kucuklukten beri dusunun, asagilandiginiz sureklı dıs görünüsünüzden tutun her konuda laf edilmis bir insani ama bu kisinin anneniz oldugunu, Ben kucukluklugumden beri bir yere savrulan asla aile kavrami olamamis bi cocuktum. (bu konuyu 1 gun sonra silerim) Annem benı kucuklugumden beri cok disiplinli büyütmüstü. Derslerimi hatirlatirim kucukken kopekler gibi calisirdim. Ozel ders vs, maddı durumumuz hıc iyi degıldı. ama annem icin bu cok onemliydi. Kucukken dis gorunusum “kilolu” olan bi cocuktum. Ben bunun farkında bile degilim tabii o yaslar 4 sınıftım sanirim. Annem bana, Artık yeme şu tipine bak kim napsın ileride seni tarzi cümleler kurardi bazen yemek yememe izin vermezdi. Bu bana 6. sınıfta büyük bir yeme bozuklugu cikartmisti. Annemin toplamda 3 evliligi olmustu, bilirsiniz bazi anneler narsistlerdir benim annem de öyleydi. Ablamlar üveydi babalarimiz farkliydi onlar büyümüslerdi. (buranın detayını fazla vermek istemiyorum) Neyse Benim annem babamdan nefret ederdi kücüklügümden beri hep babama hakaretler küfürler duyardım. (annem yabancı) ve zannederdim ki babam haksız. Annem asla evde yemek temizlik yapan bir kadın degildi. Calisirdi. o parayi da car cur ederdi. 9. sinifta ev durumumuz kötü oldugu icin ve ben büyüdügüm icin ablamda yasadim. Ablamin da annemden farki yoktu onun kücük hali gibiydi. Ve ablam kötü yoldan para kazaniyodu. Ablamdan siddet cok görmüstüm annemden de görüyorum. Babamsa hayatinda sadece 1 kez tokat atmisti. Ben dayanamadim ve annem babama geri döndüm 1 sene sonra, sinifta kalmistim berbat bi psikolojideydim. Babamla konuştum vs kötü durumlu evden tasınıcaktık. kiraladık bi ev, anneme mutlu mutlu söyledim yarın temizlik yapalım anne dedim eve o da, ben yapamam valla git kendiniz napıyosanız yapın dedi. Babam anneme takık bi şekilde aşıktı bu arada bunu söylemedim, annemden baskasını gözü pek görmezdi. Zaten annem babamı tekrar sevsin diye gözüne girmeye calisiyodu. Ben o yeni evin temizliğini yaptim bi arkadasimla. Tasindik, tüm esyalari herseyi ben yerlestirdim. Zannettim ki o ev de mutlu olucam. Annem baya çok harcama yapardı babam ona birsey demezdi, ama bana cok sey derdi. dısarı öğlen 1 de cıkıyosam 4 de gelmeliyim yasim da o zamanlar 17ydi. Neyse annemle babam bi dükkanla ortaklastılar sonra dükkan ortagiyla bi sorunlari oldu parayi geri aldilar babam eski eve gitti biz artik annemle tektik. İşte bundan sonra hayatim mahvoldu. Annem calisirdi ben de okurdum okulum akşam biterdi. ondan sonra da arkadaşlarimla vakit geçirirdim ya da erkek arkadasimla. Annemin de o dönem sevgilisi vardı Annem baya asikti. Adamla da annem icin iyi anlasirdim. Cok toxic iliskileri vardi. kavga ederlerdi genelde. Annemin erkek arkadasi benim oldugum eve de sürekli gelirdi. Artik insan rahatsız olurdu yani ben susuyodum. Babamla da ayriydik birsey anlatamiyordum babamla annemin o sira bosanma davalari sürüyor. ama babam bosanmak istemiyo neyse ben buraları geçicem. Babam zaten annemle sevgilisini yakalıyo sokakta anneme vuruyor karakolluk oluyorlar. Asıl benim tramvama gelicem. Annemle son zamanlarimizdi, Ben cok mutsuz hissediyordum psikolojim bozuktu annem beni salmisti eskisi kadar birsey diyemiyodu. okuldan sonra hep arkadaslarimlaydim 12 geceye kadar. Bi gün annem parkta mesaj atti kizim ben iyi değilim bu dünyaya sığamadım nereye gideyim ben falan. sonra eve geldi biz annemle bi an tartısma acıldı kavga ettik ben artık takır takır herşeyi söylüyorum anneme sunu dedim ve hala vicdan azabı çekiyorum “artık ölsene sen ya öl de kurtulayım geber mezarına gelmem tükürürüm” dedim annem beni çok kötü dövmüştü göz altım mosmor beni boğuyodu babamı falan çağırdım eve erkek arkadasıma anlatıyodum telefonda. Annem bu son zamanlarda alkol içmeye baslardi. Bi gece annemden taksi parasi istemistim o kavgadan 1 hafta sonra. Biz hiç konuşmamıştık o kavgadan sonra ve annem “tamam kızım” demişti parayı direkt taksiciye o ödemişti. Yüzünde bir burukluk vardı. Annem iyi değildi ama o zaman değil şu zaman anlamıştım. Ama artık yaşım 17ydi anneme İstesem de bir yakınlık kuramıyordum. Anneme sarılmak öpmek güçlük çekiyordu daha anlatmadığım ne tramvalar var neyse, eve girdik annem “aç mısın kızım yemek söyleyelim” dedi ben de yok değilim falan dedim. Yaz ayına yaklaşmıştık. ev çok sıcaktı ben yarı çıplak koltukta uykuya daldım azıcık. Annem de “kızım ben parka çıkıcam gelirim” dedi. Tamam dedim uyudum içiyordu bira fazla değil ama yine de içiyordu. Annem hep mutsuzdu. Ve bana sürekli bir gün ben ölücem O zaman pişman olucaksınız derdi çocukluğumdan beri bu lafları duydum. Neyse annem gece beni uyandırdı ve bana, “kızım odana geçer misin burası sıcak odan serin git orda uyu” dedi ben istemedim ama uyku haliyle beni zorladı. Beni götürdü. Sabah kalktım. Okula hazırlanacaktım. Ve odamın kapısını açtım. tam lavaboya giricektim (hemen odamın yanı) Annem koridorun sonundaydı (salon kapısının başında) Ben miyop olduğum için göremediğimden tam anlamadım ne olduğunu. “anne?” dedim ses yok ve tuhaf duruyordu. Koridorun yarısına geldiğimde. Annem kendini astığını fark etmiştim. benim için çok kötüydü. Ablamlar vs herkes beni suçladı evde ben tektim ve düsünün sabah annenizi öyle görüyorsunuz. Aradan baya zaman geçti ben gittikçe daha kötüyüm. İlişki hayatımda arkadaşlık hayatımda vs. Annem bana bir psikoloji borçlu. Babam seyahatte ben eski eve geri döndüm. Okulu bıraktım. Mahvolmuş bir depresyon eşiğindeyim bir süredir borderline’dan şüpheleniyorum. Psikiyatriye gittim ama sürekli bıraktım. Hastalık tanısı konulmadan. Sizce ne yapmalıyım? Ben artık tıpkı asla dönüşmek istemediğim annemin kopyası oldum. Annemin telefonu açıldığında görmemem gereken birşeyi gördüm onun tramvalari vs var. Yaşıyorum ama ölüyüm. Tek babam var aile olarak bir kaç arkadaşım onlarla pek görüşmüyorum bir de erkek arkadaşım. Erkek arkadaşıma annemin de bana babama davrandığı gibi kötü davranıyorum. bunu fark ediyorum beni sevdiğini biliyorum beni hiç yüz üstü bırakmadı. Ama ona bağlanmaktan içimi açmaktan hep korktum. Hep mesafeli oldum. O ise bana herşeyini açtı. Onu da çok üzüyorum kafada kuruyorum. Annem gibiyim ve bu benim mentalitemi mahvetti. Şu an yalnız yaşıyorum. Babam iş seyahatinde, tekim. Ablamlarla bi iletişimim yok. Ailem de pek yok denebilir. Baba tarafımla annem yüzünden beri hiç görüşmedim çocukluktan onlara da alışamıyorum. Babamla yaşayamaya da alışkın değilim. 1+1 eski evimiz de oturuyorum. İleride iyi bir anne olamayacağımdan korkuyorum. Annem gibi olmaktan korkuyorum. Napacağım? Benim ilk yapmam gereken nedir?