Annemin çocuğuma söyledikleri beni çileden çıkarıyor

Sevgili emvacilhibar ,

böyle şeyler yaşamana üzüldüm. bunları sadece ben mi yaşıyorum diyordum. seni çook iyi anlıyorum. yaşadıklarına benzer şeyler yaşadım yaşıyorum.

Şöyle ki

İstanbulda yaşıyoruz. hamileliğimin 6 . ayında ağırlaşınca . annemi çağırdım. normalde sigara içerim ama hamile olduğumu öğrenir öğrenmez sigarayı kestim. annem yardım için 6 . ayda geldi. ama keşke hiç çağırmasaydım.hamileliğimin altıncı ayından sonra bana tek tük de olsa sigara içmeme sebep olmuş bir insandır. bugüne kadar bana yaptıklarını unutmuşum meğersem . keşki hiç unutmasaydım. çocukluğumda ergenliğimde kısacası bütün dönemlerinde benden o kadar çok şey götürmüştü ki . beni o kadar çok değersiz hissettirmiştiki. ( babamın uyarılarına rağmen !! ) kısacası 21 yaşında evlendiğimde sürekli depresyona girip çıkan , özgüven eksikliği yasayan bir birey kazandırmıştı bu dünyaya. evlilik hayatım , iş hayatım çok güzel geçerken bende yarattığı yaralar o kadar çok tu ki hepsini bilerek bozmaye çalışıyordum sanki. hamile kalınca işi bıraktım mecburen . çünkü anne diye sırtımı yaslayabileceğim bir anne yoktu ortada.
velhasıl bana doğuma kadar cehennemlerin en kötüsünü yaşattı . söylediği kelimeleri sanki beni incitmek için özenle seçiyordu. artık sesi de midemi bulandırmaya başlamıştı.
9. ayın sonunda sağlıklı bir şekilde doğumumu yaptım. herşeyi unuttuum tabi o sevinçle. o çok güzel günlerde. geçmişe ait ne kadar kin nefret , içinde kalmışlık varsa hepsini sıfırlamaya karar verdim. ve başardım. bana baktığı gibi bana hiç o vermediği annelik sevgisini belki kızıma , torununa verir ümidiyle. o yeni doğan melekle bütün kötü şeyler sonlanır ümidiyle. tabi ki sonuç hüsran ...

sezeryanla doğum olduğu için beni hiç kımıldatmayan bel ağrısı oluştu. yeni doğum heyecanı kızıma kavuşmanın verdiği sevinçle herşeye koşturasım geliyor. ama ağrıdan hiç bişey yapamıyordum. kızım geceleri süt için uyanıyor , içimden 1 sn de kucağıma almak isterken ben bel ağrısıyla boğuşarak nerdeyse 3 dk da ayağa kalkabiliyorum. böyle geçen günlerin birinde eşim işten geldi. bende sıkılmışım eşimle 5 dk.lığına balkona çıkıp hava almak istedim. anneme " sen bakarsın değil mi anne ben bi balkona çıkıyorum dedim.

balkon dönüşünde annem elinde kızım ..öyle bir bakıyorduki sanki bir mikroba bakıyordu .ve bize bakarak alın kızınızı dedi . biz tabi şoklardayız.
o olay bize milad oldu tabi.
kızım 6 aylık olunca aynı yerde tatil yapalım dedik. tabi istemediğini biliyorum. bunu bize çok güzel hissettiriyor sağolsun.
ama babam sağolsun çok sevinçli çok mutlu .
bir kez olsun kızım tatildesiniz hadi biraz verin çocuğu bizde kalsında siz bir iki gece biryerlere çıkın gezin tozun demediler.
babamı da tabi dolduruyor.

neyse durum bu annemden nefret ediyorum .. öz annem olmadığından şüpheleniyorum. hiç benzemiyoruz tip olarak da.
öyle birinin karnında dokuz ay yaşamış olmak beni tiksindiriyor. tabi doğruysa. bu arada öğrenmek istediğim bilen biri varsa gerçek annem olup olmadığını nasıl ispatlarım nereye başvurmam lazım onun ve babamın haberi yokken tabi.
şu an çok mutluyum ondan uzaktayım çünkü depresyon da değilim hayattan zevk alıyorum ve ondan özgürleştim. Allaha yalvardım. onun üzerimdeki bütün kötü etkilerini eğer varsa bütün genetik kodları yok etmesini için yalvardım. işe yaradı. hayatta en korktuğum şey ona benzemekti. onun gibi olmaktı. ne mutlu ki aramızda dağlar kadar fark var.
ona benden uzak tutacak kadar sevgi gösteriyorum. saygıda da hiç kusur etmedim. o konuda vicdanım çok rahat.

böyle şeyler yaşayanların yapabileceği en iyi şey, yani kötü ebeveynlere yapılacak en iyi ceza ""mutlu yaşamaktır"".
seviyorlarsa gerçekten sizin mutluğunuzdan zevk alır , hasetlik duyuyolarsa da kendi kendilerini yiyip bitirirler. kimse için hayatınızı kasvete dönüştürmeyin.

kısaca bir kadının doğurması onu iyi bir insan yapmaz.

bu soruları o kadar çok sordum ki. neden böyle yapıyor davranıyor diye yoruldum . baktım benim hayatımı kötü etkiliyor. 22 yıl bana böyle davranması yanına kalmış. bundan sonra kalmayacak. izin vermeyeceğim. çünkü biliyorum ki ben istemeden kimse beni üzemez. herkez layık olduğu gibi yaşar.

Ben de çoğu kez annem ve evlatlarımla ilişkilerimi gözden geçirdiğimde yaşanmaması gereken hadiselerin yaşandığını görebiliyorum.
Sırf anne olma güdülerimizle, dünyaya bir insan getiriyor, tamamen bize muhtaç ve bağımlı olan bu minik insanı hayatımızın merkezine
koyuyoruz. Onunla tanışıncaya kadar ki tüm alışkanlıklarımız bir anda değişiyor. Herşeyden vazgeçip sadece anne oluyoruz.
Hayatımızı bu denli kısıtlayan varlığın yavaş yavaş bize muhtaçlığı ve bağımlılığı azaldıkça, ona yaptığımız yatırımların hesabını sormaya
başlıyoruz. Neymiş efendim, ne uykusuz geceler geçirmişiz - saçımızı süpürge etmişiz - yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişiz.
Peki tüm bunları yapmamızı o mu istemişti. Her canlı, yavrusu kendi ayakları üzerinde durana kadar annelik (babalık) sorumluluğunu
yerine getirir ama insandan başka hiç bir canlı yavrusunu büyütürken yaptıklarının bedelini yavrusuna ödetmez.
İstisnaları tenzih ediyorum lakin pek çok anne, evlatları üzerindeki hakimiyetlerinin sonsuza kadar sürmesini ister.
Kendilerini geliştirip yeni dünyaya ayak uydurmak yerine, evlatlarını eski zamana uydurmaya çalışırlar.
Çoğu yazılı ve görsel basında da, kayıtsız şartsız anneye itaat söylemleri, acımasız - egosu yüksek anneleri iyice kibirlendiriyor.
Dünyadaki tek karşılıksız sevginin anne sevgisi olduğuna inanmak isterdim. Ne yazık ki, gözlemlerim bunun aksini yansıtıyor.

çok haklısın rahmi olan herkez doğurabiliyor malesef ... sonra herkezin anneliği aynı değerlendirmesi.

anne olmak için bir adet rahim organı , süt vermek için göğüs , gönlü geniş vicdani duygular, olgun bir beyin , güzelinden incesinden hassas bir yürek de gerekli.

Annenizin tavırları hoş değil tabiki...

anneniz yanlız mı yaşıyor?babanızdan hiç bahsetmemişsiniz....

neden torununa bakmak istemiyor onu anlayamadım,başka sorumlulukları mı var?