- 22 Eylül 2013
- 643
- 913
- 303
Şurada 11 gün kalmış evlenmeme...Evet ben annemi en çok şimdi özlüyorum. 1,5 yıl önce amansız bir hastalıktan çaresizce kayıp gitti ellerimizden... Canım babam hem annem benim şimdi hem babam. Her şeyi birlikte yaptık birbirimize yaslandık. Üniversiteden mezun olmamıştım daha vize final zamanı yemeğimi koymuştur önüme elbisemi ütülemiştir. Annemle evlendiklerinden beri kadın-erkek ayrımı olmadan yemek çamaşır bulaşık ütü aklınıza ne gelirse ortak yaptılar o yüzden benim diyen kadına taş çıkartan bir babam var benim :) bizi her koşulda dinleyen arkamızda olan cesaret veren..
Yine de çok özlüyorum annemi. Yaşadığım şehirden ayrılıp başka şehire gidiyorum hem iş hem yüksek lisans için evimiz de orada nişanlımla... Şimdi babamdan ayrılmak zor geliyor birde...
Tüm bunlarla boğuşurken nişanlımın annesi buz gibi uzak beni hiç sevmiyor maalesef. önce sevgiliydik adı yok dendi geçer dedi nişanlım sonra nişanlandık aynı soğuklukta devam... Anladım ki böyle sürecek... Kendisi dünya görüşü kapalı kendi doğrularıyla yaşayan bir insan. Aklında eğitimli çalışan değil, daha dine dönük, kapalı, ev kadını olcak bir gelin varmış. Beni bir türlü kabullenemedi çok ters davranıyor. En son babam da onu tersledi , sürekli açık olduğumun vurgusunu yapıyor gözlerini dikip bakıyor , her gün onlara gitmemizi istedi ev yerleştirirken, bozuk atıp duruyor gitmiyoruz diye,biz bitmişiz yorgunluktan evimde duş alıp dinlenmek istiyorum bende o yorgunlukla....
Babamla sadece ikimiz koca evi iki kişi yerleştirdik, nişanlım da gece çalıştı işten gelince hep sağolsun. hiçbir destek maddi manevi yok annesinden. o da üzülüyor onun da babası yok elinden bir şey gelmiyor. Böyle soğuk bir kayınvalidem olsun hiç istemezdim annemden sonra oturup konuşacağım sıkıldığımda bir çay içip rahatlayacağım bir kadın olsun anlaşalım isterdim. Annem yok, annemin yerini tutacak kimse yok... Çok şükür babam yanımızda o benim en büyük şansım. Yine de bu günlerde içime dokunuyor bu durum kalbim acıyor... Dert mi bilmiyorum yazmak istedim işte, birine bir şeyler söylemeye ihtiyacım var belki de...
Yine de çok özlüyorum annemi. Yaşadığım şehirden ayrılıp başka şehire gidiyorum hem iş hem yüksek lisans için evimiz de orada nişanlımla... Şimdi babamdan ayrılmak zor geliyor birde...
Tüm bunlarla boğuşurken nişanlımın annesi buz gibi uzak beni hiç sevmiyor maalesef. önce sevgiliydik adı yok dendi geçer dedi nişanlım sonra nişanlandık aynı soğuklukta devam... Anladım ki böyle sürecek... Kendisi dünya görüşü kapalı kendi doğrularıyla yaşayan bir insan. Aklında eğitimli çalışan değil, daha dine dönük, kapalı, ev kadını olcak bir gelin varmış. Beni bir türlü kabullenemedi çok ters davranıyor. En son babam da onu tersledi , sürekli açık olduğumun vurgusunu yapıyor gözlerini dikip bakıyor , her gün onlara gitmemizi istedi ev yerleştirirken, bozuk atıp duruyor gitmiyoruz diye,biz bitmişiz yorgunluktan evimde duş alıp dinlenmek istiyorum bende o yorgunlukla....
Babamla sadece ikimiz koca evi iki kişi yerleştirdik, nişanlım da gece çalıştı işten gelince hep sağolsun. hiçbir destek maddi manevi yok annesinden. o da üzülüyor onun da babası yok elinden bir şey gelmiyor. Böyle soğuk bir kayınvalidem olsun hiç istemezdim annemden sonra oturup konuşacağım sıkıldığımda bir çay içip rahatlayacağım bir kadın olsun anlaşalım isterdim. Annem yok, annemin yerini tutacak kimse yok... Çok şükür babam yanımızda o benim en büyük şansım. Yine de bu günlerde içime dokunuyor bu durum kalbim acıyor... Dert mi bilmiyorum yazmak istedim işte, birine bir şeyler söylemeye ihtiyacım var belki de...