Arkadaşınızın çocuğunu uyarması lazım.Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.
Arkadaşınızın çocuğunu uyarması lazım.
Ne kadar ilginç aynı durumdayız, aile dostumuzun kızı 4 yaşında benim de oğlum 14 aylık , bir çok kez aynı durumları yaşadık , en son hep birlikte tatile gitmek gibi bir hataya düştük :))) en küçük örneği masada yemek yerken oğluma bebek şarkısı açtım , arkadaşımızın kızıda o izlemesin , ona yemek vermeyin , elinden alın onu diye bas bas bağırdı , masadaki bardakları yere fırlatma derecesine geldi , büyük konuşmuyorum demiyorum evet büyük konuşuyorum çünkü 11 yaşında bir kızım daha var , 2 yaş sendromu yok 3 yaş sendromu hikaye , kesinlikle yetiştirme tarzı başka da bir şey değil ve şımarık çocuğa asla tahammülüm yok , yenidoğan bebek değil 4 yaşında kreş yaşında bir çocuk yapmadan etmeden anlamalı , ben annesine bşr daha görüşmek istemediğimin mesajını verdim sizde öyle yapın ,bebekleriniz kendi yaşıtları ile oynasınArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.
Güncelleme: 6. sayfada
Ne kadar ilginç aynı durumdayız, aile dostumuzun kızı 4 yaşında benim de oğlum 14 aylık , bir çok kez aynı durumları yaşadık , en son hep birlikte tatile gitmek gibi bir hataya düştük :))) en küçük örneği masada yemek yerken oğluma bebek şarkısı açtım , arkadaşımızın kızıda o izlemesin , ona yemek vermeyin , elinden alın onu diye bas bas bağırdı , masadaki bardakları yere fırlatma derecesine geldi , büyük konuşmuyorum demiyorum evet büyük konuşuyorum çünkü 11 yaşında bir kızım daha var , 2 yaş sendromu yok 3 yaş sendromu hikaye , kesinlikle yetiştirme tarzı başka da bir şey değil ve şımarık çocuğa asla tahammülüm yok , yenidoğan bebek değil 4 yaşında kreş yaşında bir çocuk yapmadan etmeden anlamalı , ben annesine bşr daha görüşmek istemediğimin mesajını verdim sizde öyle yapın ,bebekleriniz kendi yaşıtları ile oynasın
Merhaba,Bugün arkadaşımı aradım, onun için önemli bir gündü.
Ortak tanıdığımız bir arkadaşımızın kızıyla kendi kızı kavga etmiş, onlar çok daha yakın oldukları için sık sık görüşüyorlar ve arkadaşım çocuğunun diğerinden etkilendiğini söylüyordu yaklaşık 1 yıldır.
Dinledikten sonra “daha önce söylediğim gibi, çok görüştürme zaten oynamıyorlar kavga etmekten, yerinde olsam görüştürmem açıkçası, çocuğum sürekli ağlayacaksa neden zorla görüşeyim” dedim.
Açıkçası biraz kendisine laf dokundurduğumu anladı, niyetim de o şekildeydi.
Sonra kızı benimle konuştuğunu anlayınca oğlumun adını söyleyip “onlara gidelim, özledim” dedi, arkadaşım “hava güzel, parka gidelim” dedi. Park havamda değilim hiç belim ağrıyor çok dedim ama eve de davet etmedim açıkçası.
Muhtemelen arkadaşım durumu düşünüp beni anlamıştır, kırılacağını düşünmüyorum. Diğer çocuğu anlatırken fikrimi beyan etmem aydınlatma yaşattı bence ona.
Yorum yapan arkadaşlara çok teşekkür ederim
Merhaba,
Tüm yorumları okuamadim benim de size şöyle bir önerim olacak.
Bütün hayatınız boyunca yavrularınizi üzen veya kıran cocuklardan uzak tutamayacaksiniz maalesef. O nedenle bu problemi arkadaşınız ile iş birliği yaparak cozmenizi tavsiye ederim. Sizin söylediğiniz gibi hepsi çocuk ve yetiştirilme tarzı çok önemli.
Örneğin onlar size geldiğinde veya siz gittiginizde çocuklar bir arada oynarken bu tip kriz anlarında oyunlastirarak siz de onlara katılın. Olumsuz enerjiyi regule ederek ortadan kaldırın. 4 yaşında ki çocuk tek ise paylaşmayı bilmiyordur. O bu vesile ile paylaşmayı öğrenir sizin kuzjlariniz da kriz anlarında duyguların nasıl yonetilebilecegini.
4 yaşındaki kuzu sizin kuzucuklar için özledim diyebiliyorsa aralarına mesafe koymadan önce bir kez daha düşünün derim ben. Bu fikrim son guncellemenizde ki arkadaşınızın tutumundan kaynaklı.
İkizleriniz sosyal olsa bile farklı bir çocuk onlara çok farklı tecrübeler katacaktır. Siz ucunu yalnız birakmayin gözünüz hep üzerlerinde olsun ama onlara caktirmayin.
4 yasinda ki kuzunun annesi gerektiğinde uyarsaydi bence de sorun olmazdi. Ama ben de hayatlari boyunca koruyamiycam nasilsa deyip bu duruma maruz birakmam. Hayati boyunca onu üzen durumlarla, insanlarla elbette karsilasicaklar. Ama beni bu yaşta her gorustugumde üzecek arkadasim olsa görüşmeyi keserim. Neden küçücük bebeklere bunu sistematik olarak yasatayim ki, yaslari denk olsa bi derece, ama o yasta cocuga bebekken karsi koymalari da mümkün degil. Kendim icinde olmak istemediğim, secim yapabilecegim durumlar icin, bebeklerimi de maruz bırakmamayi secerim ben şahsen.Merhaba,
Tüm yorumları okuamadim benim de size şöyle bir önerim olacak.
Bütün hayatınız boyunca yavrularınizi üzen veya kıran cocuklardan uzak tutamayacaksiniz maalesef. O nedenle bu problemi arkadaşınız ile iş birliği yaparak cozmenizi tavsiye ederim. Sizin söylediğiniz gibi hepsi çocuk ve yetiştirilme tarzı çok önemli.
Örneğin onlar size geldiğinde veya siz gittiginizde çocuklar bir arada oynarken bu tip kriz anlarında oyunlastirarak siz de onlara katılın. Olumsuz enerjiyi regule ederek ortadan kaldırın. 4 yaşında ki çocuk tek ise paylaşmayı bilmiyordur. O bu vesile ile paylaşmayı öğrenir sizin kuzjlariniz da kriz anlarında duyguların nasıl yonetilebilecegini.
4 yaşındaki kuzu sizin kuzucuklar için özledim diyebiliyorsa aralarına mesafe koymadan önce bir kez daha düşünün derim ben. Bu fikrim son guncellemenizde ki arkadaşınızın tutumundan kaynaklı.
İkizleriniz sosyal olsa bile farklı bir çocuk onlara çok farklı tecrübeler katacaktır. Siz ucunu yalnız birakmayin gözünüz hep üzerlerinde olsun ama onlara caktirmayin.
Bebeklerin yanında anneleri olmasa soylediginiz gibi düşünüyorum ben de. Ancak bebeklerin yanında anneleri var 4 yaşında ki yavrunun yaninda da anneleri var. O nedenle ebeveynler bulunduğu ortamlarda çocukları gözlemleyerek yardımcı olmak, olumsuzluklarla başa çıkmayı öğretmek önemli. Neticede büyüdüklerinde yanlarında olamadigimiz zamanlar oluyor ve zaman zaman kendinden büyük çocuklar zorbalık yapıyor. (Bir de hanımefendinin mesajında 4 yaşındaki çocuğun aşırı bir zarar verici etkisi olmadığını anladım vurma, cimdikleme vb. normal çocuk olduğunu dusunerek yorumladım. "Bazı" çocuklara ebeveny bile olsa yanında kesinlikle sinir konmalı)4 yasinda ki kuzunun annesi gerektiğinde uyarsaydi bence de sorun olmazdi. Ama ben de hayatlari boyunca koruyamiycam nasilsa deyip bu duruma maruz birakmam. Hayati boyunca onu üzen durumlarla, insanlarla elbette karsilasicaklar. Ama beni bu yaşta her gorustugumde üzecek arkadasim olsa görüşmeyi keserim. Neden küçücük bebeklere bunu sistematik olarak yasatayim ki, yaslari denk olsa bi derece, ama o yasta cocuga bebekken karsi koymalari da mümkün degil. Kendim icinde olmak istemediğim, secim yapabilecegim durumlar icin, bebeklerimi de maruz bırakmamayi secerim ben şahsen.
Bebeklerin yanında anneleri olmasa soylediginiz gibi düşünüyorum ben de. Ancak bebeklerin yanında anneleri var 4 yaşında ki yavrunun yaninda da anneleri var. O nedenle ebeveynler bulunduğu ortamlarda çocukları gözlemleyerek yardımcı olmak, olumsuzluklarla başa çıkmayı öğretmek önemli. Neticede büyüdüklerinde yanlarında olamadigimiz zamanlar oluyor ve zaman zaman kendinden büyük çocuklar zorbalık yapıyor. (Bir de hanımefendinin mesajında 4 yaşındaki çocuğun aşırı bir zarar verici etkisi olmadığını anladım vurma, cimdikleme vb. normal çocuk olduğunu dusunerek yorumladım. "Bazı" çocuklara ebeveny bile olsa yanında kesinlikle sinir konmalı)
Arkadaşınız destek olursa siz de bir araya gelmeleri konusunda destekleyin arkadaşınız destek olmazsa mesafe koyun en iyisi. Bile isteye zarar verebilecek bir çocukla elbette yavrularınizi buna maruz bırakmamalısınız. Umarım problem olumlu çözüme kavuşur.Yanlarındayız tabii ama mesela çocuk odasına gidiyorlar birkaç dakikalığına, oyuncak alıp mutfağa geçiyorlar, yakalamaca oynuyorlar. Öyle bir odanın içinde kalmıyorlar, arkalarından koşmak da pek olası olmuyor o sırada.
Zarar vermeye çalıştığı olmuştu aslında yazmıştım, kızımı itmeye çalıştı, ilk arabamla da oğlanın ayağının üstünden geçmeye çalışmıştı. Tepemi attıran noktalardan biri de o olmuştu.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?