- 17 Ekim 2014
- 171
- 177
- Konu Sahibi pam de beaufort
- #1
D Daha yarım saat önce internette keyifli keyifli dolasırken su andaki durumuma inanamıyorum. Gögsüm tıkandı nefes alamıyorum resmen zor kactim annemlerin yanından yanlarında ağlamaya başlamayayım diye. Gece gece babam üzülmesinler diye bi sey söyleyemiyorum. Yardım edin nolur.
Ay nasıl baslıcam onu da bilemedim elim titriyo. Benim kuzenimin babası ben 17 kuzenim 18 yasındayken kanserden vefat etti. Kanser oldugu ortaya cıkmadan 1-1.5 sene önce de ciddi bi kalp rahatsızlıgı gecirmisti. Zaten o yüzden agrılarını hep o kalp olayı yüzünden sandı. Fark edildiginde müdahale edilecek bi sey kalmamıstı, çok fazla organa yayılmış. Kemoterapi bile alamadı, doktorlar vücudu kaldırmaz dedi resmen ölmesini beklediler 15 gün. Hatırladıkça bagıra bagıra aglamak geliyo icimden, o 15 gün cekilen acıları offff. Bu hastanedeki süre boyunca yengem durumu pek anlayamadı ya da kabullenemedi bilmiyorum hep esi icin 2-3 sene daha yasar dedi durdu. Kuzenimin de hastanede ziyaret etmesine hic izin vermediler. Babası o halini görsün istemedi, annesi de hep nasıl olsa 2 güne eve cıkcak diye oyaladı durdu. Hatta kanserden bile bahsetmedi önceki hastalıgı nüks etmis gibi anlattı sanırım. Kuzenim vefatından sonra ögrendi kanser oldugunu. Onu da doktorlar son anda anladılar ölmeden 1 gün önce demis annesi. Annemler de izin vermediler beni tembihlediler söyleme diye. Ben bi kere gördüm onu lanet olsun keske görmeseydim. Tembihledi o da beni adam son konusmamızda yalvardı resmen ezgi ye hicbi sey söyleme diye.
Neyse ay toparlayamıyorum of. Kuzenim bi mesaj atmıs yarım saat önce. Annesiyle dertlesmisler, o da durumu benim de bildigimi babasını gördügümü falan hep anlatmıs. Sen bana bunu nasıl yaparsın, sen benden nasıl saklarsın, cenazede o kadar yanımda durdun hepsi yalanmıs. Babamı son kez görme hakkımı elimden anldın sen. Daha bi sürü sey. Dondum kaldım önce. Sonra aradım direk aglaya aglaya konusuyo. Benim bogazımda bi yumru kaldi. Anlatyim ben de nasıl sölicektim dedim daha annen bile sana söylemezken. Baban seni uzmek istemedi dedim. Senin baban beni tembihlese yine de bilmek istemez misin dedi biz yasit sayiliriz nasul beni anlamazsın dedi. Kac kez sordum sana dedi.
Sürekli son kez görmek deyip duruyo. Agzımı acıp diyemedim ki iyi ki görmedin diye. Ben bunu nasil sölicektim ona o zaman ya ne dicektim ki baban ölüyo mu? Annesinin sakladigi sey üstüme vazife miydi 17 yasındaydım ben daha ne dicektim. Nolur bi sey söyleyin arıyorum açmıyo napcam ben
Not:
athenenoctua adlı yazarın yorumundaki uyarısı üzerine konumun sonunu kısalttım. Herkesin ulaşabilecegi bi forumda bi kanser hastasının son günlerini o sekilde tarif etmem gercekten hoş olmamıs. Bu durumu yaşayan kimsenin okuyup da daha kötü hissetmesini asla istemem. Dün aksam icimi dökerken beni cok etkiledigi icin anlatmak istedim ama bu kadar detay vermek dogru degil. Kusura bakmayın lütfen
Ay nasıl baslıcam onu da bilemedim elim titriyo. Benim kuzenimin babası ben 17 kuzenim 18 yasındayken kanserden vefat etti. Kanser oldugu ortaya cıkmadan 1-1.5 sene önce de ciddi bi kalp rahatsızlıgı gecirmisti. Zaten o yüzden agrılarını hep o kalp olayı yüzünden sandı. Fark edildiginde müdahale edilecek bi sey kalmamıstı, çok fazla organa yayılmış. Kemoterapi bile alamadı, doktorlar vücudu kaldırmaz dedi resmen ölmesini beklediler 15 gün. Hatırladıkça bagıra bagıra aglamak geliyo icimden, o 15 gün cekilen acıları offff. Bu hastanedeki süre boyunca yengem durumu pek anlayamadı ya da kabullenemedi bilmiyorum hep esi icin 2-3 sene daha yasar dedi durdu. Kuzenimin de hastanede ziyaret etmesine hic izin vermediler. Babası o halini görsün istemedi, annesi de hep nasıl olsa 2 güne eve cıkcak diye oyaladı durdu. Hatta kanserden bile bahsetmedi önceki hastalıgı nüks etmis gibi anlattı sanırım. Kuzenim vefatından sonra ögrendi kanser oldugunu. Onu da doktorlar son anda anladılar ölmeden 1 gün önce demis annesi. Annemler de izin vermediler beni tembihlediler söyleme diye. Ben bi kere gördüm onu lanet olsun keske görmeseydim. Tembihledi o da beni adam son konusmamızda yalvardı resmen ezgi ye hicbi sey söyleme diye.
Neyse ay toparlayamıyorum of. Kuzenim bi mesaj atmıs yarım saat önce. Annesiyle dertlesmisler, o da durumu benim de bildigimi babasını gördügümü falan hep anlatmıs. Sen bana bunu nasıl yaparsın, sen benden nasıl saklarsın, cenazede o kadar yanımda durdun hepsi yalanmıs. Babamı son kez görme hakkımı elimden anldın sen. Daha bi sürü sey. Dondum kaldım önce. Sonra aradım direk aglaya aglaya konusuyo. Benim bogazımda bi yumru kaldi. Anlatyim ben de nasıl sölicektim dedim daha annen bile sana söylemezken. Baban seni uzmek istemedi dedim. Senin baban beni tembihlese yine de bilmek istemez misin dedi biz yasit sayiliriz nasul beni anlamazsın dedi. Kac kez sordum sana dedi.
Sürekli son kez görmek deyip duruyo. Agzımı acıp diyemedim ki iyi ki görmedin diye. Ben bunu nasil sölicektim ona o zaman ya ne dicektim ki baban ölüyo mu? Annesinin sakladigi sey üstüme vazife miydi 17 yasındaydım ben daha ne dicektim. Nolur bi sey söyleyin arıyorum açmıyo napcam ben
Not:
athenenoctua adlı yazarın yorumundaki uyarısı üzerine konumun sonunu kısalttım. Herkesin ulaşabilecegi bi forumda bi kanser hastasının son günlerini o sekilde tarif etmem gercekten hoş olmamıs. Bu durumu yaşayan kimsenin okuyup da daha kötü hissetmesini asla istemem. Dün aksam icimi dökerken beni cok etkiledigi icin anlatmak istedim ama bu kadar detay vermek dogru degil. Kusura bakmayın lütfen Son düzenleme:
