Annenin duygusal yokluğu

lemonicecream .!.:

Evet sınır çizmek zor oluyor. Annem benim varlığıma o kadar alışmış, beni terapist/dert ortağı rolüne o kadar inandırmış ki başka bir anne-kız ilişkisi inşa edemedik bile. Çünkü başka bir ilişki tarzını o istemiyor. Diyeceksiniz ki annen sana gelip dertlerini anlatmasın mı? Kızlar büyüdükçe annelerinin arkadaşı olmaz mı? Benim açımdan bu, annemin dertlerine üzülmek, beni dinlemediğinde ona daha da kızmak ve hatta bazen onun annesine dönüşmek anlamına geliyordu. Ondan kendimi uzaklaştırmaya çalıştıkça hırçınlaştı. Zamanla daha soğuk, garip bir hal aldı ilişkimiz. O hala ilişkimizin iyi olduğunu düşünüyor olabilir çünkü ona hayır demek, ona karşı kendim gibi olmak benim için çok zor.
Gerçekten dediğiniz gibi… Onlar hayattan çektikleri gibi o kuyuya çekiliyor hissi oluşuyor bir süre sonra. Çünkü onun yaşadığı bütün duygusal yükler size de etki ediyor. En azından ben öyle hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tabi ki dert ortağı olurum ; ama dahangeçem hafta bir farkındalık oldu bir dk ya dedim kardeşlerime karşi hiç böyle değil 7 yaşındaki ben yetişkin gibiydim onun gözünde ; ama şimdi yetişkin yaşındaki kardeşimin çok hassas kırılgan naif onum gözünde ..
Zaten olayların bu noktaya gelmesi böyle ufal tefek şeyler de değil ; dediğim gibi çocukken yaşadığım trajedileri Şuan şu yaşımda kaldıramam , o küçük bana ulaşıp sarılmak ben yanındayım üzülme demek filan istiyorum ; umarım bu tarz şeyleri hiç bir kız yaşamaz çünkü yineliyorum anneyle güzel bağ kuran kızlar hayata 10 0 önde başlıyor

winterland1 .!.:

Merhabalar ; kimine göre basit kimine göre bir insanın yaşayacağı en büyük ızdıraplarından birisi …
32 yaşındayım ; son yıllarda devamlı üzerinde düğündüğüm bir çözüm bulamadığım ; devamlı depresif hallerim , özgüvensizliğim , kaygılı anksiyetemi bir insan olmam , iç dünyamda bunları yaşarken dışarıya hep olumlu ; güllük gülistanlık tablolar çizmem herşeyin özünde var olan annemle kurmam gereken bağı çocukluktan itibaren kuramamış olmam …
En büyük çocuğum ; yaşadığım şartlarda ne güzel bir çocukmuşum ben dediğim bir çocukluğum var şöyle ki problemli bir aile ortamında en büyük çıcuk oldum ve Şuan anladığım kadarıyla büyük bir çocukluk depresyonu yaşamışım aslında; ama hep eleştirilen , yetişkin gibi görülen o şekilde muamele gören çok büyük dramlar değil ama annesinin stres topu olmuş bir çocuğum ; ve büyüdükçe hayatımız normale girdikçe kardeşilerime öz çocuğu bana ise anneme tepkisel yaklaşmam dolayısıyla devamlı eleştirel ; devamlı laf söyleyen ; yüzüme yapamadığı için gıyabımda böyle davranan bir annem var . Buraya en Kabataslak haliyle yazdım a a bu ilişkinin düzeleceğine dair en ufak bir umudum kalmadı ; kendimi nasıl onarabilirim bilmiyorum . Şunu da belirtmek istiyorum bunların hepsi bende anne olduktan sonra şu yüzüne çıktı . Biniyorum ben nasıl bir anne olurım o hatayı yapmamak için . Nasıl onarabilirim kendimi gerçekten çok iyi önerilere ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

Merhaba.
Üyeliğim olmasına rağmen üyeliğimi kullanmayan düzenli bir okuyucuyum. Konunuzu okuduktan sonra yazma ihtiyacı hissettim, günün birinde benzer bir konu açmak istediğim için de olabilir.
Annem psikolojik rahatsızlıkları olan bir kadın. Ben bunu üniversiteye geçene kadar kabullenemedim. Psikoloğum. Psikoloji okurken ailemizin ne kadar parçalanmış olduğunu, düzgün bir ebeveyn-çocuk ilişkisi geliştiremediğimizi fark etmiş oldum.
Başlarda anneme çok kızıyordum, çok kötü günler yaşadık. Yine de bir tarafım onu çok seviyor, bir diğeri çok kırgın ve kızgın kalıyordu.
Sonrasında annemin normal olmadığını, yaşadıklarımın ve hissettiklerimin benimle alakalı olmadığını anladım. Bu beni serbest bıraktı diyebilirim. Anneme karşı toleransım arttı, mazur gördüm, daha sakin kalabildim. Buna rağmen ilişkimiz benim alttan alışımla da düzelmedi. Eskisinden iyi olsak da yine takacak bir şey, huysuzlanacak bir konu, söyleyecek bir söz buluyordu.
Ve binbir yolla ilaç tedavisine başlattık.
Şimdi ise kanatsız bir melek gibi, hatta öyle ki çok unutkanlaştı, saflaştı, yavaş konuşmaya başladı. Bunu görmek beni daha çok üzüyor. Şu an evimde, benimle kalıyor. Beraber rahatça oturup sohbet edebilsekte alışkın olduğum kişi yok karşımda. Bu durum ideal ancak şimdi hem kendimi suçluyorum hem de çok üzülüyorum. Eğer annem ihtiyacı olan tedaviyi alabilseydi normal bir çocukluğum olabilirdi. Eğer ona çok kızmak yerine daha fazla çabalasaydım hayatımı çabucak değiştirmek zorunda kalmazdım. Uzun süre görüştüğüm sevgilimle aniden evlenme kararı aldık ve evlendik. Evliliğimden ve eşimden çok memnunum ancak bunu evimden kaça kaça yapmak istemezdim. Hayatımın birkaç yılını daha farklı yaşayabilirdim.
Sadece yazmak istedim, duygusal olarak yok olan bir anne sorunsuz olamaz. Kimseye sorun tespit etmelisiniz demiyorum, ama bazı şeyleri kesinlikle ardınızda bırakmanız gerekiyor.

winterland1 .!.:

Merhabalar ; kimine göre basit kimine göre bir insanın yaşayacağı en büyük ızdıraplarından birisi …
32 yaşındayım ; son yıllarda devamlı üzerinde düğündüğüm bir çözüm bulamadığım ; devamlı depresif hallerim , özgüvensizliğim , kaygılı anksiyetemi bir insan olmam , iç dünyamda bunları yaşarken dışarıya hep olumlu ; güllük gülistanlık tablolar çizmem herşeyin özünde var olan annemle kurmam gereken bağı çocukluktan itibaren kuramamış olmam …
En büyük çocuğum ; yaşadığım şartlarda ne güzel bir çocukmuşum ben dediğim bir çocukluğum var şöyle ki problemli bir aile ortamında en büyük çıcuk oldum ve Şuan anladığım kadarıyla büyük bir çocukluk depresyonu yaşamışım aslında; ama hep eleştirilen , yetişkin gibi görülen o şekilde muamele gören çok büyük dramlar değil ama annesinin stres topu olmuş bir çocuğum ; ve büyüdükçe hayatımız normale girdikçe kardeşilerime öz çocuğu bana ise anneme tepkisel yaklaşmam dolayısıyla devamlı eleştirel ; devamlı laf söyleyen ; yüzüme yapamadığı için gıyabımda böyle davranan bir annem var . Buraya en Kabataslak haliyle yazdım a a bu ilişkinin düzeleceğine dair en ufak bir umudum kalmadı ; kendimi nasıl onarabilirim bilmiyorum . Şunu da belirtmek istiyorum bunların hepsi bende anne olduktan sonra şu yüzüne çıktı . Biniyorum ben nasıl bir anne olurım o hatayı yapmamak için . Nasıl onarabilirim kendimi gerçekten çok iyi önerilere ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

Bunun ayni versiyonu hatta dayakli versiyonu bende var. Babaannenin beni evladi olarak benimsemesiyle baslayan surec babanin hep sehir disinda olmasiyla ilerlemis. Babaanne ölünce ve annenin de erkek cocuk aski bi erkek kardesle taclaninca annesiz babasiz evin hizmetcisi yetiskin cocuk olup cikivermistim. Bende tahammul edilmeyen ne varsa cocuklarimda tahammul sinirlarimi zorluyo. Aglayan cocuklar kadar zorlandigim baska bisey yok cunku hatirliyorum ki annem kemikli ellerinim tersiyle agzima vurup yut derdi. Aglama yutulabilen biseymis gibi. Terapi bende cok faydali olamadi cunku karsimda yuzlesip omzumdan yuku atabilecegim insanlar yok. Elimden geldigince evlatlarima sarilip bunun benim travmam oldugunu asil katlanamadigimin onlar olmadigini kendime bol bol hatirlatiyorum. Bi de taslanacagim ama beni asil rahatlatan kiymetli evlatlarinin yanlislar surusuyle hapse falan dusup onlari perisan etmesi oldu. Hem cok uzuldum onlara hem de bi yerden rahatladigimi farkettim bu sene. "Karma"

Çok yakın bir arkadaşımda benzer bir sorun oluştu. Aile dışarıdan ultra modern, anne kızının arkadaşlarının bile akıl hocası. Anne çok dominant, iki kardeşler. Kadın erkek çocuğuna çok düşkün. Erkek çocuğuna sürekli ovuluyor. Dışarıdan kız çocuğu da çok seviliyor. Ama evin içi çok farklıymış. Kızın en ufacık başarısızlığı da kıza laf sokuyor. Bir iyilik yapsa evladına sürekli yüzüne vuruluyor. Hem çok başarılı ol hem en iyi kocayı bul baskısı var. Ama en ufacık flortunde o... mu oldun diyor.Kiz inadına kendinden sosyaekonomik gelir seviyesinden dusuk bir adamla evleniyor. Yine de annesini idare ediyor. Gel zaman git zaman herşey kızın hamileligi ile değişti. Önce derin depresyon, anne olmaktan çok korkma, sonra herşeyi analiz etme, en son bir derin depresyon daha lohusalıkta. Kadın kızını naz yapmakla, ta ortaokuldeyken de bilmem ne yaptığını anlatınca kız deliriyor. Ondan sonrası mucize gibi. Cocuğu 2 yaşındayken herşeyi değiştirdi. Annesi önce bocaladi, suçunu kabullenmedi ama kız herkese öyle bir tavır koydu ki. Asla geri adım atmadi. Bebeğini bile annesine tavır koyduktan sonra daha sağlıklı yetiştirmeye başladı. Bizimle ilişkisi bile degisti. Eskiden çok alingandi, şimdi rahat bir tip oldu.En son konuştuğumuzda annesi hiçbir şey diyemiyormus.

Busragl .!.:

Merhaba.
Üyeliğim olmasına rağmen üyeliğimi kullanmayan düzenli bir okuyucuyum. Konunuzu okuduktan sonra yazma ihtiyacı hissettim, günün birinde benzer bir konu açmak istediğim için de olabilir.
Annem psikolojik rahatsızlıkları olan bir kadın. Ben bunu üniversiteye geçene kadar kabullenemedim. Psikoloğum. Psikoloji okurken ailemizin ne kadar parçalanmış olduğunu, düzgün bir ebeveyn-çocuk ilişkisi geliştiremediğimizi fark etmiş oldum.
Başlarda anneme çok kızıyordum, çok kötü günler yaşadık. Yine de bir tarafım onu çok seviyor, bir diğeri çok kırgın ve kızgın kalıyordu.
Sonrasında annemin normal olmadığını, yaşadıklarımın ve hissettiklerimin benimle alakalı olmadığını anladım. Bu beni serbest bıraktı diyebilirim. Anneme karşı toleransım arttı, mazur gördüm, daha sakin kalabildim. Buna rağmen ilişkimiz benim alttan alışımla da düzelmedi. Eskisinden iyi olsak da yine takacak bir şey, huysuzlanacak bir konu, söyleyecek bir söz buluyordu.
Ve binbir yolla ilaç tedavisine başlattık.
Şimdi ise kanatsız bir melek gibi, hatta öyle ki çok unutkanlaştı, saflaştı, yavaş konuşmaya başladı. Bunu görmek beni daha çok üzüyor. Şu an evimde, benimle kalıyor. Beraber rahatça oturup sohbet edebilsekte alışkın olduğum kişi yok karşımda. Bu durum ideal ancak şimdi hem kendimi suçluyorum hem de çok üzülüyorum. Eğer annem ihtiyacı olan tedaviyi alabilseydi normal bir çocukluğum olabilirdi. Eğer ona çok kızmak yerine daha fazla çabalasaydım hayatımı çabucak değiştirmek zorunda kalmazdım. Uzun süre görüştüğüm sevgilimle aniden evlenme kararı aldık ve evlendik. Evliliğimden ve eşimden çok memnunum ancak bunu evimden kaça kaça yapmak istemezdim. Hayatımın birkaç yılını daha farklı yaşayabilirdim.
Sadece yazmak istedim, duygusal olarak yok olan bir anne sorunsuz olamaz. Kimseye sorun tespit etmelisiniz demiyorum, ama bazı şeyleri kesinlikle ardınızda bırakmanız gerekiyor.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel yazmışsınız

Size ne tavsiye vereceğimi bilemedim ama benzer hatta daha fazlasını yaşamış ve çocuğu oluncada annesini istemeden taklit edip sonradan farkına varan biri olarak yazıyorum.sukur çocuğumla aramdaki bağ düzeldi .annemle aramdaki ne gelince yüzlerce kez hayalimde yuzlestim onla .olanların suçlusu ben değildim beni hiç sevmedi ilgi göstermedi takdir etmedi ve ben bir ömür onun sevgisini kazanmak için ugraşmisim.maddi olarak iki ev parası verdim nerdeyse.degisen birşey olmadı tabiki .sorun ben değildim ki zaten çocuk yaşta evlenmiş bir kadın ve çocuğu olmuş .zor hayatı.herseyin hırsını benden almış ben olmasaydım bosanmasina izin vercekmis ailesi.kabul ettim herşeyi olanların hiçbirinde ana temelinde benim suçum yok .ve üç yıldır görüşmüyoruz hiçbir şekilde.cunku görüssek maddi beklentisi ve kendini benim üzerimden tatmin etmesi devam edecek uzak dursun benden

Ayazpasah .!.:

Size ne tavsiye vereceğimi bilemedim ama benzer hatta daha fazlasını yaşamış ve çocuğu oluncada annesini istemeden taklit edip sonradan farkına varan biri olarak yazıyorum.sukur çocuğumla aramdaki bağ düzeldi .annemle aramdaki ne gelince yüzlerce kez hayalimde yuzlestim onla .olanların suçlusu ben değildim beni hiç sevmedi ilgi göstermedi takdir etmedi ve ben bir ömür onun sevgisini kazanmak için ugraşmisim.maddi olarak iki ev parası verdim nerdeyse.degisen birşey olmadı tabiki .sorun ben değildim ki zaten çocuk yaşta evlenmiş bir kadın ve çocuğu olmuş .zor hayatı.herseyin hırsını benden almış ben olmasaydım bosanmasina izin vercekmis ailesi.kabul ettim herşeyi olanların hiçbirinde ana temelinde benim suçum yok .ve üç yıldır görüşmüyoruz hiçbir şekilde.cunku görüssek maddi beklentisi ve kendini benim üzerimden tatmin etmesi devam edecek uzak dursun benden

Genişletmek için tıkla...

Görüşmemek benim için büyük bir yük yani kaldırabileceğim bir şey değil bu ama biraraya geldikten sonra da bende gerçekten ağır bir depresyon nallıyor herşey gözümün önünde film şeridi gibi geçiyor öyle de bir şey ki hiç susmuyor hep kendini övüyor; kardeşlerim üzerinden yaralıyor çok iyi bir anne olmasıyla gurur duyuyor , anne olduğundan beri vicdan azabım hiç durmadı hep anneliğimi sorguladım ama annem için o kadar kesin ki mükemmel bir anne olduğu ; oturup ona anlatsam şöyle olmuştu böyle olmuştu uyduruyorum gibi kavga çıkarır eminim , kardeşlerimle arası böyle değil birisi çok idare edici ve fedakar ; diğerine de extra özenli annelik yapıyor ; yani hadi sorunları vardı diyorum ama neden sadece bana rakibi düşmano gibi davranıyor ; sevincimi üzüntümü anlatamam saçma sapan yorumlar yapması cümleleri hep aynı o kadar standart ki

Ve evet farkinda olmadan bizler de annemizi taklit ediyoruz kizlar. Cunku oyle gorduk oyle yetistik. Ve bir sure sonra cocuklarimiza da oyle davranmaya basliyoruz.
Bu durumda sucu kendimizde bulmuyoruz ve gecmisi bahane ediyoruz. Travmam var vs vs diye.
Ama annelerimizi cok kolay sucluyoruz. Ki onlarin hayatlari bizimkilerden kat kat zordu.
Sucu gecmise atmak kolaya kacmak bence.
Biz zor olani yapalim. Yaralarimizi sarip annelerimizi affedelim.

winterland1 .!.:

Görüşmemek benim için büyük bir yük yani kaldırabileceğim bir şey değil bu ama biraraya geldikten sonra da bende gerçekten ağır bir depresyon nallıyor herşey gözümün önünde film şeridi gibi geçiyor öyle de bir şey ki hiç susmuyor hep kendini övüyor; kardeşlerim üzerinden yaralıyor çok iyi bir anne olmasıyla gurur duyuyor , anne olduğundan beri vicdan azabım hiç durmadı hep anneliğimi sorguladım ama annem için o kadar kesin ki mükemmel bir anne olduğu ; oturup ona anlatsam şöyle olmuştu böyle olmuştu uyduruyorum gibi kavga çıkarır eminim , kardeşlerimle arası böyle değil birisi çok idare edici ve fedakar ; diğerine de extra özenli annelik yapıyor ; yani hadi sorunları vardı diyorum ama neden sadece bana rakibi düşmano gibi davranıyor ; sevincimi üzüntümü anlatamam saçma sapan yorumlar yapması cümleleri hep aynı o kadar standart ki

Genişletmek için tıkla...

Bende de bunlar vardı onla görüşmek daha ağır yük olmaya başladı benim için.mesafe daha iyi benim size tavsiyem

Okudugum her mesajda mesaj sahibine sarilasim geliyor. Aslinda ne kadar kalabaligiz benzer duygulari hisseden benzer sekilde buyumus olan.
Benden 22ay kucuk wrkek kardesim var. bizimkiler cocuklari bolusmusler. Benimle babam ilgilendi. Kardesimle annem. Ben hep anne duygusalliginin, paylasiminin yoklugunu hissettim. Kardesime sevgi, destek gosterdikce kendimi daha sevilmeyen hissettim. Annemden hep uzak oldum. Annem de bana hep uzak davrandi. Ogluna sarilir kucaklardi ben evlenene kadar hic yakinlik gostermedi. Evlendikten sonra sanki onun rakini olmaktan ciktim ya da belki onun kademesine geldim gibi bana daha iyi davranmaya basladi.
Ben duvarlar ordum. Cok gucluyum guya. Sosyal olarak yalnizim. Arkadaslik kuramiyorum. Beni annem bile aramiyor, annem bile benimle sohbet etmiyor, benimle paylasimda bulunmiyor, baskalari neden bulunsun diye dusunuyorum.
Bu yuzden telefonumdan instagram, facebook ne varsa kaldirdim. Kizlarimla vakit geciriyorum. 4 yasindan beri kizimi karsima alip sohbet wtmeye calisiyorum. Kizlarima hep cok dwgerli, kiymetli olduklarini soyleyip onlara bol bol sariliyorum. Elbet hatalari olan bir anneyim ama cocuklarimin sevildiklerini ruhlarina kazimak istiyorum.

Ben de anne olduktan sonra kendi çocukluğunu temize çekenlerdenim. Bunca yıl nasıl saklandı bu düşünceler kafamın içinde gerçekten çok şaşırıyorum bazen. Anneme anlatsam asla beni anlayacağını sanmıyorum. Yıllar geçtikçe alınganlığı daha da arttı, bu yeni bir kriz çıkarmaktan başka bir işe yaramaz ne yazık ki.. umarım kendi çocuğumu manipüle edip, travmalar yaşatıp, kalbinde derin bir kırıkla büyümesine sebep olmam. En büyük dileğim onun hayatında keşke ile başlayan bir cümlenin içinde geçmemek. İyi ki’lerle beni ansın isterim.

denizasiriyol .!.:

Ben de anne olduktan sonra kendi çocukluğunu temize çekenlerdenim. Bunca yıl nasıl saklandı bu düşünceler kafamın içinde gerçekten çok şaşırıyorum bazen. Anneme anlatsam asla beni anlayacağını sanmıyorum. Yıllar geçtikçe alınganlığı daha da arttı, bu yeni bir kriz çıkarmaktan başka bir işe yaramaz ne yazık ki.. umarım kendi çocuğumu manipüle edip, travmalar yaşatıp, kalbinde derin bir kırıkla büyümesine sebep olmam. En büyük dileğim onun hayatında keşke ile başlayan bir cümlenin içinde geçmemek. İyi ki’lerle beni ansın isterim.

Genişletmek için tıkla...

Ne iyi anlıyorum sizi ; rabbim bizlerin yoluna ışık tutsun ; gerçekten başka türkü anneyle kurulamayan sağlıklı iletişimin telafisi olmuyor

İnanın 30 yaşıma kadar tel ben böyleyim zannederdim bu yüzden kendimi suçlardım

winterland1 .!.:

Ne iyi anlıyorum sizi ; rabbim bizlerin yoluna ışık tutsun ; gerçekten başka türkü anneyle kurulamayan sağlıklı iletişimin telafisi olmuyor

Genişletmek için tıkla...

Bence bilerek de yapmadı, yapmadılar. Bir çocuk dünyaya getireyim de hayatını zehir edeyim diyen anne yoktur ya da bir elin parmakları kadardır. Öyle görmüşler büyük ihtimal, öyle de devam ettiler. Benim çocukluğumda çocuğun da bir psikolojisi olduğu düşünüyorum da kimin umurundaydı ki. Okuyup, kendimizi geliştirmemiz, aynı hatalara düşmememiz gerek.

Ahhh o kadar içim yandıki okuyunca kızım doğunca ben de sorgular oldum ve inanın o kadar ani ve değişik bir aydınlanma yaşadımki. Bazı şeyler affedilebilir geçici ihmalkârlıklar, ilgisizlikler ama sevgisizliği kabul edemiyorum. Çünkü o kadar ilgisiz, sevgisiz, paylaşımsız büyütülmüşüm ki ilk eşimle evlendiğimde iletişimimde problem olduğunu anlamıştım. Eşim benimkinin zıddı bir ailede el bebek gül bebek büyütülmüştü. Kuzum doğunca sevgisizliği hissettim, hiç sevilmediğimi şöyleki bir çiçeğe su verip yapraklarını temizleyen konuşanlar çocuklarına karşı dilsiz. Benim bu konudaki sınırım sevgisizlik!

Ben buna katilmayi dusundum ama fiyati 1000loranin uzerinde. Ne dersiniz, sizce deger mi? Daha once hic okuma grubuna katilmadim.

Benimde anne sorunum var çocukluğumda hiç sevgi göstermedi öpmedi sarılmadı başımı pkşanadı tatlı bir söylemedi stres topuydum arada dayak arada eleştiri hakaret sessiz zararsızda bir çocuktum şimdi 35 yslındayım özgüvensiz bir blreyim mutsuzum takıntılı huzursuz bir beynim var bide

Detaylı yazmasanız da buradaki çoğu kadın olarak sizi çok iyi anladık. Önce size kocaman sarılıyorum ve buna benzer her konu başlığında olduğu gibi ne kadar fazla olduğumuzu tekrar görüp şaşırıyorum.

Benim de bu konu ile ilgili konu başlıklarım var. Sürecimiz biraz farklı fakat sonuçlarımız çok benzer. Ben de ailenin en büyük kızı olarak annesi tarafından başarıları hiç takdir edilmeyen, sanki zaten yapmak zorunda olduğum için yaptığım dillendirilen, sürekli fiziksel ve psikolojik şiddet gören (psikolojik lohusalığımda bile devam etti), evlat ayrımına bile şahitlik etmiş şekilde büyüdüm. Bunların yanında güzel çocukluğum da vardı tabii ama bazı detaylar keşke olmasaydı diyorum her seferinde. En son lohusalığımdan başlayarak annem ve onun anlattıklarıyla babam benimle 8ay konuşmadılar. Bebeğim 8 aylık olunca pişman olup aramaya karar verdiler. Şu an kızım 2,5 yaşında ama bu olayı asla kafamdan atamıyorum. Bu olayla birlikte aramız asla eskisi gibi olmadı, olamaz da çünkü beklediğim özürü dilemedi. Yaptığı yanlıştı, herkes bunun farkında hatta kendisi de farkında ama özür dilemedi. Konu ayrıca detaylı olarak konuşuldu sayfamdan bakabilir merak edenler.
Buradan şuna bağlayacağım. Evet annelerimiz zor günler geçirdi ve bu yüzden travmalar yaşadık ama şu anda bunu düzeltmek için çabası olan anne var mı? Mesela otursak tüm çocukluğumuz üzerine konuşsak, ya da annem lohusalığımda en zor günlerinde beni manevi olarak yalnız bıraktığı ve babamı da benden uzaklaştırdığı için özür dilese, evet sizi sürekli dövüyordum çünkü sebepleri şu şu dese, af dilese her şey çok daha iyi olmaz mı? Biz kendi kendimize bunu yapamıyoruz belli ki.. kim kolayca affeder ki? Ben edemiyorum. Ama o karşıma geçip anlatsa neden affetmeyeyim?
Siz de iletişim kurabilirseniz annenizle iletişim kurup onunla çözmeye çalışın bence. Ben kuramadım ve eski anne kız ilişkimiz yok artık. Diğer türlüsünü (kitaplar okumak, insanlarla paylaşmak, vs.) ben denedim, okyanusta yüzüp karaya varmak kadar zor geldi bana. Yoruldum. Belki size de faydalı olur.

winterland1 .!.:

Tabi ki dert ortağı olurum ; ama dahangeçem hafta bir farkındalık oldu bir dk ya dedim kardeşlerime karşi hiç böyle değil 7 yaşındaki ben yetişkin gibiydim onun gözünde ; ama şimdi yetişkin yaşındaki kardeşimin çok hassas kırılgan naif onum gözünde ..
Zaten olayların bu noktaya gelmesi böyle ufal tefek şeyler de değil ; dediğim gibi çocukken yaşadığım trajedileri Şuan şu yaşımda kaldıramam , o küçük bana ulaşıp sarılmak ben yanındayım üzülme demek filan istiyorum ; umarım bu tarz şeyleri hiç bir kız yaşamaz çünkü yineliyorum anneyle güzel bağ kuran kızlar hayata 10 0 önde başlıyor

Genişletmek için tıkla...

İlkokul 1.sınıfa gidiyordum net hatırlıyorum...Çılgınlar gibi bana görümcelerini,kaynanasını anlatıyordu..Gerçi kardeşimede aynı şekilde...Büyüdük tiyee almaya başladık artık onun o anlattıklarını..

Psikolojileri iyi değil...Ben çocuğumla etkinlik,şarkılar,oyuncak dışında yaşına uygun olmayan bişi konuşamam...Şimdi o da beni gördükçe kendi anneliğini düşünüyordur...

Hiç benimle evcilik oynamadın sen dediğimde hiç sevmiyorum öyle seyleri dedıBen bayılırım mesela arabalarla oynamaya bak dedim...Sabırsızmış o...Yani bahaneler bitmez...

Geçmiş geçmişte kaldı diyorum ve ben kendi aileme kendi çocuğuma ve kendi sorunlarımla başederken aileme yansıtmamaya sayesinde çok daha dikkat ediyorum..

Mesela ben yatak,yorgan kusayım sinir krizi geçirirdi..Dün gece çocuğum arka arkaya yatak ,yorgan kustu ben onun alnından öptüm...Rahatla anneciğim,iyi hissedeceksin dedim...Öptüm,narince temizledim..Bir nevi dediğiniz gibi o geçmişteki küçük kızı öptümAncak bu şekilde iyileşiriz

winterland1 .!.:

Merhabalar ; kimine göre basit kimine göre bir insanın yaşayacağı en büyük ızdıraplarından birisi …
32 yaşındayım ; son yıllarda devamlı üzerinde düğündüğüm bir çözüm bulamadığım ; devamlı depresif hallerim , özgüvensizliğim , kaygılı anksiyetemi bir insan olmam , iç dünyamda bunları yaşarken dışarıya hep olumlu ; güllük gülistanlık tablolar çizmem herşeyin özünde var olan annemle kurmam gereken bağı çocukluktan itibaren kuramamış olmam …
En büyük çocuğum ; yaşadığım şartlarda ne güzel bir çocukmuşum ben dediğim bir çocukluğum var şöyle ki problemli bir aile ortamında en büyük çıcuk oldum ve Şuan anladığım kadarıyla büyük bir çocukluk depresyonu yaşamışım aslında; ama hep eleştirilen , yetişkin gibi görülen o şekilde muamele gören çok büyük dramlar değil ama annesinin stres topu olmuş bir çocuğum ; ve büyüdükçe hayatımız normale girdikçe kardeşilerime öz çocuğu bana ise anneme tepkisel yaklaşmam dolayısıyla devamlı eleştirel ; devamlı laf söyleyen ; yüzüme yapamadığı için gıyabımda böyle davranan bir annem var . Buraya en Kabataslak haliyle yazdım a a bu ilişkinin düzeleceğine dair en ufak bir umudum kalmadı ; kendimi nasıl onarabilirim bilmiyorum . Şunu da belirtmek istiyorum bunların hepsi bende anne olduktan sonra şu yüzüne çıktı . Biniyorum ben nasıl bir anne olurım o hatayı yapmamak için . Nasıl onarabilirim kendimi gerçekten çok iyi önerilere ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

Terapi alabilirsin :) onlar değişmesede yaşadığın duruma farklı ve daha geniş bir pencereden bakmana yardımcı olacaktır :)