Öyle zor bir dönemdeyim ki ; evliliğimi sorguluyorum ve bir karar almak istyorum fikirleriniz benim için çok ama çok önemli değerli fikirlerinizi nolur esirgemeyin.
Kızlar yaklaşık 1.5 sene önce 4 yıllık bir flört döneminden sonra evlendim. Eşimin babası annesini aldatmış ve boşanma mal paylaşım davaları yaklaşık 10 yıl kadar sürmüş; bu süreçte eşim liseden meslek hayatına atılana kadar her davada mahkemelerde ailesini savunmuş ama sonuçta evlerinden çıkarılmış biri. Yani yıllarca psikolojisi malesef yıpranmış ve yaşadıkları zorluklar nedeniyle annesi ve ablasına aşırı düşkün biri. Buna bende hak veriyor ve de hoşgörülü yaklaşıyordum bu konu bana hiçbir zaman zorluk çıkaracak gibi gelmemişti.
Evlendik annesi yeni evine yerleşecekti ev tamamlanmadığı için bir müddet annesiyle yaşamayı kabul etme gafletinde bulundum. Tamamen iyi niyetli yaklaştım ama ben dört yıl boyunca çıktığum adamı zerre tanımadığımı nişanlılık döneminde de annesini ablasını hiç tanımadığımı farkettim. Ablası evlendikten sonra 7 ay kocasının yanına sırf annesini yalnız bırakmamak için gitmemiş bir insan ben eşim öyle olmaz demiştim. Neyse..
Biz annesine yerleştik annesi sürekli ağlıyor yok yere.. eşim sürekli annesine anne bak yalnız değilsin vs telkinlerde bulunuyor eşim sürekli yanımda annesini öpüyor sürekli annesine kul köle oluyor sarılıyor sabah kalkıyor annesini benden önce öpüyor akşam yatmadan önce annesine gidip onu öpüp öyle uyuyor bana zerre bu yüzlerini nişanlıyken göstermediler.. annesi sürekli duygusal olarak bence şiddet uyguluyor sürekli yalnız kaldığını (aynı evde yaşıyorduk) ima ediyor ağlıyor sıkıldım diyor vs vs.. neyse biz ev aldık eve geçtik annesinin evi bitmediğinden bizimle geldi bir müddet yaşama sürem oldu 4 ay. Annesi eşim ve ben zerre cicim ayı yaşayamadan yeni evimde sıfır eşyalarımla birlikte yaşamaya başladık. Ben bu arada sürekli eşime artık yalnız kalmamız gerektiğini evliliğin böyle bişey olmadığını anlatmaya çalışıyorum ama sürekli ya sinir krizi geçiriyor yada çok şiddetli kavgalar ediyor bir sonuç alamıyordum. Eşim Kayınvalideme işten gelirken arar bişeye ihtiyaç var mı diye sorar sanki ben yanlarına taşınmışımda evlenmemiş gibi bir ruh halindelerdi. Annesi yeni evine taşınmadan önce kızını evime misaifr olarak yatılı çağırdı bana sorulmadı. İşten geliyorum kızı kapıyı bana açıyor bana biz geldik deme zahmetine katlanmadan gelmiş yerleşmişler. Bu arada eşim tarafından bunca değersizleştirilmeye duygusal nispetlere artık katlanamadığımdan ilk gün onları ağırladım ve baba evine döndüm onlar bende kalmaya devam ettiler sonra kayınvalide evine geçti evimi damımı ayırmam ancak bu şekilde gerçekleşti.
1 ay baba evinde kaldım eşim bu sürede benden habersiz meslek değiştirmek için ankaraya gitti bana zerre sormadan ve sırf annesi ve ablasıyla bu kadar haşır neşir olmak istemediğim için gitmeden önce allah kahretsin böyle evliliği dedi ve mülakatlara gitti ben baba evindeyken ankara dönüşü beni almaya geldi ve affedemediğimden dönmedim.1 ay sonra geldi özür diledi herşeyin farkındayım dedi ve döndüm..
Ama bu seferde başka sorunlar başladı. Annesi sürekli evinin soğuk olduğundan evinde korktuğundan evine kertenkele girdiğinden başka gelinleri övdüğünden biz biyere gezmeye gitsek sıkıldığından oğlunu yanımda sürekli öptüğünden misafirliğe çağırdığımda eşim zorla bizde yatırdığından arkamda sayısızca plan yapıp hep birlikte beni zorla istanbula götürmeye çalıştıklarından dolayı ben böyle bir hayat yaşamak istemediğime karar verdim ve kayınvalidemin çağırdığı düğüne gitmeme gafletinde bulundum eşim tarafından evden kovuldum gece üçe kadar dışarda kaldım. Görümcem kocasının yanında 20 gün anasının yanında 1 ay kalır zerre kendi kayınvalidesine ziyarete gitmez sürekli bu şehre gelir devamlı yemekli ağırlamak zorunda kalırım zerre kabul etmedim eşim sinir krizi geçirdi çantamı doğradı klozeti kırdı beni sindirmeye çalıştı vs.. yaşadığım tam bir rezalet tam bir psikolojik şiddet. Bu arada planı çocuk yapmak istemiyoruz bu arada ama hani yaptıkya adı zeynep olacakmış annesi bakacakmış benim annem bakmayacakmış ben anneme yakın tain isteyemezmişim onun annesine yakın isticekmişim (tek amacı annesi beni beraber yaşatmak sürekli bir arada durmak ayrılamadılar birbirlerinden sürekli görümcede gelecek ben sürekli hizmet peşinde olacam anca yaranırım) ben artık dayanamadım ve en son ki sinir krizinde babamı çağırdım evin tüm halini gördü ve ben boşanma davası açtım adam geldi ağladı ağladı ağladı özür diledi pişmanlıklar beni ikna etti ama ben hiçbirşekilde kayınvalideme gitmedim 4 ay boyunca görümcemlede görüşmedim o da benim ailemle görüşmedi. Kızlar ben yaşadıklarımı unutamadığımı farkettim. Ortada hiçbir sorun yokken kayınvalidemi aradım ve terbiyemi bozmadan açtım ağzımı yumdum gözümü hakkımı helal etmiyorum dedim ve baba evine döndüm.. şimdi boşanma davası açmasını bekliyorum ama açmıyor.. önümü göremiyorum sizce yaşadıklarım çok kötü değil mi neler söylersiniz bu evlilikle ilgili? Ben boşanmayı düşünüyorum ama nasıl olacak hayatım hiç ama hiç bilmiyorum.. desteğinize ihtiyacım var..
