Babamın bizleri kullanması ! Özellikle annemi.

Aslında nerden başlayıp nasıl anlatacağımı bilmiyorum.
Yıllardır o kadar şey yaşadık ki. Ben sadece son zamanlarda olanları aktaracağım.
Çünkü annemde bende ne yapacağımızı bilmiyoruz.
Öncelikle şunu söyleyebilirim ki babam şu Dünya'da tanıdığım en bencil,vicdansız,merhametsiz insandır.
Ben babamı hiç sevmiyorum. 18 yaşıma geldim ama baba sevgisi nedir inanın hiç bilmiyorum.
Yapmacık sevgi hareketleri bile öyle itici ki... Konuya geçeyim.
Babam yıllardır çalıştığı dükkanını başkalarına devredip farklı bir ilçede dükkan açtı.
Züccaciye üzerine bu dükkan.
Her neyse evimiz ile dükkanın mesafesi fazla olduğundan dükkana yakın bir yere taşınmamızı istedi.
Kabul ettik,taşındık. Dükkana 10 dakikalık bir mesafede ev tuttuk.
Babam ona destek olmamızı istedi. Ki biz bunca yıl her şekilde ona destek olmuşuzdur.
Onca yaptıklarına rağmen... İlk 1-2 ay dükkanı tek başına işletmeye başladı ama zor oluyordu.
Haftasonları ben,kardeşim ya da annem gidiyorduk yardıma. Buraya kadar herşey normal değil mi?
Sonuçta bir aileyiz ve birbirimize tabii ki yardım edip destek oalcağız.
Her neyse çalışıyorduk artık dükkanda arada sırada.
Sonra baktı olmuyo bir aile dostunun oğlunu işe aldı. O çocuk bile sırf yılların hatrına geldi inanın.
Çünkü babamın ne aksi bir insan olduğunu biliyor babasından.
Bu genç geldi işte 3 ay filan oldu. İşler tabii ki mükemmel değildi. yeni bir dükkan,etrafta tanınmak vs. zaman alacaktı.
Ama babam sabırsız bir insan. Bizlere çatıp duruyordu iş olmuyor diye. Sabrediyorduk.
Sonra babam şu son 1 aydır bizi sık sık dükkana çağırmaya başladı. Çalışmamız için.
Dükkanda elemanda vardı ama yine de çağırıyordu haftasonları yahut okul vaktinden sonra filan.
Özellikle annem haftanın 5 günü orada. Şu an bile dükkanda. Hadi yine tamam dedik yardım edelim.
Ama inanın öy-le şeyler yapmaya başladı ki. Bir kere işi hiç kadın işi değil. Mallar geliyor indir,bindir,taşı.
Annem geliyor beli,ayakları nasıl ağrıyor kadının. Ben zaten dayanıksız bir bünyeye sahibim bazen ağlayacak oluyorum.
Bunu bile geçtim artık son zamanlarda müşterilerin yanında bize hakaretler. Hiç bir b.. (afedersiniz) anlamıyomuşuz.
Bir işe yaramıyomuşuz. Bizi dükkandan kovmalar. Resmen herkese rezil olmaya başladık.
İşte bir aksilik olsa bizden bilmeye başladı. Annemi sabah erkenden oraya buraya işleri için yollamaya başladı.
Ve bunun yanı sıra dükkanının tanıtımı için insort bastırdı.
Tam 3 hafta kar kış demeden onları dağıttık. Düşünün bir de tesettürlüyüz yolun ortasında bazen adamlar tip tip bakıyor filan.
Kaç kere yağmurun ortasında insort dağıttık,hiç düşünmüyor bizi. Teşvik etmek için ne güzel söz ne harçlık bile vermedi.
Arkadaşlarım gördü kaç kez. Bana acımışlardır belki de.
Ben dükkana gitmediğim zamanlar inanın eve geliyorum filan sonra kardeşlerim geliyor elimden ne geliyosa yemek filan yapıyorum.
Öyle geçiştiriyoruz. Annem geliyor pili bitmiş halde. Çok üzülüyorum. Ve babamın hakaretleri bitmek bilmiyor.
Eve geliyor bi karış surat. Annem babamla konuştu bir ara babam"haklısın" dedi. Ama sadece lafta.
Ertesi gün kadını yine dükkana çağırdı. Çalıştırdığı yetmezmiş gibi müşterilerin yanında hakaret edip defol git dükkandan diye kovmuş.
Bu adamı hiç anlamıyorum. Biz destek olmak istedikçe bize yapmadığını bırakmıyor. Anneme el kaldırıyor,seni öldürürüm diyor.
Bizi resmen kullanıyor. İşlerini hallediyoruz sonra sövüyor,kovuyor.
Psikolojisi bozuk bunun ya. Hayatta nefret ettiğim tek insan diyebilirim.
Annem artık bana soruyor ne yapayım ayrılalım mı diye.
Ayrıl anne diyorum. Ya sizler diyor. Sizi düşünüyorum hem okul var diyor.
Sıkışıp kalıyor. Bir şekilde hayatımızı kurarız diyorum.
Ama yok yok bu adamla yaşanmaz. Her türlü yaşanır bu adamla olmaz.
Yakında anneannem ve dedem gelecek.
Oturup konuşacaklar. Ne karar verirler bilmiyorum ama çok yıpranıyoruz.
Bir kaç kere daha boşanma aşamasına gelmişlerdi
ama babam bizi bırakmadı,yine barıştılar. Artık çekilmez bir hal aldı herşey.
Bu anlattığım yaşadıklarımınızın 100de 1i.
İçimi dökmek istedim.Sağolun kızlar.
​