Arkadaşlar herkese merhaba.
Bu platformu daha çok bilgilenme amaçlı kullanıyordum. Pasif takip edenlerdenim yani.
Ama artık o kadar daraldim ki basedemiyorum bu psikoloji ile.
3 ay 1 haftalık bir kızım var. İkinci çocuğum. İkinci çocuğu düşünmüyorduk. Korunurken hamile kaldım. Eşim çocuğu fazla istemedi, bende kararsız kaldım. Ama sonunda doğurmaya karar verdim.
Belki de eşime rağmen bu kararı vermek beni baştan beri psikolojik olarak yordu.
Her neyse kızımı 38. Hafta da sezeryanla doğurdum. Ama solunum yetmezliği sebebiyle 1 hafta küvezde kaldı. Şimdi diyeceksiniz ne var bunda. Ben bayağı bir panik oldum.
Küvezden çıktı eve geldik. Başlarda herşey iyiydi. 3-4 hafta civarı kovid geçirdim. Tamda bebeğin gaz sancıları başladığı dönem. Çok zorlandım. Bütün hucrelerimle yatmak isterken bebeğe bakma zorundaydım.
Bu arada sütüm yeterli olmadığı için mama başladık. Bu kovid sürecinde bebeğim memeyi reddetmeye başladı. Ama ben uyurken filan vermeye devam ettim.
Bebek beni emerken kıvranıyordu. Karnından yada bagirsaklarindan sesler geliyordu.
Bebeğe mama vermek çok içime sinmese de kabullendim mecburen.
Gelelim asıl hususa. Yaklaşık 2 haftadır bebeğim biberonu da almamaya başladı. Azmettim enjektörle filan vermeye çalıştım. Yalnız artık onu da almıyor, diliyle itiyor, püskürtuyor. Buununla birlikte gaz sancıları da azalmadı aksine daha çok arttı. Ben gaz sancısindan ötürü beslenme reddi yaptığını düşünüyorum.
Ve ben sürekli çocuğum aç kalıyor paniği hâlindeyim. Geceleri uyuyamıyorum belki uyku sersemi biberonu alır diye. Yoğun endişe yaşıyorum.
Doktora götürdüm. Kan idrar kaka tahlili istedi
Kan verdim ama diğerlerini veremedik daha.
Ve tüm bu duygularla boğuşurken psikolojik olarak çok yalnızım. Diğer kızıma da iyi annelik yapamıyorum.
Arkadaşlar ne olacak bu bebeğin hali. Çok huzursuz, acı çekiyor, iştahla yemiyor. Ve ben hiç bir şey yapamıyorum.
Çok yoruldum, bebeğe bir şey olacak kaygısından. Dayanamıyorum ama iki evladım var.
Çok uzattım ama direnmeye çalışırken daha çok batiyorum sanki.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim. Belki sizin bir fikriniz yada oneriniz olur. Yaşadığım aşırı kaygı beni tüketti.
Bu platformu daha çok bilgilenme amaçlı kullanıyordum. Pasif takip edenlerdenim yani.
Ama artık o kadar daraldim ki basedemiyorum bu psikoloji ile.
3 ay 1 haftalık bir kızım var. İkinci çocuğum. İkinci çocuğu düşünmüyorduk. Korunurken hamile kaldım. Eşim çocuğu fazla istemedi, bende kararsız kaldım. Ama sonunda doğurmaya karar verdim.
Belki de eşime rağmen bu kararı vermek beni baştan beri psikolojik olarak yordu.
Her neyse kızımı 38. Hafta da sezeryanla doğurdum. Ama solunum yetmezliği sebebiyle 1 hafta küvezde kaldı. Şimdi diyeceksiniz ne var bunda. Ben bayağı bir panik oldum.
Küvezden çıktı eve geldik. Başlarda herşey iyiydi. 3-4 hafta civarı kovid geçirdim. Tamda bebeğin gaz sancıları başladığı dönem. Çok zorlandım. Bütün hucrelerimle yatmak isterken bebeğe bakma zorundaydım.
Bu arada sütüm yeterli olmadığı için mama başladık. Bu kovid sürecinde bebeğim memeyi reddetmeye başladı. Ama ben uyurken filan vermeye devam ettim.
Bebek beni emerken kıvranıyordu. Karnından yada bagirsaklarindan sesler geliyordu.
Bebeğe mama vermek çok içime sinmese de kabullendim mecburen.
Gelelim asıl hususa. Yaklaşık 2 haftadır bebeğim biberonu da almamaya başladı. Azmettim enjektörle filan vermeye çalıştım. Yalnız artık onu da almıyor, diliyle itiyor, püskürtuyor. Buununla birlikte gaz sancıları da azalmadı aksine daha çok arttı. Ben gaz sancısindan ötürü beslenme reddi yaptığını düşünüyorum.
Ve ben sürekli çocuğum aç kalıyor paniği hâlindeyim. Geceleri uyuyamıyorum belki uyku sersemi biberonu alır diye. Yoğun endişe yaşıyorum.
Doktora götürdüm. Kan idrar kaka tahlili istedi
Kan verdim ama diğerlerini veremedik daha.
Ve tüm bu duygularla boğuşurken psikolojik olarak çok yalnızım. Diğer kızıma da iyi annelik yapamıyorum.
Arkadaşlar ne olacak bu bebeğin hali. Çok huzursuz, acı çekiyor, iştahla yemiyor. Ve ben hiç bir şey yapamıyorum.
Çok yoruldum, bebeğe bir şey olacak kaygısından. Dayanamıyorum ama iki evladım var.
Çok uzattım ama direnmeye çalışırken daha çok batiyorum sanki.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim. Belki sizin bir fikriniz yada oneriniz olur. Yaşadığım aşırı kaygı beni tüketti.