Annemle normal şartlarda gayet iyi anlaşıyoruz. Ama bazı noktaları, değişmeyen tavırları var çok keskin. Bir anne gibi uysal toparlayıcı davranmak yerine aksini yapıyor. Yapma dediğim söyleme dediğim şeyleri sürekli inatmış gibi tekrarlıyor. Burdan böyle söyleyince basitmis gibi görünüyor. Ama eve gitmek istemiyorum artık. O kadar büyüdü sorunlar. En önemlisi sen neysin daha dün neydin simdi ne oldun gibisinden konusuyır düsünüyor sürekli. Artık problemler erkek arkadasıma bile yansımaya basladı. Bunu cok dert etmiyorum ama anneme artık bir birey oldugumu benimde kurallarım oldugunu ispatlamak istiyorum. 21 yasındayım okulum bitti. hayatıma burnunu soksun istemiyorum. Ben yüz ifadesinden üzüldügünü anlayıp onu mutlu etmek icin neler yapıyorum. Onun böyle davranması canımı sıkıyor. Anne sonucta..