ben ankarada 3 yıllık evli bir çocuğu olan bir doktorum hastalara şifa vermeye çalışırken kendi yaralarımı nasıl kapatacağımı, kaybolan yaşama sevincimi mutluluğumu nasıl geri kazanacağımı bilmiorum.görücü usulü evlendim okulda zaten sessiz kendi halimde biriydim ailem baskıcıydı sadece oku derlerdi kimseyi kırmadan sessiz sedasız mezun oldum okul yıllarımda kendine güvenli neşeliydim ve arkadaşlarım her birimiz bir yere dağıldık.okul bitti ve görücü usulü ailemin tanıdığı biriyle evlendim.seçimi kendim yaptım ailemin onayı olsun istedim. keşke istemeseymişim. eşim mühendis sakin iyi biri aslında ama anlaşamıyoruz evde konuşma yok muhabbet yok akşam annesindeyiz yorgun argın gelioruz zaten ben iki güleryüz istiyorum. hafta sonuları bir yerlere gidelim diyorum hepsi benim zorumla bir gün gel yoruluyosun sabahtan akşama kadar onlarca hasta bakıyosun yok herşey bana bakıyo temizlik ütü yani evinin hanımı sensin zaten bunu herkes yapıo eşimle ne zaman bişey konuşsam sinirleniyo ve sonrası şiddet artık konuşma yok evimizde çünkü inanın istemiyorum 1 oğlum var bütün zamanımı ona veriyorum. baazen gözlerine bakınca keşke olmasaydın diorum ağlayarak ilk defa bu forumda paylaşıorum dışardan bakıldığında saygın durumu ii kimseyle problemi olmayan mutlu evliliği olduğu düşünülen ama içimde boşanma noktasına geldim. bana yardımcı olun