Vefat edeli bugün 13 ay oldu kabullenemiyorum aylardır kabullenmiş gibi yaptım ama olmuyor. Bugün o kadar derin bir özlem varki içimde bana kızmasını bile özledim. Bazen arıyorum numarası kapalı oldugunu bildiğim halde. Yaşayamadım acımı hâlâ yaşayamıyorum. Şuan farklı şehirdeyim o kadar özledim ki babamı burdan seslensem yaşa duyacak sesimi. Eşyalarında kokusu var hâlâ ama ben koklamaya kıyamıyorum. Bir kere gülüşünü duya bilsem o kadar mutlu olacagım ki. Sımsıkı sarılmak istiyorum mezarına gittigimde ona. Baba arkanda dağ derler ya gerçekten öyle. Herşeyin güzelini iyisini rabbim bilir ama hastanedeyken babam, çok dedim rabbim ölmesin sadece nefes alsada yeter herşeyi yaparım, hayatımı hiçe sayıp sadece babama bakarım diye, olmadı nefesi bu kadarmış, bu dünyada. Ağlamak istiyorum onuda yapamıyorum ben. O kadar ihtiyaç duyuyorum ki, bana sarılmasına, beni öpmesine, yanında uzanmaya. Ölüm çok garip. Rabbim sabrını veriyor evet ama genede çok özlüyor insan içten içe bir hasret duyuyor. Annem var ablam var abim var benim için herşey yaparlar, herzaman arkamdalar, ama eksik olan bir kişi var babam. Hergün annemle ablamla abimle konuşuyorum ama diyemiyorum, ben babamı özledim, beni en iyi anlayacak olanlar onlar biliyorum, acı onlarında acısı, beni üzgün gördüklerinde daha çok üzelecekler diye hiç birşey belli etmiyorum. Yazmak istediğim ama yazamadığım tarifsiz bir acı, özledim. Bazen yazıyorum buraya rahatlıyorum gene içimi dökmek istemedim