- Konu Sahibi deryadeniz0606
-
- #1
kızlar eşimle severek evlendik sayılır, yani severek nişanlandık aslında. Sonra o ilk heyecanlar kalmadı, ama geri de dönmedik. Sevgiliyken bana hayran olan eşim, nişanlanınca benim değiştiğimi söylüyor. Belki de gözünde değiştim bilemiyorum.
Bir yıllık evliyiz, cocuk istedik oldu çok şükür. Şuan minik bir bebeğimiz var.
Bilmiyorum eşimi seviyorum ama onunla bu ömrü geçirmek istediğimden emin değilim.
Eşim çok geçimsiz bir insan. Dediğim dedik bir yapısı var. Bir şey söylüyorsa o yapılacak, o haklı, aksini yapamazsın asla yoksa kıyameti koparır. Ne yaptımsa bu huyunu değiştiremedim. Evliliğimiz benim alttan almalarımla yürüyor ve bir gün gelip ipler kopacak. Bir de çocuk dahil ettik üstelik bu hayatımıza. Çocuğumuz ne olacak diyorum:S Boşanmış bir ailenin çocuğu olmasını da istemiyorum bir taraftan.
Aslında istesek çok iyi geçinebiliriz, tabi eşim biraz esnek biri olsaydı. Sürekli bağırıp çağırıyor bana. Birkaç aydır kavga etmiyoruz aslında ama en ufak bir sözünü kabul etmesem olaylar şiddete kadar gidiyor.
Mesela, şuan sigara kullanıyor, ben de içmek istiyorum, "eğer içtiğini görürsem seni sakat ederim, balkondan atarım" diyor. Ben bu adama nasıl güvenip aynı evde yaşayayım ki. Sigara içtiğimi görse iyi bir dayak yerim eminim.
Şimdi diyeceksiniz içme sigara o zaman, ama kızlar olay onunla bitmiyor ki örnek olsun diye onu söyledim. Arkasından başka şeyler geliyor.
Ayrıca eşim çok kırıcı. Sinirlenince her şeyi yapmak mübah ona göre, küfretmek, boğazıma sarılmak vs.
Geçen gece o hastayken uyanmadım diye üzerime tükürdü.
ne yapmalıyım sizce?
Ailem bebeğimi kabul etmiyor. Eşime evden gitmesini teklif ettim, o da sen git dedi. Çocuğum süt çocuğu daha şuan gidemem sen git ailenin yanına diyorum kabul etmiyor.
Bilmiyorum ne yapsam. Sevgi yetmiyor kızlar, anlaşmak da çok önemli
Bir yıllık evliyiz, cocuk istedik oldu çok şükür. Şuan minik bir bebeğimiz var.
Bilmiyorum eşimi seviyorum ama onunla bu ömrü geçirmek istediğimden emin değilim.
Eşim çok geçimsiz bir insan. Dediğim dedik bir yapısı var. Bir şey söylüyorsa o yapılacak, o haklı, aksini yapamazsın asla yoksa kıyameti koparır. Ne yaptımsa bu huyunu değiştiremedim. Evliliğimiz benim alttan almalarımla yürüyor ve bir gün gelip ipler kopacak. Bir de çocuk dahil ettik üstelik bu hayatımıza. Çocuğumuz ne olacak diyorum:S Boşanmış bir ailenin çocuğu olmasını da istemiyorum bir taraftan.
Aslında istesek çok iyi geçinebiliriz, tabi eşim biraz esnek biri olsaydı. Sürekli bağırıp çağırıyor bana. Birkaç aydır kavga etmiyoruz aslında ama en ufak bir sözünü kabul etmesem olaylar şiddete kadar gidiyor.
Mesela, şuan sigara kullanıyor, ben de içmek istiyorum, "eğer içtiğini görürsem seni sakat ederim, balkondan atarım" diyor. Ben bu adama nasıl güvenip aynı evde yaşayayım ki. Sigara içtiğimi görse iyi bir dayak yerim eminim.
Şimdi diyeceksiniz içme sigara o zaman, ama kızlar olay onunla bitmiyor ki örnek olsun diye onu söyledim. Arkasından başka şeyler geliyor.
Ayrıca eşim çok kırıcı. Sinirlenince her şeyi yapmak mübah ona göre, küfretmek, boğazıma sarılmak vs.
Geçen gece o hastayken uyanmadım diye üzerime tükürdü.
ne yapmalıyım sizce?
Ailem bebeğimi kabul etmiyor. Eşime evden gitmesini teklif ettim, o da sen git dedi. Çocuğum süt çocuğu daha şuan gidemem sen git ailenin yanına diyorum kabul etmiyor.
Bilmiyorum ne yapsam. Sevgi yetmiyor kızlar, anlaşmak da çok önemli