Babaannem onu öldürüceğimizi düşünüyor

iyi günler arkadaşlar,

benim babannem hayatımda tanıdığım en gaddar, en sakin, sorunsuz insanlardan biriydi, dedemi yaklaşım 11 yıl önce kaybettik, kendini çabuk toparladı. 11 yıldır kendi evinin işleri yapar, pazarına kendi gider o kadar yükü kendi eve gitirir, bahçemizle kendisi uğraşırdi. hiç bir sorunu yoktu.

2 ay önce boğaz ağrısı yüzünden hastaneye gittik, sonrasında başka hastalıklar türedi, defalarca gidildi hastaneye tesler yapıldı, hiç bir şey çıkmadı, o kadar güzel ki kan sonuçları her değeri normal, zaten kendisi çok sağlıklı beslenirdi, hareketliydi.

ama ne yazıkki bir türlü inandıramadık hasta olmadığına, önce hypokondriak olduğunu düşündüm, yani hastalık hastası... sürekli ölmekten korkuyordu, ben diş hekimliği okuduğum için az buçuk bişeyler biliyorum o yüzden bana hastalıkları ile ilgili çok şey sorardı, hatta sadece bunlar hakkında konuşurduk. 1 haftadır yemek yemiyor, su içmiyordu, amcam her zaman elleriyle besler babaannemi zaten, yine aynı şeyi yapmaya kalkınca bu sefer sen beni boğmak öldürmek istiyorsun demiş, zaten sinirlerimiz çok gerildi. amcamın kat be kat daha kötü durumu, dayanamış biraz bağırmış. o günden sonra başta amcam olmak üzere herkesin onu öldürmek için iş birliği yaptığını düşünüyor, en hayırlı evladının babam olduğunu söylerdi, dün onun için de aynı şeyleri söyledi, bir sürü beddua ediyor, hadi beni kesecekseniz burda olmaz içeriye gidelim diyor. sadece annemin yaptığını yiyor az buçuk, onunla gidiyor bi yere.

paranoid durumda şu an kendisi, babam telefonla bir psikolog tanıdıkla görüştü ayak üstü durumunu anlattık yatarak tedavi önerdi. 2 ay önce ordan oraya koşturan kadın gitti, yerine bir bebek geldi, tedavisi zor bir hastalık oluştu, yeni olduğundan biraz ümidimiz var, yarın bir uzmana gidicez tabiki, ama bu durumu yaşayanlar var mı, neler yaptılar benimle paylaşabilir misiniz?

Hastalık hastası olmuşş ölüm korkusuda olabilir..

Yaşlandıkça ölümü daha çok düşünüyorlar ya ölme korkusudur.

Benim dedem de şöyle(annemin babası)
1gün iyi çok neşeli, eğlencel, şarkılar söylüyor, hopluyo, zıplıyo, ananemle şakalşıyor, çocukla çocuk olup oynuyor, 68 yaşındaki adam

Diğer gün kötüü hiç konuşmuyor, hep yatıp uyuyor, halsizim diyor, bişi sorsak cevap vermiyor, çocuklar oynamak istiyor bakmıyor çocukların yüzüne, üstelik kötü olduğu gün ananen hasta etti beni herşeye karışıyor diyor

Babannenizde böyle sanırım biz doktora götüremiyoruz inatla gitmek istemiyor hastalığını kabul etmiyor ALZHEİMER a doğru ilerlemesinden de korkuyoruz..

Bence ilaç tedavisi iyi gelir ikna edebilse

babaannem hasta olduğunu kabul ediyor, aklımı yitirdim diyor, doktora gitmeyide kabul etti, ama bu durumu bizi çok üzüyor dediğim gibi inanılmaz yaman bir kadındı, bir kere of dediğini duymadık olanlar çok şaşırttı beni,

sizede çok geçmiş olsun

gecmis olsun

daha önce psykolojik sorunlari varmiydiki sizofreni rahatsizliklari olanlarda öyle düsünüyor, psyatira acil gitmeniz cok iyi olur

yalniz durumu cok agir degilse yatarak tedavi ettirmeyin derim, evde ilaclarini düzenli verirseniz 1 haftada etkisini gösterir rahatlar

yalniz sizofreni genc yaslarda baslar normalde 20-30 yaslar, hic 60 li yaslarda basladigini ben duymadim

acaba anaanneniz ilgi cekmek icinmi yapiyor, hasta olmadan önce ilginiz alakaniz nasildi

ama doktor mutlaka sart, iyi bir doktor anlar ne oldugunu

teşekkür ederim,

bizde ilk şikayetleri başlayınca doktorlarda hiç bir şeyi yok deyince ilgi istediğini düşünüdük ve ilgi de gösterdik, sürekli yanında olduk nolduysa son bir kaç gün içinde oldu bu duruma geldi, yatarak tedaviyi bizde istemiyoruz ama görüştüğümüz psikolog bunu önerdi, en doğru kararı yarın götüreceğimiz psikiyatrist verecek tabiki

yazdıklarınızı okuyunca aklıma kendi babaannem geldi, benim babaannemde de vardı bu davranışlar. annemle babam evlendiğinde babaannem 65- 70 yaşlarındaymış, daha o zaman bile ben öleceğim çok hastayım diye sızlanıyormuş. sonradan gittikçe ilerledi bu durum, hastalık hastası gibi oldu artık, sürekli doktora götürüyorduk ama bir sonuç çıkmıyordu dediğiniz gibi, yaşlılıktan diyorlardı. son iki senesinde, artık kafasına göre davranmaya başlamıştı iyice. bir tek beni severdi evde. hatta bir keresinde hiç unutmam, lise sondaydım, haftasonu dershaneye gidiyordum,biliyordu gittiğimi de ama bir gün öyle formasız sabahın köründe kahvaltı yapıpı evden çıktığımı görünce ağlamaya başlamıştı. gitme annen beni öldürecek, ben biliyorm dün siz ikiniz yemekte konuştunuz, benim kulaklarım duymuyor diye duymam zannettiniz ama hepsini duydum, annen beni öldüreceğini söyledi, sen de ben dayanamam görmeye, ben erken çıkayım dedin diyordu. bana gene de iyi rol biçmiş kafasında :) ama o gün çok üzülmüştük hepimiz, kadıncağız hüngür hüngür ağlıyordu resmen uydurmuş inanmış. bir gün öncesinde de kötü tek kelime bile etmedik yani hani bişey dedik de onu abarttı desek o da yok ama yaş 91 olunca artık gitmişti iyice bazen halamlarda kalıyordu, o zaman da babamın kendisini dövdüğünü söylüyormuş. bizim komşulara da annemin onu zehirlediğini söyleyip duruyordu. yani iki taraf için de kötü gerçekten, Allah yardımcınız olsun. O zamandan beri Allah kimseye muhtaç etmeden yaşamak nasip etsin deriz annemle. iki türlü de çok zor çünkü