Detaylı yazmasanız da buradaki çoğu kadın olarak sizi çok iyi anladık. Önce size kocaman sarılıyorum ve buna benzer her konu başlığında olduğu gibi ne kadar fazla olduğumuzu tekrar görüp şaşırıyorum.
Benim de bu konu ile ilgili konu başlıklarım var. Sürecimiz biraz farklı fakat sonuçlarımız çok benzer. Ben de ailenin en büyük kızı olarak annesi tarafından başarıları hiç takdir edilmeyen, sanki zaten yapmak zorunda olduğum için yaptığım dillendirilen, sürekli fiziksel ve psikolojik şiddet gören (psikolojik lohusalığımda bile devam etti), evlat ayrımına bile şahitlik etmiş şekilde büyüdüm. Bunların yanında güzel çocukluğum da vardı tabii ama bazı detaylar keşke olmasaydı diyorum her seferinde. En son lohusalığımdan başlayarak annem ve onun anlattıklarıyla babam benimle 8ay konuşmadılar. Bebeğim 8 aylık olunca pişman olup aramaya karar verdiler. Şu an kızım 2,5 yaşında ama bu olayı asla kafamdan atamıyorum. Bu olayla birlikte aramız asla eskisi gibi olmadı, olamaz da çünkü beklediğim özürü dilemedi. Yaptığı yanlıştı, herkes bunun farkında hatta kendisi de farkında ama özür dilemedi. Konu ayrıca detaylı olarak konuşuldu sayfamdan bakabilir merak edenler.
Buradan şuna bağlayacağım. Evet annelerimiz zor günler geçirdi ve bu yüzden travmalar yaşadık ama şu anda bunu düzeltmek için çabası olan anne var mı? Mesela otursak tüm çocukluğumuz üzerine konuşsak, ya da annem lohusalığımda en zor günlerinde beni manevi olarak yalnız bıraktığı ve babamı da benden uzaklaştırdığı için özür dilese, evet sizi sürekli dövüyordum çünkü sebepleri şu şu dese, af dilese her şey çok daha iyi olmaz mı? Biz kendi kendimize bunu yapamıyoruz belli ki.. kim kolayca affeder ki? Ben edemiyorum. Ama o karşıma geçip anlatsa neden affetmeyeyim?
Siz de iletişim kurabilirseniz annenizle iletişim kurup onunla çözmeye çalışın bence. Ben kuramadım ve eski anne kız ilişkimiz yok artık. Diğer türlüsünü (kitaplar okumak, insanlarla paylaşmak, vs.) ben denedim, okyanusta yüzüp karaya varmak kadar zor geldi bana. Yoruldum. Belki size de faydalı olur.