Zamanla evine düzenine alışırsın. Senin eşinle kurduğun bir ailen var tıpkı annenin babanın olduğu gibi.Annemden 10 saat uzaklıkta bir şehre evlendim. İki ay oldu alıştım biraz ama aklım hep annemde. Çünkü annemin tek tesellisi bendim hep. Başka çocukları yok. Bir ablam vardı vefat etti. Babam var ama çok pasif bir karakter annemi hep yalnız hissettirdi şimdiye kadar. Ben de üniversite dahil hep memleketimdeydim hiç şehir dışına çıkmadım. O yüzden evlenip bir anda uzağa gitmek çok zor geldi. Eşimi ailesini ve geldiğim şehri seviyorum bu konuda sorun yok ama aklım hep anneme gidiyor. Uzakta olunca sınırlı gidilip gelinecek bunu düşününce annemi bir sene içinde hep sınırlı mı görücem deyip üzülüyorum. Onun yalnız oluşuna daha da üzülüyorum. Ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Daha deneyimli ve bilinçli arkadaşlardan akıl almak istiyorum ben biraz fazla duygusal yaklaşıyorum
En iyi aile uzaktaki ailedir.bu tarz düşünenlere çok şaşırıyorum.dediğin gibi bir yaştan sonra anlaşamiyorsun.boyuna kavga boyuna kavga.ne zaman uzaklaştım o zaman ilişkimiz normale döndü.ilk kez annenizden ayrıldığınız için böyle hissetmeniz çok normal. ben de ilk kez üniversite için ayrıldığımda çok ama çok üzülmüştüm ama zamanla alışıyorsunuz. Sonra memlekete döndüğümde anlaşamamaya başlamıştık hatta maalesef. İş için tekrar şehir değişikliği yaptığımda ise üniversite zamanlarında ki gibi hissetmedim hiç. Telefonla konuşmak, görüntülü konuşmak hasret gidermeniz için alternatifler. Aynı şehirde olsaydınız bile bu kadar görüşebilecektiniz belki bir tık daha çok. Bulunduğunuz çevre de arkadaşlar edinin, sosyalleşmeye çalışın, etkinliklere katılın kafanızı dağıtın. İnsana insan lazım. Anne kardeş eş dost hepsi aynı bir zaman sonra.