Merhaba arkadaşlar! Kısaca özet geçiyim. İki kız kardeşiz, büyüğü benim yaşım 29, bekarim. kız kardeşim evli ve çocuğu var. Annem tek başına büyütmüştü bizi. Babamla biz çok küçükken boşandılar. Neyse hayatım boyunca anneme destek çıkmaya, onun yükünü hafifletmeye çalıştım. Lise üniversite hayatımda harçlığımı, herseyimi kendim karşıladım. Orta okulda ikende annemle çalışarak ( kendimizin küçük market gb birşey vardı) yardımcı oldum. Okuldan sonra hep orda durdum gece yarısına kadar. Hep anneme acıdım, hep bnmle gurur duymasını istedim. Üniversiteyi istanbulda okudum. Marmara Üniversitesinden mezun oldum. Burslarımı hep biriktirdim anneme, kardeşime verdim. Kendim ise bir kot pantalon, bir ayakkabı, bir montla bitirim okulu. Giyineyim, gezdyim hayatımı gençliğimi yaşayım demedim. Aileme az da olsa destek oluyorum diye mutlu oldum hep. Ben azıcık kendime iyi birşey alırken hep içim cız etti, ya annem ne yiyor ne giyiyo, ya kardeşim diye. Durumumuz kötü değildi şükür ama bn hep onları düşünmek zorundaymışım gb psikolojiye sahipmişim. Neyse okul bitti işe girdim, ne kadar kazandıysam zerresine kadar anneme verdim, kendime bırakmadan. Ev inşaat ediyoruz destek olayım diye. Neyse özel hayatımda çok kötü şeyler yaşadım, memlekete döndüm ailemin yanına bir buçuk sene ağır depresyon yaşadım, çalışmadım. O zmn anladım ki değerimi, kimse paran varmı, ne yapıyon demedi. Sürekli ne yatıyorsun çalış diye kızdılar. Vakit verin dedim. Kendime geliyim başlıycam geri diye, anlayan yoktu. Belki sbartıyor olanilirim fakat o zmn çok kırıldım onlara. İçimde kaldı. Neyse geri istanbula döndüm başladım çalışmaya, annemin aldığı kredi vardı onu ödemeye yardım ettim oh bitti dedim, yok başkasına borçluymuş annem bir suru para, gene kredi çekti bir kaç ay taksitlerini ödedim. Neyse hep aileme maddi manevi destek oldum. fakat annemden onu görmedim kendime. Neyse dedim. Bugün de whatsapptan mesaj yazmış 13000 tl borç var bana birisine borçluyum diye. Gene borç almış birinden. Bu arada annem bir küçük ticaret yapıyor, işleri her sene kötüye gidiyor. Annenim sonuçta, bilmem hastalanırsam dertten ölürsem annesiz kalırsın, kötü laf etmeden ver demiş. ödeyeyim borcu. ama bir değil iki değil kaç kez oldu yeter dedim artık!!! Bağırındıö, çağırındım baya bir. Evlenirsem de kocamla huzurlu yaşatmazsın böyle sorunlarını yükleyerek dedim, bana mı güvendin borç alırken vs vs bir sürü laf soktum. Ben ise şunumanlamıştım kendimi düşünmeliyim, hiçbir zmn sonu gelmiyecek bitmeyecekmiş ailemin sorunlarının. Bna kimse destek olmadı çok ihtiyacım varken, annem bile. Para biriktirip iş açayım dıyordum. Hem evlenirsem annemden bir destek geliceğini beklemıyorum çunku bir sürü borcu var. Annemin bunhallerinden bıktım, akıllanmıyor her sene bir borca batıyor, bırak o işi demiştim kar yok hep zararsa bırakmadı. Anneme her ay harç gönderip , onu gezdirip bakmaya razıyım. Bır evlat olarak. Fakat bu borçları, bir ömür boyu duyduğum şu duygu sömüreleri, sürekli onu anlamak, acımak artık tak etti bana! Gercekten bıktım. Evime gitmiyorum, çunku mutsuz ediyorum kendimi . Aileden uzak mutlu ve huzurluyum. Kötü birimiyim? Yalniş mı yapıyorum?