- 12 Aralık 2019
- 17.472
- 54.127
Huniyi taktım geziyorum!
Oğlum 28 aylık. 23 aylıkken filan acayip derecede WC merakı vardı. Üstelik çok fazla pişik oluyordu ve bu sebepten bu merak işimize yaradı. Biz de hazırlık yaptık; süreç içerisinde klozet aparatı, şarkılı lazımlık, basamak, basamaklı klozet aparatı, alıştırma külodu, eğitici kitaplar, portatif lazımlık, dışarıda çiş yapacağı kap filan her bir şeyi aldık ve her gün göreceği şekilde evde bunlara yer verdik. Ne olduklarını anlattık. Neyse, acele etmeyelim dedik ve sonra 25. Ayda kreşe başlattık. Herkes bize “yazı bekleyin, hem kreşe başlama hem bez bırakma olmaz” filan dedi. Hani çocuk birden yeni şeylere alışmakta zorlanmasın diye düşündük.
Nisan-mayıs Kreşe alıştı derken haziranda bez bırakma sürecine girdik. Kreşte Arkadaşları da bez bırakma dönemindeydi. ilk zamanlar tuvaleti geldiğinde söyler ve klozete yapardı. sabahları kuru uyanırdı. Sonra adenovirüse yakalanıp ishal oldu, hastanede yattı ve ishalin de verdiği tutamamayla küloduna kaka yapmaya başladı. Öğretmenleri o dönemde “bez bağlamayın, aklı karışmasın” dedi. Biz de onları dinledik. Burada hata mı yaptık, ishalken beze geri mi dönmeliydik bilmiyorum.
Şu an Yaklaşık 1.5 aydır tuvalet eğitimindeyiz ve oğlum hala küloduna kaka yapıyor. Kakan, çişin var mı diye soruyorum, “yok anne” diyip ardından küloduna yapıyor. (Bu arada şakır şakır konuşuyor. Yani var/yok kavramlarını çok iyi biliyor. Orada bir kavram karmaşası yaşamıyor.) Asla Tuvalete oturmak istemiyor. Altı açıksa Küvete, balkona filan kaka yapıyor.
Artık külot yıkamaktan, külodu çıkartırken kirlendiği için çocuğu yıkamaktan, küvete düşen kakalardan sonra küveti domestoslamaktan bıktım, kaka görmekten nefret ettim. Güzel dille söyledim, olmadı; “bak söylemezsen bez takıcam” dedim, olmadı. Son 2 gündür “söylemezsen bez bağlarım” taktiği işe yarıyordu, bugün o da yalan oldu. Allah var bu süreçte Hiç kızmadım, hiç sesimi yükseltmedim. İlerde bir travma kalmasın diye Hep sabırlı davrandım ama ben de tükendim artık. Gerçekten hayattan soğudum. 2 yaş krizleriyle birlikte Oturup hayatı sorguladığım bir dönemdeyim. Haftaya tatile çıkıcaz ve biliyorum ki ben milyon kere pişman olucam bu olaydan dolayı.
Çocuk hazır mıydı değil miydi kısmını geçtim; Olan oldu artık. şu an asla bez takmıyor. Ben de bu saatten sonra beze dönmem zaten. Çocuğa da bağırmak istemiyorum ama sinirlerim çok bozuldu.
Şu küloda kaka yapma sürecini nasıl yürütebilirim?
Oğlum 28 aylık. 23 aylıkken filan acayip derecede WC merakı vardı. Üstelik çok fazla pişik oluyordu ve bu sebepten bu merak işimize yaradı. Biz de hazırlık yaptık; süreç içerisinde klozet aparatı, şarkılı lazımlık, basamak, basamaklı klozet aparatı, alıştırma külodu, eğitici kitaplar, portatif lazımlık, dışarıda çiş yapacağı kap filan her bir şeyi aldık ve her gün göreceği şekilde evde bunlara yer verdik. Ne olduklarını anlattık. Neyse, acele etmeyelim dedik ve sonra 25. Ayda kreşe başlattık. Herkes bize “yazı bekleyin, hem kreşe başlama hem bez bırakma olmaz” filan dedi. Hani çocuk birden yeni şeylere alışmakta zorlanmasın diye düşündük.
Nisan-mayıs Kreşe alıştı derken haziranda bez bırakma sürecine girdik. Kreşte Arkadaşları da bez bırakma dönemindeydi. ilk zamanlar tuvaleti geldiğinde söyler ve klozete yapardı. sabahları kuru uyanırdı. Sonra adenovirüse yakalanıp ishal oldu, hastanede yattı ve ishalin de verdiği tutamamayla küloduna kaka yapmaya başladı. Öğretmenleri o dönemde “bez bağlamayın, aklı karışmasın” dedi. Biz de onları dinledik. Burada hata mı yaptık, ishalken beze geri mi dönmeliydik bilmiyorum.
Şu an Yaklaşık 1.5 aydır tuvalet eğitimindeyiz ve oğlum hala küloduna kaka yapıyor. Kakan, çişin var mı diye soruyorum, “yok anne” diyip ardından küloduna yapıyor. (Bu arada şakır şakır konuşuyor. Yani var/yok kavramlarını çok iyi biliyor. Orada bir kavram karmaşası yaşamıyor.) Asla Tuvalete oturmak istemiyor. Altı açıksa Küvete, balkona filan kaka yapıyor.
Artık külot yıkamaktan, külodu çıkartırken kirlendiği için çocuğu yıkamaktan, küvete düşen kakalardan sonra küveti domestoslamaktan bıktım, kaka görmekten nefret ettim. Güzel dille söyledim, olmadı; “bak söylemezsen bez takıcam” dedim, olmadı. Son 2 gündür “söylemezsen bez bağlarım” taktiği işe yarıyordu, bugün o da yalan oldu. Allah var bu süreçte Hiç kızmadım, hiç sesimi yükseltmedim. İlerde bir travma kalmasın diye Hep sabırlı davrandım ama ben de tükendim artık. Gerçekten hayattan soğudum. 2 yaş krizleriyle birlikte Oturup hayatı sorguladığım bir dönemdeyim. Haftaya tatile çıkıcaz ve biliyorum ki ben milyon kere pişman olucam bu olaydan dolayı.
Çocuk hazır mıydı değil miydi kısmını geçtim; Olan oldu artık. şu an asla bez takmıyor. Ben de bu saatten sonra beze dönmem zaten. Çocuğa da bağırmak istemiyorum ama sinirlerim çok bozuldu.
Şu küloda kaka yapma sürecini nasıl yürütebilirim?