- 5 Kasım 2023
- 70
- 14
-
- Konu Sahibi kocabirsacmalik
- #1
ailemle birlikte yaşıyorum 19 yaşındayım ve içimi buraya dökmek, tavsiyelerinizi almak istedim.
annem 55 yaşında, babam da 60. ben annemi bildim bileli bazı zamanlar kahkahalar atan neşeli, dışa dönük, çok konuşan, ne diyeceğini çok düşünmeden söyleyen, pek bir şeyleri kafasına takmayan bir kadın, bazı zamanlar insanları sevmeyen, düşmanlık besleyen (özellikle bu babama karşı) kimseyle görüşmek istemeyen ve sürekli geçmişi düşünen bu nedenle insanları suçlayan biri. bir dönem eskiden psikiyatriste gitmişti kendi isteğiyle ve depresyon demiş doktoru. antidepresan kullanıyordu. iyi hissedince daha da gitmedi. biz bazen bu çok konuşması ve bazı davranışları nedeniyle tekrar gitmesini öneriyorduk babamla hep arada tartışırlar ama sonra araları yine iyi olurdu. biz de onun kişiliği bu diye kabul etmiştik, bazı zamanlar da gayet stabil ve normaldi çünkü. ama sanki artık zaman geçtikçe kötüye gidiyor. geçen sene dayımı kalp krizi nedeniyle kaybettik. ben çocukken de bir diğer dayım da kalp krizi nedeniyle vefat etmişti. genetik bir durumdu kalp rahatsızlığı ailede. geçen haftalarda annem telefonda anneannem ile konuşurken ''ben onun kalp krizinden öldüğüne inanmıyorum, onu zehirlediler. diğerinin de kalpten öldüğüne hiç inanmıyorum başka şeyler var.'' dedi. dün de babamla akşam kınaya gitmişlerdi akrabamızın. ben evdeydim. eve geldiler suratlar asık. sonradan öğrendim, yengem çıkışta annemle vedalaşmak için sarılıp öpmek istersen annem ''git, görüşmek istemiyorum.'' demiş durduk yere aniden. babamın dediğine göreyse annem görüşmek istemiyorum demek yerine ''s. git'' demiş. aralarında da hiçbir sorun yoktu aniden bu şekilde terslemiş yengemi. evde bu konuyu ona sorarken ''istemiyorum, sevmiyorum onları ne görüşeceğim'' dedi. bir dayım da şizofreni hastalığı var ve antipsikotik kullanıyor gerçi annemde ne var bilmiyorum ama onu bu aralar doktora gitmesi için ikna etmeye çalışıyoruz, benimle birlikte gel sohbet edersin sadece diyorum, ben kendimi iyi hissediyorum siz gidin diyor. doktorun geçmişte depresyon nedeniyle yazdığı antidepresan ilacı kullanıyor ama antidepresan ilaç iyi gelmiyor hatta daha da kötü etkiliyor. dünden beri babamla aynı odada oturmuyorlar, biri diğer odada öteki diğer odada, birbirleriyle konuşmuyorlar.
bu arada annemi de babamı da çok seviyorum. ikisi de bana bir kez olsun el kaldırmamış, kötü davranmamış, ilgilenmiş kişiler. ikisi için de üzülüyorum bir yandan da böyle olunca kendi işlerime odaklanamıyorum, evde annem babama kızınca onu dinlemekten moralim bozuluyor. abim artık dışarı çıkıyor iş yerinde olmayınca, sadece kendisini değil bizi de etkiliyor çünkü bu durum. babam boşanıp mutlu olacaksa boşanmalarını isterim hatta ama belki de bizim için boşanmıyorlar bilmiyorum. boşansalar bile abim ve ablam var. ablam zaten istediğin benim yanımda kalabilirsin diyor. ya da annem doktora gidecek iyi olacak ama yanaşmıyor. tek yapmak istediğim şey ikna edebilmek ama doktora gitmeye ikna olmuyor
annem 55 yaşında, babam da 60. ben annemi bildim bileli bazı zamanlar kahkahalar atan neşeli, dışa dönük, çok konuşan, ne diyeceğini çok düşünmeden söyleyen, pek bir şeyleri kafasına takmayan bir kadın, bazı zamanlar insanları sevmeyen, düşmanlık besleyen (özellikle bu babama karşı) kimseyle görüşmek istemeyen ve sürekli geçmişi düşünen bu nedenle insanları suçlayan biri. bir dönem eskiden psikiyatriste gitmişti kendi isteğiyle ve depresyon demiş doktoru. antidepresan kullanıyordu. iyi hissedince daha da gitmedi. biz bazen bu çok konuşması ve bazı davranışları nedeniyle tekrar gitmesini öneriyorduk babamla hep arada tartışırlar ama sonra araları yine iyi olurdu. biz de onun kişiliği bu diye kabul etmiştik, bazı zamanlar da gayet stabil ve normaldi çünkü. ama sanki artık zaman geçtikçe kötüye gidiyor. geçen sene dayımı kalp krizi nedeniyle kaybettik. ben çocukken de bir diğer dayım da kalp krizi nedeniyle vefat etmişti. genetik bir durumdu kalp rahatsızlığı ailede. geçen haftalarda annem telefonda anneannem ile konuşurken ''ben onun kalp krizinden öldüğüne inanmıyorum, onu zehirlediler. diğerinin de kalpten öldüğüne hiç inanmıyorum başka şeyler var.'' dedi. dün de babamla akşam kınaya gitmişlerdi akrabamızın. ben evdeydim. eve geldiler suratlar asık. sonradan öğrendim, yengem çıkışta annemle vedalaşmak için sarılıp öpmek istersen annem ''git, görüşmek istemiyorum.'' demiş durduk yere aniden. babamın dediğine göreyse annem görüşmek istemiyorum demek yerine ''s. git'' demiş. aralarında da hiçbir sorun yoktu aniden bu şekilde terslemiş yengemi. evde bu konuyu ona sorarken ''istemiyorum, sevmiyorum onları ne görüşeceğim'' dedi. bir dayım da şizofreni hastalığı var ve antipsikotik kullanıyor gerçi annemde ne var bilmiyorum ama onu bu aralar doktora gitmesi için ikna etmeye çalışıyoruz, benimle birlikte gel sohbet edersin sadece diyorum, ben kendimi iyi hissediyorum siz gidin diyor. doktorun geçmişte depresyon nedeniyle yazdığı antidepresan ilacı kullanıyor ama antidepresan ilaç iyi gelmiyor hatta daha da kötü etkiliyor. dünden beri babamla aynı odada oturmuyorlar, biri diğer odada öteki diğer odada, birbirleriyle konuşmuyorlar.
bu arada annemi de babamı da çok seviyorum. ikisi de bana bir kez olsun el kaldırmamış, kötü davranmamış, ilgilenmiş kişiler. ikisi için de üzülüyorum bir yandan da böyle olunca kendi işlerime odaklanamıyorum, evde annem babama kızınca onu dinlemekten moralim bozuluyor. abim artık dışarı çıkıyor iş yerinde olmayınca, sadece kendisini değil bizi de etkiliyor çünkü bu durum. babam boşanıp mutlu olacaksa boşanmalarını isterim hatta ama belki de bizim için boşanmıyorlar bilmiyorum. boşansalar bile abim ve ablam var. ablam zaten istediğin benim yanımda kalabilirsin diyor. ya da annem doktora gidecek iyi olacak ama yanaşmıyor. tek yapmak istediğim şey ikna edebilmek ama doktora gitmeye ikna olmuyor