Baba..

Nerden başlasam bilmiyorum.Bu nasıl anlatılır onuda bilmiyorum. Lise yıllarından beri yaz tatilleri olsun bazen haftasonları olsun hep çalıstım asla evde durmazdım. Arkadaşlarım tatilinin keyfini çıkarırken ben para kazanırdım 14 yaşından beri. Çünkü benim daha çocukken tüm masraflarımı başıma kakan bir babam vardı.Hiçbirzaman sevgisini hissettirmedi genel olarak zaten beni istemediği ve beni evde bir sığınma yük olarak gördüğünü her fırsatta dile getiriyor. Bir kaç aydır psikolojık bir yıkıntı içindeyim çalısmıyorum elimde olmayan bir psikoloji içindeyim yanlıs birşey yapmakdan korkuyorum sırf bu dönemde çalısmadıgım için yemediğim laf kalmadı düşünüyorum da benim bir evladım olsa ona bu şekilde davranmazdım. Daha 23 yaşındayım ama onun ölmesi için dua ediyorum. O kadar onurumu gururumu kırıyor ki kendi halinde fazla arkadaşı olmayan genellikle evde olan hatta neredeyse evden çıkmayan biriyim. Geçen birşeye sinirlenmiş iöerden sesi geliyordu neye sinirlenirse sinirlensin farketmez muhakkak bana patlar ben onun boks torbasıyım :) ha vurmak istediğinde de asla çekinmez güzel oturtur. İçerden keşke geberse olmasa şu kız falan diyordu bunlar en basitleri. Düşünüyorum da bir gün olsun yüzünü düşürmedim derslerim her zaman çok iyi başarılarla doluydu herkes tarafından sevilirim sayılırım sağolsunlar asla benden yana kötü bir durum bile yaşamamışken nedir bu düşmanlık? Benım yerimde başkası olsa 1 dk duramazdı bu evde bu adamla sırf annem üzülmesn diye.. onunda bazen babamdan farkı yok ama işte. Bazen çok istiyorum bir kere saçımı okşasa acaba nasıl bir duygu bir kere sarılsa nasıl kokuyor acaba yada sadece ömründe onun ağzından bir kere kızım kelimesini duysam.. Bilmiyorum mümkün de değil onu biliyorum çünkü ben onun için koca bir yüküm sığıntıyım masrafım. İşin komik yanı kişisel bir masrafımda yok. Benim arkadaşlarımın babaları kızlarının cebine hala para koyar :) çalıssın veya çalısmasın farketmez ama bunu düşünüp yaparlar ben ondan para bile isteyemiyorum bir yabancıymış gibi. Şuan çalışmadıgım için az önce yine yemediğim laf kalmadı karaktersiz utanmaz rezil vs vs sesimi çıkarmadım çünkü tektik evde eğer sesimi çıkarsam üstüme yürüyor çünkü yine duvara sıkıştırıp yapıştırıcak biliyorum kaçtım :)) neyseki yüzüme bir darbe almadım buda iyi birşey :) Bildiğim tek birşey var Hakkımı Asla helal etmiyorum. Beni mahveden yıkan bir adama aslında hala baba demem bile o kdr saçma ki. Umarım biran önce ölür vicdansız falan demeyin sakın bana aksine en ufak birşeye bile günlerce üzülen birisiyim ben ama beni bu hale getiricek kadar nefret ettirdi.

Söylenecek cok bir söz yok aslında, insan ailesini seçemiyor maalesef. Umarım mutlu olacağınız günler yakındır

Ben seni o kadar iyi anliyorum ki umarım kendi yolunu çizip hayatini düzenini kuracagin günler uzak degil

Ne yazacağımı bilemedim : ((
Anneniz neden sizle değil de baban gibi davranıyor

Bu hayatı yaşamak zorunda kaldığınız için üzgünüm. Okuyor musunuz? Kadın sığınma evine falan gitseniz, çalışıp para biriktirip annenizi de yanınıza alırsınız sonradan ya da onunla gidin anne kız birlikte yol çizin. Annenize de şiddet uyguluyor mu?

Herkesin bir imtihanı var bu hayatta.

Evdekiler ile daha az görüşmek adına bence tekrar iş hayatına geri dönmelisin, üniversite okuyor musun?

Hepimiz sanıyoruz ki genç, sağlıklı yaşayacağız. Bir gün kırdığımız insanlara muhtaç olacağımız aklımıza dahi gelmez

Her gecenin sonunda bir sabah vardır canım. Umursama babanı duymazdan görmezden gel. Yok say. Ve bir gün senin için de hayatın güzelleşeceğine kolaylaşacağına inancını yitirme.

Bence tezgahtarlık garsonluk ne olursa yap çık o evden hatta başka bi şehirde yap bi ev arkadaşı bulursun falan en azından huzurun olur

Meslek sahibimisiniz,okuyor bilmiyorum bilmiyorum.İmkanları zorlayıp çoktan o evden çıkmanız gerekiyordu.Bu işin çözümü burnunun dibinde yaşamak, merhamete gelmesini beklemek ya da babanızın bir an evvel ölmesini ummak değil.Bu dert ve sıkıntı sizin, bunla uğraşan sizsiniz o evde elini uzatan kimse yok ,çözüm sizde bir an evvel ayrılın evden....

Yaşadıklarınız için çok üzgünüm. Hiç kimse anlattıklarınızı hak etmez! Keşke herkes anne - baba olmasa. Bu hayatı siz seçmediniz ve bu şekilde yaşamak zorunda da değilsiniz. Herkes gibi siz de biriciksiniz. Ev içinde bulamadığınız şefkatı lütfen siz kendinize göstermeye çalışın. Tüm hissettirilene rağmen, biricik ve değerli olduğunuzu hatırlatın kendinize. Belli ki psikolojik olarak her zamankinden zor bir süreçtesiniz. Sanıyorum psikolojik destek şansınız yok. Ama ilaç tedavisini düşündünüz mü hiç? Babanızın ölmesini dilemenizi ve öfkenizi anlıyorum. Ama o günü beklemek ne kadar gerçekçi? Umarım en kısa zamanda gücünüzü biraz olsun toplayıp ekonomik özgürlüğünüze tekrar kavuşursunuz. Sonra da umarım o evden ayrılırsınız. O ev sizi zehirlemeye devam edecek çünkü.

Babaniz üvey mi acaba diye aklimdan gecti biran.ama üvey bile olsa bu yapilamaz yapilmamali.insan olan insana yapmaz.Allah yardımcın olsun...üzüldüm açıkçası