Çocuk gelişimi konusunda uzman değilim ama; kendi tecrübelerimden birkaç şey söyleyebilirim.
Ablam olduğundan dolayı(annemin sıkıştırmaları ile) birçok şeyi okula gitmeden önce biliyordum, hatta ablamın ilkokul 4.ve 5. sınıf derslerine bile arada giriyordum 4-5 yaşımdayken.
E anaokuluna başlayınca ne oldu, çok canım sıkıldı.
Hoop 1 hafta sonra sınavı geçtim ve 1.sınıfa başladım.
O gün eğitim-öğretim hayatı benim için bitti.
Resmen zorla gidiyordum, bildiğim şeylerin 2-3 ay üzerinde durulması inanılmaz canımı sıkıyordu.
Okula gitmemek için elimden gelen hastalık numarasını yapar oldum, tüm ilgimi kaybettim(daha başlamadan).
İnsan 7sinde neyse 70'de de odur demişler, kazık kadar oldum hala okula küfrederek gidiyorum.
Çünkü bana bir şey katabileceğine inanmıyorum, bu düşüncenin temelleri taaa küçücük yaşımda atıldı.
'Okul bana bilmediğim bir şeyi vermiyor, kendi merakımla da öğreniyorsam okul niye var' gibi saçma bir sorunsal hala kafamdadır, kurtulamıyorum.
Ömrüm boyunca ders çalışmadım, çalışamadım.
Sınavdan önce 20 dakika bakar girerim, 'ne de olsa süper zekalıyım, elalem 2 ay da yapıyor ben 20 dk' ya.
Bu düşünce 18 yıl bende barınınca, üniversitede çok sağlam tökezledim.
Yine burada da yolumu buldum, yine 20 dk çalışır girerim ama başkalarına imza attırmayı kaptım.
Sonuç olarak, okul=boş gibi bir formülle hala ilerlemekteyim.
Yapmayın etmeyin hanımlar, zaten yeterince uzun bir eğitim hayatı olacak yavrucukların, zamanları bol.
Şimdi doya doya eğlenecek zamanlarını bilgi ile çok doldurmayın.
Gelecekleri bana benzemesin, okulların onlara bir şey katmadığını düşünerek yıllarca yaşamasınlar.