- Konu Sahibi Anlayann muczsx
- #1
Çook yorgunum ve kırgınım. Her şeye herkese. Dinimi yaşamaya çalışan ve eğitimci biri olarak son zamanlarda kadere bile güceniyorum.
Ben bir hata yaptim 10 sene önce bir insanı tam tanımadan o da eğitimci benden üst düzeyde ve sakin yapili biri iyi baba olur diyerek hayatıma aldım evlendim. Bir seneye kalmadan baskı psikolojik şiddet zaman zaman tokat itme sıkma gibi fiziksel şiddetler ve hakaret küfür ortaya çıkmaya başladı. Hamileyken de dahil.
Güzel zamanlarimiz çok güzel sanıyordum meğer onları anlamlı kılan dahi benmişim ben çok mana atfetmişim bu insana.
Hep o çekti ben gittim o dedi ben yaptım iki çocuğa kadar da vardık. Ama zamanla sözlü şiddet ve takıntılı huzursuz davranışları sabrımı tüketti. Ne yapsam yaranamadım ne yapsam hata. Hep savunma halinde idim çünkü hep kusur buldu horladi beni. Anne baba ve çocuklarına olduğu gibi değildi beni ailesi olarak bile.gormedi hiç bir zaman. Zamanla iyice gözden düştüm ailesi de beni hiç sevmedi zaten hep habersiz evime gelip istedikleri gibi hareket ettiler itici bir çiftler. Anası çok dedikoducu kalbi kötü bir kadın. Babası takıntı hastası öfke kontrolü bozuk. Dayandım dayandım ne zaman ki baktım hep ben affettikce şiddet ve hakaretin dozajı artıyor. Bir bayram evi terk ettim. Aileme her şeyi anlattım. Avukat tuttuk evleri ayırdık dava açtık. Bu kez seni seviyorum dedi telefonda çocuklar var biraz daha denemeyi hak ediyoruz dedi. Üç ay ayrı yaşadık.
Böbrek taşı agrilari oldu acıdım ve tekrar eve aldım. Eve gelmesi ile bana bir seneyi zindan etti. Aileme kardeşime(avukat tuttu geldi bana destek oldu diye) hakaretler anneme annemin ailesine kara çalma iftiralar neler neler. Oysa ben pişman ve beni kazanmak.istedi sanmıştim. Davayı durdurmuştum. Öyle safmişim ki. Evi elden gidecek diye üzüldüğu kadar hiç bir şeye üzülmedi. Çocuklar yalnız olunca ben onları ders çalıştırmiyormuşum ondan geri dönmüş itiraf etti çocuklwr içinmiş.
Anlaşmalı avukat ayarladık bu kez iş yerim uzak çocuklar burada okula gidiyor buradan çıkamadım. O zaten ben gitmem sen git dedi. Ev benim dedi. Yine iki üç ay ertledik.
Ama artık dayanamıyorum acı çekiyor çekiyor eriyorum kanser hücresi gibi ızdırap veriyor çocuklarım baba ile büyümeyecek bana boşandı diyecekler diye her gün ölü gibiyim.
Evden uzaklaştırma aldırdım bu gün. Odasına 12 de uyandırmaya girdiğimde tekme atarak tutup dışarı attı beni. Hep bu tarz bana karşı. Ve şikayetçi oldum. Geçen sene yapamadığımı yapacağım eksik kalan işimi bitireceğim.
Peki neden bana zarar veren bu insan yanımda yokken acı çekiyorum. Neden hâlâ seviyorum çok utanıyorum kendimden rezil birisin diyorum kendime. Memurum çok şükür gücüm var ev ve araba da var. Ama terapi vs de görmeme rağmen hâlâ çok acı çekiyorum. Sizce geçecek mi, bıçak keser gibi bu uzaklaştirma boşanmayla bitsin mi? Sanki hayatım bitecek gibi geliyor bir uzvum gibi partner değil ebeveyn çocuk ilişkisi bizimkisi sanki.?
Ben bir hata yaptim 10 sene önce bir insanı tam tanımadan o da eğitimci benden üst düzeyde ve sakin yapili biri iyi baba olur diyerek hayatıma aldım evlendim. Bir seneye kalmadan baskı psikolojik şiddet zaman zaman tokat itme sıkma gibi fiziksel şiddetler ve hakaret küfür ortaya çıkmaya başladı. Hamileyken de dahil.
Güzel zamanlarimiz çok güzel sanıyordum meğer onları anlamlı kılan dahi benmişim ben çok mana atfetmişim bu insana.
Hep o çekti ben gittim o dedi ben yaptım iki çocuğa kadar da vardık. Ama zamanla sözlü şiddet ve takıntılı huzursuz davranışları sabrımı tüketti. Ne yapsam yaranamadım ne yapsam hata. Hep savunma halinde idim çünkü hep kusur buldu horladi beni. Anne baba ve çocuklarına olduğu gibi değildi beni ailesi olarak bile.gormedi hiç bir zaman. Zamanla iyice gözden düştüm ailesi de beni hiç sevmedi zaten hep habersiz evime gelip istedikleri gibi hareket ettiler itici bir çiftler. Anası çok dedikoducu kalbi kötü bir kadın. Babası takıntı hastası öfke kontrolü bozuk. Dayandım dayandım ne zaman ki baktım hep ben affettikce şiddet ve hakaretin dozajı artıyor. Bir bayram evi terk ettim. Aileme her şeyi anlattım. Avukat tuttuk evleri ayırdık dava açtık. Bu kez seni seviyorum dedi telefonda çocuklar var biraz daha denemeyi hak ediyoruz dedi. Üç ay ayrı yaşadık.
Böbrek taşı agrilari oldu acıdım ve tekrar eve aldım. Eve gelmesi ile bana bir seneyi zindan etti. Aileme kardeşime(avukat tuttu geldi bana destek oldu diye) hakaretler anneme annemin ailesine kara çalma iftiralar neler neler. Oysa ben pişman ve beni kazanmak.istedi sanmıştim. Davayı durdurmuştum. Öyle safmişim ki. Evi elden gidecek diye üzüldüğu kadar hiç bir şeye üzülmedi. Çocuklar yalnız olunca ben onları ders çalıştırmiyormuşum ondan geri dönmüş itiraf etti çocuklwr içinmiş.
Anlaşmalı avukat ayarladık bu kez iş yerim uzak çocuklar burada okula gidiyor buradan çıkamadım. O zaten ben gitmem sen git dedi. Ev benim dedi. Yine iki üç ay ertledik.
Ama artık dayanamıyorum acı çekiyor çekiyor eriyorum kanser hücresi gibi ızdırap veriyor çocuklarım baba ile büyümeyecek bana boşandı diyecekler diye her gün ölü gibiyim.
Evden uzaklaştırma aldırdım bu gün. Odasına 12 de uyandırmaya girdiğimde tekme atarak tutup dışarı attı beni. Hep bu tarz bana karşı. Ve şikayetçi oldum. Geçen sene yapamadığımı yapacağım eksik kalan işimi bitireceğim.
Peki neden bana zarar veren bu insan yanımda yokken acı çekiyorum. Neden hâlâ seviyorum çok utanıyorum kendimden rezil birisin diyorum kendime. Memurum çok şükür gücüm var ev ve araba da var. Ama terapi vs de görmeme rağmen hâlâ çok acı çekiyorum. Sizce geçecek mi, bıçak keser gibi bu uzaklaştirma boşanmayla bitsin mi? Sanki hayatım bitecek gibi geliyor bir uzvum gibi partner değil ebeveyn çocuk ilişkisi bizimkisi sanki.?
