- 15 Aralık 2016
- 252
- 212
- 103
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
