Sudan bir sebeple allem etti, kallem etti ayrıldı benden, hiç konuşmadık. Aylar sonra hiç beklemediğim bir anda arayıp buluşmak istediğini söyledi. Başlarda gelmeyeceğimi söylesem de bir kaç gün geçtikten sonra buluştuk, barışmak gibi bir niyetim yoktu. Söyleyeceklerini merak ediyordum. Normalde onun yanına özensiz bir şekilde giden ben, bu sefer topuklularımı taktım ayağıma öyle gittim. Beni normalde hiç kıskanmamasına rağmen eli ayağına dolandı. Hatta bir ara resmen morardı. Biz ayrıldıktan sonra hayatına birini almış. O gün yanımda yalvarıp yakaran, pişman olduğunu söyleyen çocuk, bir kaç gün sonra; ailemin onunla buluşmama sıcak bakmadığını ve biraz da tepkili olduğunu öğrendikten sonra resmen kaçtı. Gerekçe olarak da bu tür meselelerle uğraşacak psikolojide değilim, ailen sıkıntı çıkaracaksa konuşmayalım dedi. Yahu hanımlar akıl var, mantık var; ben bu çocukla mutlu olduktan sonra ailem niye tepki göstersin. Hem hani her şeyi yapardı, hani uğraşırdı benim için. Direk konuşmayı kestim. Neyse aradan bir ay geçti, benim de aklımdaydı bu mesele. Bir gün görüntülü konuştuk, ısrarla beni sevdiğini söylemeni istiyorum dedikçe tepkili yaklaştım. Bir anda yüzü düştü, tahminimce biraz da yorgundu. Beklemediğim ani bir çıkışla yerinden doğruldu, sesi gürleşti birden bugün daha fazla konuşmayalım dedi. Ona n'olduğunu sordum, beni geçiştirir şekilde hızlı cevaplar verdi, sanki tek isteği o an o telefonu kapatmaktı. Zorlamadım ben de. O günden beridir konuşmuyoruz. Yoruldum, yaptıklarına anlam veremiyorum artık. Sizin bu konudaki düşünceleriniz nelerdir, benim göremediğim bir şeyi sezmiş olabilirsiniz belki. Yorumlarınız benim için değerli hanımlar :)