• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Annemle babamın çocuğuma yaptığı..

Izabelya

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
15 Aralık 2016
252
212
103
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
 
Evet çocuğunuz için büyük bir travma ancak babanızdan yıllar boyu şiddet gören biri var anneniz… eminim bir daha böyle bir şeye maruz kalmasa atlatabilir çocuğunuz peki anneniz? Geçmişten gelen öfke olabilir evet ama anneniz bilmem kaç yaşında birinden şiddet görüyor. Babanızdan çocuğunuzu ve annenizi koruyun.
 
Evet çocuğunuz için büyük bir travma ancak, babanızdan yıllar boyu şiddet gören biri daha var anneniz… eminim bir daha böyle bir şeye maruz kalmasa atlatabilir çocuğunuz ancak anneniz? Geçmişten gelen öfke olabilir ancak. Anneniz bilmem kaç yaşında birinden şiddet görüyor. Babanızdan çocuğunuzu ve annenizi koruyun.
Aslında şöyle ki babam anneme şiddet uygulamaz. Vurup kırması eşyalaradır. Ve bu halinin üzerinden yıllsr geçti. Bugün nasıl oldu da böyle bir şey yaşandı bilemiyorum.
Şu an annemi gözüm görmüyor inanın. Çünkü nasıl insanı tahrik ettiğini az çok tahmin ediyorum.
Şu an üzüldüğüm tek kişi yavrum.
 
İnsan 7 sinde ne ise 70 inde de o dur.

Zamanı geri sarma şansınız yok ama covid zamanı gitmeseniz ve çocuğu bırakmasanız da olurmuş sanki.

Anne babanızın yaptığı kesinlikle doğru değil fakat böyle bir durumda ben çocuğu bıraktım diye kendime kızardım sanırım.😔
 
Cocuklar bahane edilerek yikilmayan -sozde- evliliklerin sonucunun en guzel ornegi iste..
Alin bakin; cocuklugu dram dolu bir genc kadin..
Nasil hatirliyor o aslinda en guzel hatirlamasi gereken yillari..
Ve halen halen halen devam ediyor kabusu..
Cocuguna da yansiyarak..
Bosanmak tek gercek cozumdu.
Uygulayan olmadi.
Ama sey diyorduk degil mi?
size soyluyorum evet; 'ay yuva yikmak kolay mi'cılar;
"Cocuk var , cocuklara yazik, ne bosanmasi?
bu yastan sonra, dul basina naparsin?" Vs vs vs
Bunu dikte ede ede insanlara tramva yuklu nesillere vesile oldunuz..
Cok yazik..
 
Cocuklar bahane edilerek yikilmayan -sozde- evliliklerin sonucunun en guzel ornegi iste..
Alin bakin; cocuklugu dram dolu bir genc kadin..
Nasil hatirliyor o aslinda en guzel hatirlamasi gereken yillari..
Ve halen halen halen devam ediyor kabusu..
Cocuguna da yansiyarak..
Bosanmak tek gercek cozumdu.
Uygulayan olmadi.
Ama sey diyorduk degil mi?
size soyluyorum evet; 'ay yuva yikmak kolay mi'cılar;
"Cocuk var , cocuklara yazik, ne bosanmasi?
bu yastan sonra, dul basina naparsin?" Vs vs vs
Bunu dikte ede ede insanlara tramva yuklu nesillere vesile oldunuz..
Cok yazik..
Ah yüreğimi sızlattınız. Bir çocuk annesi babası boşansın ister mi? Ben hep istedim. Yarın öbür gün öpüşüp barışıldı. Ama ben travmaları olan, gece kabuslarla uyanan, yüksek ses fobisi olan bir kadına döndüm.
Ben hiçbirini unutamadım.
 
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Çok üzüldüm. Üzüntünüzü derinden hissettim gerçekten. Çocuğunuz için kaygılanmakta haklısınız. O da bir travma yaşamış ama tüm travmalar derin izler bırakacak diye bir şey yok. Tamir edilebilir şeyler de var. Çocuk kaç yaşında?
3 yaş civarıysa yarın konuşun. “Anneanne ve dede çok bağırmışlar, sen de korkmuşsun. Bu durumda korkman ve üzülmen çok normal. Bu aklına gelince üzülürsen bana sarılabilirsin” şeklinde konuşun. Onun yanında olduğunuzu ve onu koruyacağınızı bilsin.
 
Çok üzüldüm. Üzüntünüzü derinden hissettim gerçekten. Çocuğunuz için kaygılanmakta haklısınız. O da bir travma yaşamış ama tüm travmalar derin izler bırakacak diye bir şey yok. Tamir edilebilir şeyler de var. Çocuk kaç yaşında?
3 yaş civarıysa yarın konuşun. “Anneanne ve dede çok bağırmışlar, sen de korkmuşsun. Bu durumda korkman ve üzülmen çok normal. Bu aklına gelince üzülürsen bana sarılabilirsin” şeklinde konuşun. Onun yanında olduğunuzu ve onu koruyacağınızı bilsin.
Çocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.
Ben bundan sonrası için ne yapacağımı bilemiyorum aslında. Yarın öbür gün çocuğumu anne babamla yalnız bırakabileceğimi sanmıyorum.
 
Çocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.
Ben bundan sonrası için ne yapacağımı bilemiyorum aslında. Yarın öbür gün çocuğumu anne babamla yalnız bırakabileceğimi sanmıyorum.
Anne babanızı silmekten bahsetmişsiniz. Silmeyi düşünüyorsanız onlarla yalnız bırakmak aklınızın ucundan bile geçmemeli bence. Çalışıyor musunuz? Çalışıyorsanız bezli bebekler için de kreşler var
 
Çok haklısın, bencede Birdaha bırakma.
İnsanın karşı tarafa şiddet uygulayacak kadar gözü dönmüşse , etrafındakileri gözü görmez.
Bu sadece senin baban için değil çok kez duyduğum bişey kucağımda çoçuk varken dövüldüm, çoçuğumada vurdu.
Çok kötü bir durum, Birdaha olmayacağının garantisi yok, Allah korusun bir şeyi fırlatırken ya çoçuğun yerde oynarken bir yerine denk gelse o yüzden bırakma derim, sende olabildiğince az görüş bence sonuçta 24 saat kucakda tutamazsın ki tutsan bile kavga anına denk gelebilirsin.
Pisikolojik birşey, şiddete meyilli insanlar, öfke krizleri bunlar gerçekten çok tehlikeli ve sonu gelmeyen durumlar, Allah yardımcın olsun 🙊
 
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
normal her seyi abartmamaya calisirim ama cocugun buna sahit olmasi onun psikolojisi icin cok cok cok kotu bir sey. mutlaka onune gecin, Allah korusun cocuga etkisi olur
 
Annenizi babanızı hayatınız dan silmeseniz de lütfen çocuğunuzu onlarla yalnız bırakmayınız. Çok üzüldüm :(
 
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Yazdıklarınızı okurken ağladım. Bende çok benzer bir aile ortamının içinde büyüdüm ve çocuğunuzunda buna maruz kalmasına nasıl tahammül edemediğiniz en iyi anlayacak biriyim. Bende anneyim mutlu bir evliliğim var çok şükür fakat aramızdaki fark ben aileme maddi anlamda muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Halinize şükür etmeniz için size bir sebep olsun diye yazıyorum. Benim çocuğum yarın bir üniversitenin sınavına girecek ve ben yine altında ezildiğim bir laf duydum yine annemden. Artık bu eziklik evladımada dokunuyor. Bunu kaldıramıyorum. Dualar ile geçireceğim bu gecede söylenen sözü aklımdan çıkaramıyorum ve yatağımda sessizce ağlıyorum. İnanın ne evliliğinin ne güzel evlatlarının mutluluğuna yaşayabiliyorum. Çok gururlu biriyim fakat nasıl gurursuzlaşmak zorunda kaldığımı tahmin edemezssiniz. Yaşayan bir ölü gibiyim. Çocuğunuz sizin gibi bir anne baba ile unutur, siz unutturursunuz yaşananları. Halinize şükür edinki muhtaçlıklar sizi birşeylere birilerine mecbur bırakmıyor
 
Çocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.
Ben bundan sonrası için ne yapacağımı bilemiyorum aslında. Yarın öbür gün çocuğumu anne babamla yalnız bırakabileceğimi sanmıyorum.
11 aylıksa hatırlamaz merak etmeyin. Ben asıl sizin çocukluğunuza üzüldüm.
Kızınız sizin gibi bir annesi olduğu için çok şanslı.
Ben olsam annemi babamı elbette silmem ama çocuğumu da birdaha yalnız başına orada bırakamam sanırım.
 
Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Baban manyak ruh hastası ne olursa olsun 50-60 yaşında hala böyleyse babanla ilişkini kes
 
Of duygusal kargaşanı az çok tahmin edebiliyorum,olanı geriye alamazsın
ama bu da sana veri olsun daha da emanet etmezsin zaten eminim
Sakinles lütfen ☹
 
Bebek yukselen sesten korkmustur,daha cok ufak hatirlayacagini zannetmiyorum ama ben annenize uzuldum.Yıllardır psikolojik siddete maruz kalmis bir insan.En onemlisi de babanızdan bugun fiziksel siddet görmüş.Yaşadığı duygu durumunu,psikilojiisni anlayamazsiniz.Babaniz bu yasta bunlari yapiyorsa gorusmeyin ama anneniz..
Siz de bir annesiniz,nasil zorluklarla cocuklarin buyutuldugunu biliyorsunuz.Silmeniz onu oldukca yıpratır.
 
Aslında şöyle ki babam anneme şiddet uygulamaz. Vurup kırması eşyalaradır. Ve bu halinin üzerinden yıllsr geçti. Bugün nasıl oldu da böyle bir şey yaşandı bilemiyorum.
Şu an annemi gözüm görmüyor inanın. Çünkü nasıl insanı tahrik ettiğini az çok tahmin ediyorum.
Şu an üzüldüğüm tek kişi yavrum.
Belki de siz eşyalara karşı diye biliyordunuz, ama işin aslı öyle değildi ve anneniz size yansıtmadı,sizi üzmek istemedi. Bir anne olarak annenizin böyle bir olaya maruz kalmasını anlamanız gerekir. Torunlar çok kıymetli olur. Belki de anneniz sizden çok daha üzgündür. Ben yanarım yavrum sana, yavrum yanar yavrusuna
 
Konuyu ve diğer yorumlarınızı okuyunca bana ilginç gelen şu oldu: tüm öfkenizi şiddet gören annenize yöneltmişsiniz ve tahrik etmiştir diye onu suçluyosunuz. Şiddeti uygulayan, üstelik torunu annenizin kucağındayken bunu yapan babanız, ama siz demişsiniz ki annemi gözüm görmüyo şuan. Babam yapmazdı, artık değişmişti diye onu fazlasıyla da aklamaya çalışmışsınız. Yanlış anlamayın sadece garip geldiği için ve biraz bu durumu sorgulamanız gerektiğini düşündüğüm için yazdım. Çocukluğunuzda yaşadiklarınızın bi getirisi olarak pek objektif değerlendirme yapamıyosunuz gibi geldi bana. Belki de öyle inanmak istiyosunuzdur, kaldıramayacağınız için. Yani babanızın artık değiştiğine, evdeki durumların düzeldiğine inanmak size iyi geliyodur belki fark etmeseniz de. Bence kendiniz için psikolog yardımı almak çok iyi gelebilir. Ona imkanınız olur mu bilmem ama çocuğunuzu bence kesinlikle onlarla yalnız bırakmayın bir daha.
 
Back
X