Aileyi oluşturan evin direğidir babalar,koruyucudur,güvenlidir.Bir cümleyle anlatılırsa çoğu insanın
aklına ilk bunlar gelir ama baba kelimesini anlatmak için herkesin kendi babasını tarif etmesi en güzelidir.
Nedense kız çocukları babaya daha düşkün olur,her ne kadar anneler çocukları için saçını süpürge etse de
babaları önemi fazladır.
Kız çocukları doğumlarından sonra karşı cinsten ilk babayı tanırlar.Baba onlar için akşamları eve eli kolu
dolu gelen,yüzüne tebessüm yapışmış,güçlü kuvvatli ama aynı zamanda dudağının üzerinde gıdıklama mekanizması
taşıyan (bıyık),özel kıyafetlerini işyerindeki dolabına saklamış süper kahramandır.Evet,babalar kesinlikle
süper kahramandır.Çocuk hastalandığında işyerinden uçarak gelir,piknik yerlerinde elma ağacının en üstündeki
elmaya göz diktiğinizde görülmez ağlarıyla bir anda yükselir,elmayı özel ama normal görünen kıyafetlerine
sürterek temizlik analizi yapar ve boğum boğum güçlü parmaklarıyla,o müthiş gülümsemesiyle yemenize yardım eder.
O elma öyle tatlı gelir ki, bir daha asla aynı tadı bulamayacağınızı sanırsınız.Elmanın tadı dalından yeni koptuğu
için değildir,kahraman elinden yendiği içindir kesinlikle...Zaman geçer ve siz başka bir kahraman daha olduğunu
keşfedersiniz.Bu kahraman biraz daha farklıdır.Güven ve güçten çok, sevgi ve aşk aşılar size.Onunla beraber yuvadan
uçmaya karar verirsiniz sonunda.Bu öyle bir tezat duygudur ki sevinç ve hüznü,ayrılık ve kavuşmayı aynı anda yaşatır.
Yeni kahraman tüm ihtişamıyla sizi pırıltılar içinde beklerken,ilk kahramanınızın belki de ilk kez gözlerinden
dökülen inciler görürsünüz.Ama bilirsiniz ki o her zaman orda sizi hazır bekleyecek.Uzakta olsanız da sizi
korumaya devam edecek.Aynen böylede olur zaten. Ne zaman sıkılsanız;onu aradığınızda,derdinizi anlatmadan
sesini duymak bile rahatlatır sizi.O,üzgün olduğunuzda omzuna başınızı dayayabileceğiniz ulu bir çınardır.
Ama acımasız zaman akmaya devam etmektedir malesef.Bazen öyle şeyler olur ki kahramanınız tükenmeye başlar.
Saçlarına aklar düşer,gücü azalır,hareketleri yavaşlar.Onun günden güne eridiğini hissedersiniz.Ama o hala
hayal dünyanızda en güçlü kahramandır.Ve siz kahraman babanın kahraman kızısınızdır.Sizin için yaptıklarının
karşılığını verme zamanıdır.isteklerini ışık hızıyla karşılamaya çalışırsınız,başını sizin omzunuza yaslamasına
izin verirsiniz ve o tebesümünü kaybetmemesi için dua edersiniz. Ve... Birgün gelir,kahramanınız bu dünyadaki
görevlerini tamamladığından kahramanlar ülkesine yolculuğa çıkar...Kahramanınız,babanız gitmiştir,çınar yıkılmıştır,
başınızı koyacağınız omuz yoktur artık...Cemal Süreyya'nın dediği gibi kör olursunuz,gerçek anlamda kör olursunuz,
eliniz ayağınız tutmaz,kulaklarınız duymaz artık.
Bir süre sonra alışırsınız acı çekmeye ve öğrenirsiniz acılarınızdan tecrübe edinmeyi.Tekrar devam edersiniz
yaşama tutunmaya,çünkü bilirsiniz artık:Kahramanlar ölmez...Rüyalarınızda buluşmaya ,dualarla kavuşmaya devam
edersiniz, çünkü kız çocuklarının kahramanları ölümsüzdür.....(Tüm babalara ithaf edilmiştir.)
aklına ilk bunlar gelir ama baba kelimesini anlatmak için herkesin kendi babasını tarif etmesi en güzelidir.
Nedense kız çocukları babaya daha düşkün olur,her ne kadar anneler çocukları için saçını süpürge etse de
babaları önemi fazladır.
Kız çocukları doğumlarından sonra karşı cinsten ilk babayı tanırlar.Baba onlar için akşamları eve eli kolu
dolu gelen,yüzüne tebessüm yapışmış,güçlü kuvvatli ama aynı zamanda dudağının üzerinde gıdıklama mekanizması
taşıyan (bıyık),özel kıyafetlerini işyerindeki dolabına saklamış süper kahramandır.Evet,babalar kesinlikle
süper kahramandır.Çocuk hastalandığında işyerinden uçarak gelir,piknik yerlerinde elma ağacının en üstündeki
elmaya göz diktiğinizde görülmez ağlarıyla bir anda yükselir,elmayı özel ama normal görünen kıyafetlerine
sürterek temizlik analizi yapar ve boğum boğum güçlü parmaklarıyla,o müthiş gülümsemesiyle yemenize yardım eder.
O elma öyle tatlı gelir ki, bir daha asla aynı tadı bulamayacağınızı sanırsınız.Elmanın tadı dalından yeni koptuğu
için değildir,kahraman elinden yendiği içindir kesinlikle...Zaman geçer ve siz başka bir kahraman daha olduğunu
keşfedersiniz.Bu kahraman biraz daha farklıdır.Güven ve güçten çok, sevgi ve aşk aşılar size.Onunla beraber yuvadan
uçmaya karar verirsiniz sonunda.Bu öyle bir tezat duygudur ki sevinç ve hüznü,ayrılık ve kavuşmayı aynı anda yaşatır.
Yeni kahraman tüm ihtişamıyla sizi pırıltılar içinde beklerken,ilk kahramanınızın belki de ilk kez gözlerinden
dökülen inciler görürsünüz.Ama bilirsiniz ki o her zaman orda sizi hazır bekleyecek.Uzakta olsanız da sizi
korumaya devam edecek.Aynen böylede olur zaten. Ne zaman sıkılsanız;onu aradığınızda,derdinizi anlatmadan
sesini duymak bile rahatlatır sizi.O,üzgün olduğunuzda omzuna başınızı dayayabileceğiniz ulu bir çınardır.
Ama acımasız zaman akmaya devam etmektedir malesef.Bazen öyle şeyler olur ki kahramanınız tükenmeye başlar.
Saçlarına aklar düşer,gücü azalır,hareketleri yavaşlar.Onun günden güne eridiğini hissedersiniz.Ama o hala
hayal dünyanızda en güçlü kahramandır.Ve siz kahraman babanın kahraman kızısınızdır.Sizin için yaptıklarının
karşılığını verme zamanıdır.isteklerini ışık hızıyla karşılamaya çalışırsınız,başını sizin omzunuza yaslamasına
izin verirsiniz ve o tebesümünü kaybetmemesi için dua edersiniz. Ve... Birgün gelir,kahramanınız bu dünyadaki
görevlerini tamamladığından kahramanlar ülkesine yolculuğa çıkar...Kahramanınız,babanız gitmiştir,çınar yıkılmıştır,
başınızı koyacağınız omuz yoktur artık...Cemal Süreyya'nın dediği gibi kör olursunuz,gerçek anlamda kör olursunuz,
eliniz ayağınız tutmaz,kulaklarınız duymaz artık.
Bir süre sonra alışırsınız acı çekmeye ve öğrenirsiniz acılarınızdan tecrübe edinmeyi.Tekrar devam edersiniz
yaşama tutunmaya,çünkü bilirsiniz artık:Kahramanlar ölmez...Rüyalarınızda buluşmaya ,dualarla kavuşmaya devam
edersiniz, çünkü kız çocuklarının kahramanları ölümsüzdür.....(Tüm babalara ithaf edilmiştir.)