- 22 Haziran 2012
- 199
- 2
genelde anlattıklarım diyorlar ki amaaan sen bunları mı takıyorsun kafana.. evet ben mutlu olamıyorum stresi atamiyorum yapıştı üstüme gitmiyor daralıyorum artık... belki dertleşip rahatlarım diye bu başlığı açmak istedim..
öncelikle 20 yaşındayım üniversite öğrencisiyim ve sorunlarım da lise son sınıfta allahın cezası üniversite sınavları yüzünden başladı bir daha da bırakmadı peşimi.. zaten çok heyecanlı bir yapım vardır küçükken korkularım çok fazlaydı üstüne üstlük 9 yaşımda büyük bir ameliyat geçirdim ve 6 ay hastanelere taşındım her gidişimde kalp atışlarım 140 oluyor doktorlar bile şaşırıyordu.. neyse sınavı iyi bir şekilde atlattım allahtan istediğim yer olmasa da yakın bir bölüme yerleştim ve zamanı geldi gidiyoruz kayıt olmaya.. tabi benim o yaz çarpıntılarım baş dönmelerim olmaya başlamıştı. insan gibi gittim canlı cenaze olarak döndüm 3 gün ağzıma yemek girmemişti üstüne o 3 gün boyunca günde en az 5 6 saat gezerek yurt aramıştık artık dönüş yolunda ben kucağımdan düşen çantamı kaldıramaz haldeydim abartmıyorum.. döndüğümüz gibi acile bir iğne ve bir hafta yatak.. okul zamanı geldi aileden ilk ayrılış tabi alışamadm hiç ağlamayı sevmezken her gece ağlar halde buldm kendimi güzel arkadaşlar edindiğimi sandım başta ama 3 ay geçti hepsi teker teker sırt döndüler oranın yerlisi olduklarından birbirilerini kolladılar dışlandım ve son yakın arkadaş maceram.. 1.5 senedir ne adam gibi arkadaşım oldu gezebileceğim sohbeti güzel ne bir şey.. ve 2. senem bitti hala o şehre karşı korkunç bir nefret içimde anlatamam döneceğim zaman hasta oluyorum yine mide ağrılarım başlıyor yemek yiyemiyorum..
gelelim üzdüğüm çok değerli kişiye erkek arkadaşıma.. en büyük hayalimizdi birlikte okumak bunun için çalıştı çabaladı fakat miniicik bir puanla olmadı onun da hayatı mahvoldu berbat bir üniversitede.. ben zaten artık tüm umudumu ona bağlamıştım çok yalnızdım yurttaki odamdan çıkmazdım ve hep o gelecek gezeceğiz diye hayal kurarak mutlu olurdum. olmadı.. o gün akşama kadar susmadan ağladığımızı hatırlıyorm.. ve yine okul zamanı evli evine köylü köyüne o ordaa ben öteki tarafta ağlaşıyoruz her akşam ve sevgilim belkide kimsenin yapamayacağı en büyük fedakarlığı yaptı benim için sevgisini fazlasıyla kanıtladı bence ama ben şu anda ona karşı korkunç paranoyağım acaba bu stresimden mi yoksa sevene malum olurmuş cinsinden mi bilemiyorum tek bildiğim çok korkuyor olmam.. braz geç cevap verse mesajlarıma aklımda iğrenç iğrenç görüntüler beliriyor başka bir kızın onu mutlu ettiği gibi ve kahroluyorum. eskiden yaptığı şeyleri arıyorum ama bulamayınca korkum daha da artıyor çok mu şey istiyorum bilmiyorum gerçi.. aklımı başıma getirmek için yaptıklarımı yapmaya çalıştı ve benim güvenim iyice sarsıldı ne yapacağım hiç bilmiyorum.. çok büyük hatalar yaptım çok üzdüm vicdanım sızlıyor ş,mdi iş işten geçtikten sonra nasıl toparlayabilirim bilmiyorumya da unutturmanın bir yolu var mı? bu konuda tavsiye alabilirim aslında =/
öncelikle 20 yaşındayım üniversite öğrencisiyim ve sorunlarım da lise son sınıfta allahın cezası üniversite sınavları yüzünden başladı bir daha da bırakmadı peşimi.. zaten çok heyecanlı bir yapım vardır küçükken korkularım çok fazlaydı üstüne üstlük 9 yaşımda büyük bir ameliyat geçirdim ve 6 ay hastanelere taşındım her gidişimde kalp atışlarım 140 oluyor doktorlar bile şaşırıyordu.. neyse sınavı iyi bir şekilde atlattım allahtan istediğim yer olmasa da yakın bir bölüme yerleştim ve zamanı geldi gidiyoruz kayıt olmaya.. tabi benim o yaz çarpıntılarım baş dönmelerim olmaya başlamıştı. insan gibi gittim canlı cenaze olarak döndüm 3 gün ağzıma yemek girmemişti üstüne o 3 gün boyunca günde en az 5 6 saat gezerek yurt aramıştık artık dönüş yolunda ben kucağımdan düşen çantamı kaldıramaz haldeydim abartmıyorum.. döndüğümüz gibi acile bir iğne ve bir hafta yatak.. okul zamanı geldi aileden ilk ayrılış tabi alışamadm hiç ağlamayı sevmezken her gece ağlar halde buldm kendimi güzel arkadaşlar edindiğimi sandım başta ama 3 ay geçti hepsi teker teker sırt döndüler oranın yerlisi olduklarından birbirilerini kolladılar dışlandım ve son yakın arkadaş maceram.. 1.5 senedir ne adam gibi arkadaşım oldu gezebileceğim sohbeti güzel ne bir şey.. ve 2. senem bitti hala o şehre karşı korkunç bir nefret içimde anlatamam döneceğim zaman hasta oluyorum yine mide ağrılarım başlıyor yemek yiyemiyorum..
gelelim üzdüğüm çok değerli kişiye erkek arkadaşıma.. en büyük hayalimizdi birlikte okumak bunun için çalıştı çabaladı fakat miniicik bir puanla olmadı onun da hayatı mahvoldu berbat bir üniversitede.. ben zaten artık tüm umudumu ona bağlamıştım çok yalnızdım yurttaki odamdan çıkmazdım ve hep o gelecek gezeceğiz diye hayal kurarak mutlu olurdum. olmadı.. o gün akşama kadar susmadan ağladığımızı hatırlıyorm.. ve yine okul zamanı evli evine köylü köyüne o ordaa ben öteki tarafta ağlaşıyoruz her akşam ve sevgilim belkide kimsenin yapamayacağı en büyük fedakarlığı yaptı benim için sevgisini fazlasıyla kanıtladı bence ama ben şu anda ona karşı korkunç paranoyağım acaba bu stresimden mi yoksa sevene malum olurmuş cinsinden mi bilemiyorum tek bildiğim çok korkuyor olmam.. braz geç cevap verse mesajlarıma aklımda iğrenç iğrenç görüntüler beliriyor başka bir kızın onu mutlu ettiği gibi ve kahroluyorum. eskiden yaptığı şeyleri arıyorum ama bulamayınca korkum daha da artıyor çok mu şey istiyorum bilmiyorum gerçi.. aklımı başıma getirmek için yaptıklarımı yapmaya çalıştı ve benim güvenim iyice sarsıldı ne yapacağım hiç bilmiyorum.. çok büyük hatalar yaptım çok üzdüm vicdanım sızlıyor ş,mdi iş işten geçtikten sonra nasıl toparlayabilirim bilmiyorumya da unutturmanın bir yolu var mı? bu konuda tavsiye alabilirim aslında =/