aylık hemde dünya tatlısı o benim canım uyuduğunda bile özleyen anne ve babaya sahip onsuz hiçbirşeyin tadı yok o bizim hayatımızın şekeri :)))
bi anne demesi varki yüreğimi alıyor sanki içime sokasım gelıyor tekrardan onu :))
Ya Rabbim isteyen herkese bu duyguyu tattır Rabbim onları bu duygudan mahrum etme bunun acısını yaşatma....
bu güzel haberi sabırsızlıkla bekleyen babana verdim çok mutlu olmuştu sarılmıştık birbirimize bir can doğacak bizden diye...
Ve sorunlarım başlamıştı ilk 4,5 ay hiç birşey yemedim 2 kilo vermiştim yediğim sadece az miktarda meyve idi...sürekli istifar ediyordum baban kendi yemeğini kendi yapıyordu mutfağa dahi giremiyordum...
tam mide bulantım geçtı derken kaburga ağrılarım başladı sürekli sorunlarla karşılaşıyorum çok yukarıda idin ve ben nefes almakta zorlanıyordum...
sonrasında şişkinliklerim başladı yoluma yürüyemez oldum günde 15 dk yürümeye çalısıyordum ki aşağı inesin de rahatlıyayım diye ama sen inmiyordun...
sürekli kaburgalarımın ordaydın
ekimin son haftası için gün vermişlerdi o hafta doğurursun demişlerdi uzak yollardan annanenler geldi bekliyorlar ama hala ben de tık yok hiç doğum yapacak havam yoktu ne bi ağrı ne sancı
son günüme kadar çarşı pazar o gün senin bu gezme benim gezdim 4 kasım perşembe günü teyzemlere oturmaya gittik çok takıldılar bana karnın inmemiş sen bu gidişle doğurmayıp karnında bekletecen diye
bende yerınde rahat demekki diyor ama bı yandanda gelmeni seni görmeyi cok istiyordum ve o gece saat 1 sularında kanamam olmuştu hemen temizlenip banyo yaptım valizim zaten çoktannn hazırdı
sancıların sıklaşmasını beklemeden (daha ilk bebeğim acemilik) babanene haber verdım oda dedene annanene babana derken herkesi haberdar ettik bi tek baban hariç herkes hasteneye geldiler saat 02:30 3 cm açıklıkla yatırdılar beni
baban ilçede idi saat 5 de otobüs vardı ve ona binip ancak 8 de yanımızda olacaktı o gelmeden doğum yapmayayım diye dua ettım oda olsun istiyordum yanımda...
geceden itibaren sancılarım devam ediyordu gidip gelip muayeneler bıraz daha çabala demeler benim ağlamalarım yeter artık kurtarın diye bağırmalarım bi türlü tam açıklık olmuyordu sezeryan diye yalvarıyordum (kendi annem bırakmadı)
doktor gelip muayene edince 8 cm olmus bıraz daha çabalasan alıcaz doğum haneye dedi tuttum koluna yapıştım nolur kurtarın beni dayanacak gücüm kalmadı bitiyorum artık dedım 5 kasım saat 13:00 e kadar çabaladım
tamam dedi doktorum yarım saat sonra alalım
o öyle dedi ya sanki dünyalar benim oldu tamam bitecek sancılar diye düşünüyorum yarım saat sonra gelip beni aldılar ama karnım hala yukarda hiç inme olmadıki dıyorlar yürüyerek gıdelımde aşagı insin gidecek halim yok sandalye ile götürdüler beni herkes hazırlandı hazırmısın ?
tamam hazırım ıkın deyınce ıkın bir ıkındım olmadı sonra hemsire sagolsun o olmasa doğuramıycaktım herhalde :))
o bastırdı ben ıkındım ve sonsuz rahatlık :)
kordon bağı kısa hemen keselim ondan aşağı inmemiş dedi..
ve bebeğim yavrumun sesini duydum hemn temizleyip cicilerini giydirdiler o sırada benim dikiişler atıldı ve kucağıma verdiler...
ilk söylediğim BU benim mi?
gözleri kocaman kocaman kıllı mı kıllı dünya tatlısı bi bebek kokladım onu öptüm içime çeke çeke...
ve doğumhanenin önünde bekleyen benim canım ailem hepsi bi bana bide kuzuma bakıyorlardı gözleri dolan kocacım odama gülümü çiçeğimi ve çikolatamı koymustu beni öptü ve bu mucizeyi veren Rabbime binlerce kez şükrettik....
canım oğlum şimdi 21 aylık hemde dünya tatlısı o benim canım uyuduğunda bile özleyen anne ve babaya sahip onsuz hiçbirşeyin tadı yok o bizim hayatımızın şekeri :)))
bi anne demesi varki yüreğimi alıyor sanki içime sokasım gelıyor tekrardan onu :))
Ya Rabbim isteyen herkese bu duyguyu tattır Rabbim onları bu duygudan mahrum etme bunun acısını yaşatma....