- 4 Ağustos 2014
- 3.195
- 4.105
- 133
- Konu Sahibi BlancKahkul
- #1
Yaklaşık 1 yıldır böyle hissediyorum. Akşamları ders calisma bahanesiyle mutfakta oturuyorum. Acıktım diyip erkenden yemek yiyorum. Sabah kahvaltı etmek istemiyorum diyip gecistiriyorum. Yüzünü görmek istemiyorum. İçimde o kadar büyük bir nefret var ki. Tüylerim diken diken oluyor. Hep kafamda o olmasaydı nasıl olurdu diye kuruyorum. Mutlu olurduk çok daha iyi olurduk diyorum. Anneme dedim defalarca dedim ben bosan yalvardım hatta. Cesareti yok. Bosansa bir daha asla görmek zorunda kalmasam. Hasa artık bir isyan etmeye kadar geldim. Allahım neden, annem bu adamın layigi değildi bu adam yanlız kalmalı yanlız olmeliydi kimsesiz yanlız, ailesi olmalıydı baba olmamalıydı sonra tövbe ediyorum ama gene aklıma aynı şeyler geliyor saatler sonra. Hep aklımda. Ben gidip kurtulucam ama annem burda kalacak. Düğün falan bitince bir kez daha annemi yanıma çağırıp bosanmasini söyleyeceğim. Keşke kötü insanlar hiç baba olmasa onların hiç aileleri olmasa. Kötü olan merhameti olmayan hickimseyi baba yapmayın. Hiçbir çocuk babasının kötülüğünden utanmasin.
Öyle yazmak istedim nedense annem burda yalniz kalacağı için nefretim her geçen gün büyüyor. Annemi nasıl birakicam bilmiyorum.
Öyle yazmak istedim nedense annem burda yalniz kalacağı için nefretim her geçen gün büyüyor. Annemi nasıl birakicam bilmiyorum.