Özlem hiç bitmeyecek ve gözüm hep arkada kalacak buna eminim artık. Alışılıyor mecbur her şeye ama annemi yalnız bıraktım hissi hep kalacak içimde sanırım.. Allah size de kolaylık versin
Özlem hiç bitmeyecek ve gözüm hep arkada kalacak buna eminim artık. Alışılıyor mecbur her şeye ama annemi yalnız bıraktım hissi hep kalacak içimde sanırım.. Allah size de kolaylık versin3 yıl oldu.
Ben alışamadım umarım sen alışırsın arkadaşım.
Anneyle aynı şehirde olmak nimettir öyle arkadaşlar çok şanslı
Henüz yeni evlesiniz,eşiniz anlayışlı biriyse konuşun, anneniz biraz kalsın sizde..eşler birbirini anlamayacaksa kim anlayacakAnnemden 10 saat uzaklıkta bir şehre evlendim. İki ay oldu alıştım biraz ama aklım hep annemde. Çünkü annemin tek tesellisi bendim hep. Başka çocukları yok. Bir ablam vardı vefat etti. Babam var ama çok pasif bir karakter annemi hep yalnız hissettirdi şimdiye kadar. Ben de üniversite dahil hep memleketimdeydim hiç şehir dışına çıkmadım. O yüzden evlenip bir anda uzağa gitmek çok zor geldi. Eşimi ailesini ve geldiğim şehri seviyorum bu konuda sorun yok ama aklım hep anneme gidiyor. Uzakta olunca sınırlı gidilip gelinecek bunu düşününce annemi bir sene içinde hep sınırlı mı görücem deyip üzülüyorum. Onun yalnız oluşuna daha da üzülüyorum. Ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Daha deneyimli ve bilinçli arkadaşlardan akıl almak istiyorum ben biraz fazla duygusal yaklaşıyorum
Eşim çok anlayışlı. Diyor zaten annen gelsin istediği kadar kalsın. Ama annem çalışıyor maalesefHenüz yeni evlesiniz,eşiniz anlayışlı biriyse konuşun, anneniz biraz kalsın sizde..eşler birbirini anlamayacaksa kim anlayacak
Demek ki her şeye alışılıyor. Bana da diyorlar ileride memlekete gidince evimi özledim dönmek istiyorum dersin diye. Bakalım zamanla görücez :)Ben üniversiteyi bile ailemle okudum, iş için yanlarından ayrıldım ilk zamanlar çok zorlandım yeni bir şehir kimsem yok tanııdk yok tek yaşıyorum ilk defa yalnız yaşıyorum vs, sonra öyle bir alıştım ki evde misafir olsa artık gitseler diye bakıyorumAnnem zor şartlarda yaşıyor kardeşim sorunlu, ama bir noktadan sonra herkes kendi hayatını yaşıyor ve olması gereken de bu
ilk zamanlar ailenin yanına gidip uzun kalma bence,annen gelsin...Eşim çok anlayışlı. Diyor zaten annen gelsin istediği kadar kalsın. Ama annem çalışıyor maalesefkasımda ben gidicem nasip olursa kalıcam bir süre
10 gün kalıcam gidip. Annem ocağa kadar gelemiyor ben de memleketteki evimi çok özledim bir de kuşumuz var onu da çok özledim burnumda tütüyor annem kuşum evim... O yüzden gidicem mecbur :/ilk zamanlar ailenin yanına gidip uzun kalma bence,annen gelsin...
Ben evleneli 1,5 seneye yakın oluyor. Eşimle severek evlendik. Onun desteği çok büyüktü. Hatta anneme birlikte yaşamayı bile teklif etti kendisi ama annem istemedi. Başlarda çok üzüldük çok ağladık. Annemle görüntülü görüşmelerimiz hep çok ağlamaktan son buluyordu. Zamanla geçim derdi, ev işleri, evlilik hayatına adapte oldum bir şekilde. Annem de ben de alıştık artık bu duruma. Annemin çok köklü bir arkadaş grubu var sağ olsun onlar da annemi hiç yalnız bırakmadılar orada. Bu 1,5 sene sürecinde ben 3 kere gittim. Annem de 4 kere mecburi sebeplerden ötürü geldi. Yakın akrabalarımızda sağlık sıkıntısı olan insanlar vardı. Yaz tatilini burada köyümüzde geçirdi. Benim avantajım aynı zamanda buranın memleketim olması yani akrabalarım hep buradalar. Ha şehire alışamadım. Alışılmıyor. İnsanlar, iklim,kültür bana bile çok yabancı geldi. Çok sevdiğimi düşündüğüm akrabalarımdan yeri geldi nefret ettim. Annemle babam da küçükken taşınmışlar buralardan. O yüzden pek buranın kültürüne göre büyümedim. Ama eşime evime çok alıştım. O kadar değişik bir şey ki. Şimdi annemin yanına gittiğimde eşimi geride bırakmak çok zoruma gidiyor. Ağlaya ağlaya gitmiştim bir seferinde eşim benimle gelemedi diyeYaa ben de size çok yakın bir şehirden Erzurum'a geldim. Benim hiçbir alakam yoktu erzurumla. Kuzenim burada evlendi zaten o aracı oldu. Başlarda düşünmedim ama evlenmeye yakın içim içimi yedi nasıl bırakıcam annemi diye. Babam var ama annemle güzel bir ilişkileri yok annem babamla ilişkisinde hep yalnız hisseden bir kadındı. Öyle gözüm arkada kaldı öyle canım yandı ki gelirken buraya. Sizin durumunuzda gerçekten çok zormuş Allah sabır versin annenize de size de. Anneler gerçekten çok fedakar. Kendi çok zorlanacağını bile bile hep iyi olayım istedi annem de. Zorlandığını bana yansıtmamaya çalıştı ama ben biliyorum ne denli zorlandığını. Sizin kaç sene oldu ne kadar sürede alıştınız?
Benim burada kendi akrabalarımdan bir kuzenim var sadece. Ben kendi akrabalarımla aynı şehirde kalmak istemiyordum açıkçası o yüzden şehir değiştirdiğim için mutluyum. Aksine ben Erzurum'u sevdim ama siz Ankara'dan geldiğiniz için zorluk çekmişsinizdir tabi. Ben erzurum insanını da sevdim bilmiyorum samimi geldiBen evleneli 1,5 seneye yakın oluyor. Eşimle severek evlendik. Onun desteği çok büyüktü. Hatta anneme birlikte yaşamayı bile teklif etti kendisi ama annem istemedi. Başlarda çok üzüldük çok ağladık. Annemle görüntülü görüşmelerimiz hep çok ağlamaktan son buluyordu. Zamanla geçim derdi, ev işleri, evlilik hayatına adapte oldum bir şekilde. Annem de ben de alıştık artık bu duruma. Annemin çok köklü bir arkadaş grubu var sağ olsun onlar da annemi hiç yalnız bırakmadılar orada. Bu 1,5 sene sürecinde ben 3 kere gittim. Annem de 4 kere mecburi sebeplerden ötürü geldi. Yakın akrabalarımızda sağlık sıkıntısı olan insanlar vardı. Yaz tatilini burada köyümüzde geçirdi. Benim avantajım aynı zamanda buranın memleketim olması yani akrabalarım hep buradalar. Ha şehire alışamadım. Alışılmıyor. İnsanlar, iklim,kültür bana bile çok yabancı geldi. Çok sevdiğimi düşündüğüm akrabalarımdan yeri geldi nefret ettim. Annemle babam da küçükken taşınmışlar buralardan. O yüzden pek buranın kültürüne göre büyümedim. Ama eşime evime çok alıştım. O kadar değişik bir şey ki. Şimdi annemin yanına gittiğimde eşimi geride bırakmak çok zoruma gidiyor. Ağlaya ağlaya gitmiştim bir seferinde eşim benimle gelemedi diye
Zamanla alışacaksınız inanın ki. Erzurum'u sevdiyseniz daha kolay alışırsınız. Yalnız hiç bitmeyen bir kış sizi bekliyorBenim burada kendi akrabalarımdan bir kuzenim var sadece. Ben kendi akrabalarımla aynı şehirde kalmak istemiyordum açıkçası o yüzden şehir değiştirdiğim için mutluyum. Aksine ben Erzurum'u sevdim ama siz Ankara'dan geldiğiniz için zorluk çekmişsinizdir tabi. Ben erzurum insanını da sevdim bilmiyorum samimi geldidemek o evreye geliniyor illa ki. Kasımda gidicem mesela eşim gidicem diye üzülüyor sensiz ne yapıcam diyor. Ama ben annemleri ve evimizi çok özlediğim için pek üzülmüyorum açıkçası ileride bende eşimi bıraktığım için ağlar mıyım merak ediyorum o denli alışmayı istiyorum . Sizin erzurumlu olmanız annenizin gelip gitmesi konusunda avantaj
Anneniz bunca yıl bir komşu eş dost edinemedi mi ? Yollayın halk eğitim kurslarına kendisi gibi kaç tane kadın var. Aşırı eğlenceli oluyor hatta bir süre sonra gün muhabbetine dönüyor ortalık biri poğaça yapıyor biri kek gir gir samata. Özellikle biçki dikiş kursunda.Ya alışıyorum evet ama anneme üzülmeden de edemiyorum işte. Çünkü bana yansıtmamaya çalışsada bensiz çok yalnız kaldı orada. Ama çare yok ne yapalım
Gününüzün dolu geçmesine ve çevrenizin olmasına çok sevindim. Anneniz de bir şekilde alışır ve yeni çevre edinir kendine. İnsan her şeye alışıyor ve yerini dolduruyor merak etmeyin. Doğanın kanunu bu, tecrübe ile de sabit :)Üniversite için keşke başka şehire gitseydim diyorum. O zaman uzaklığa biraz daha alışık olurdum. Burada çevrem var şükür. İnşallah zamanla daha genişler. Dolu geçiyor günlerim bu konuda sıkıntı yok. Kendi özlemimle de bir şekilde baş ediyorum. Sadece gözüm arkada kalıyor annem yalnız kaldı diye. Kendi yansıtmıyor ama duyuyorum ve anlıyorum bazen eve sığamıyormuş ben yokum diye arada bir ağlıyormuş. Bir de artık hayatımız boyunca kısıtlı görüşme durumu olması da üzüyor işte. Ama yapacak bir şey yok...